Vatan hainleri tarafından kaçırılıp aylarca tutsak edilen bir kadın.
Görevinde başarılı, vatanı için canını feda etmeye hazır bir Türk askeri.
Ve onların geçmişlerinden beri verdiği zorlu hayat mücadelesine eklenen tutkulu bir aşk hikayesi.
***
Gözl...
"Üzülmek yarının sıkıntısından bir şey eksiltmez. Sadece bugünün gücünü tüketir." ~A.J.Cromin
Bugününüzün gücünü tüketmeyin bu yüzden kimsenin sizi üzmesine izin vermeyin.
Diyor ve bölüme geçiyoruz.
Bölüm şarkısı: Perdenin Ardındakiler-Hatıralarım.
İyi okumalar...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***
Almina Öztürk:
İrkilerek kendime geldiğimde titreyen bedenimi zor zapt ediyordum. Aylar sonra bir erkekle ilk kez bu kadar temas etmiştim. Kendi isteğimle ilk defa bir erkeğe sarıldım. Babamdan bile önce...
Onun da kendine geldiğini belli eden gözleri,kollarını anında bedenimden çekmesine neden oldu.
Boğazını temizleyip başını yere eğdi ve eliyle ensesindeki saçlarını çekiştirdi.
Ellerimi önümde birleştirmiş, sarıldığımız o yarım dakikanın,ki evet bir dakika bile sarılmamıştık, utancını iliklerime kadar yaşıyordum. Bu duygulara o kadar hasrettim ki... Ama şimdi böyle yaşamak da istemezdim. Ailemiz, arkadaşlarımız, Kemal amca da buradayken bunları yaşamak kalbimin şiddetle atmasına neden oldu.
Hepsi bize şaşkınlıkla bakıyordu. Haklılardı,evet ben ilk önce Zafir'e sonra da babama sarılmayı hayal etmiş planlamıştım. Ama böyle bir anda da sarılmayı hayal etmemiştim. O kadar utanıyordum ki,bize olan yarı şaşkınlık yarı hayal kırıklığı ya da heyecan olan o bakışların etkisiyle nefesim kesildi.
Bir mucize beklercesine arkadaşlarımıza baktığımda kendimi teselli etmeye çalışıyordum. Sonuçta minnet duygularının olduğu arkadaşça bir sarılmaydı. Evet gayet normaldi.
Zafir bu bakışlara dayanamamış olacak ki bir dakikanın ardından aldığı derin ve gürültülü nefesi geri vererek konuşmaya başladı.
"Gözünüz aydın."
Aileme ithafen konuşmasını beklemiyordum çünkü en çok onlardan utanıyordum.
"S-sağol Boran'cığım. Sende hoşgeldin." Annem bile o kadar şaşkındı ki kekeledi.
"Hoşbuldum." Dediğinde babam ayağa kalkmış kırılmış bakışlarını ilk bana değdirmiş ardından da anneme yemeğe başlayalım demişti.
