This world is full of shit. Everyone can betrayed in just one snap. All you need is to become one just to protect yourself.
Jorja left me in this fucking room. Hindi na ako nagmakaawang tulungan niya ako. Nakakapagod na, nakakawalang gana. Paulit-ulit na lang na ganito!
Naghanap ako ng maaaring maisuot dito. Puro bikini na lang ang nandito kaya naman itinigil ko na ang paghahanap at nanahimik na lang.
Bwisit kasi. Ang kapal naman ng mukha nilang ipasuot ang ganitong damit?! At sinong luko-luko naman ang nagbihis sa kin?! Nakita na ang lahat sa akin! Badtrip! Kutusan ko siya kapag nakilala ko siya!
All I can do now is wait for someone to save me. Ang tanong… Meron kaya magliligtas sa akin? Tae! Swertihan na lang!
Sarkastiko akong humalakhak. Wala naman ako sa pelikula o telenobela para iligtas. Hindi rin naman ako importanteng tao.
“Tanginang buhay—”
Napatigil ako sa pag-iisip ng kung anu-ano nang may narinig akong kaluskos mula sa itaas. Nahagip ng paningin ko ang maliit na bintana. Malinaw mula sa salamin nitong may kamaong kumakatok.
“Syiete! Sino naman ito? Baka mamamatay tao?” I felt something into my chest. “Gusto ko nang mamatay pero hindi pa ito ang tamang oras—Ah!”
Napasigaw ako nang may biglang sumuntok sa bintana na naging sanhi para mabasag ang salamin. Namilog ang mga mata ko nang may sumungaw na ulo.
“Pusanggala!” Naghanap kaagad ako na p’we-p’wedeng ipanghambalos. Nakita ko ang isang malaking bakal na hanger. “Huwag kang bababa d’yan!”
Parang tangang ngumiwi ang lalaki. “Did they hurt you? Why are you wearing that kind of clothes?”
“Pakialam mo ba?! Kung papatayin mo lang din ako, ‘wag mo nang tanungin kung bakit ganito ang suot ko. At least mamamatay akong maganda at sexy!”
“Fuck…”
Tuluyan siyang pumasok mula sa bintanang maliit na butas. Napapailing siyang nagtapon ng tingin sa akin bago sinuri ang paligid. Iyun naman ang naging cue ko para pagmasdan ang mukha niya.
Bago lang siya sa paningin ko. Hindi ko siya kilala. Makinis ang niyang kutis mestizo. Kapansin-pansin din ang bilugan niyang mga mata. Umangat ang gilid ng labi niya nang makitang ang paninitig ko.
“Have you recognize me, Rora?”
“Rora?” Inaalala ko kung saan ko narinig ang bagay na iyon. Pamilyar ang tinig niya. Alam kong narinig ko na sa kung saan iyon! “Rora… Putcha! Saan ko ba narinig ‘yan?”
“Ask me later. P’wede ko na bang tanggalin ang kadenang iyan?” Hindi na niya ako hinintay pang sumagot. He immediately get rid all those chains. “You okay?”
“Impokrita ako kung sasabihin kong oo.”
“I apologize for everything, Rora…”
I rolled my eyes. “Hindi na ako tumatanggap ng kapatawaran mula sa kaninuman.”
“Let us talk later. Kailangan na nating umalis dito.”
“Why would I trust you? Sino ka ba, huh? Aalis ako nang mag-isa rito. Hindi ko kailangan ng tulong mo.”
Mabigat na paghinga ang pinakawalan niya. “I won’t hurt you… Okay? Just trust me with this one, Rora…”
“Sino ka ba? Bakit kailangan kita pagkatiwalaan?”
“You trust Uno, right? I’m his best friend…”
“Si Ohne?”
He nodded. “You trust him, do you?”
BINABASA MO ANG
MADNESS IN LIFE
General Fiction"All your happiness will turn into sadness in just one snap." Isang halakhak ang pinakawalan ni Rosane matapos mabasa ang natanggap na mensahe mula sa isang estranghero. Inakalang biro at nanloloko lamang ng tao ngunit isang kagimbal-gimbal na pangy...
