A Point of View of a supporter from afar.
P.S. This is all made out of the writer's imagination. This is not real. This is all in an alternative universe. These are some of my what if's.
A Ferdinand Alexander Araneta Marcos III Fanfiction.
HEXALOGY...
Ilang buwan na kayong hindi okay ng boyfriend mong si Sandro. Pareho kayong busy sa mga kanya kanya ninyong mga trabaho. At wala na rin kayong oras sa isa't isa.
Naisipan ka niyang dalawin sa paaralan na pinagtratrabahuhan mo. May dala siyang pumpon ng tulips, kape mula sa Starbucks at sulat. May lumapit sayong isa sa mga estudyante mo para sabihin sayong may bisita ka.
"Excuse po. Ma'am Alexandria, may naghahanap po sa inyo sa labas. Gusto raw po niya kayong makausap privately ma'am." Sabi ni Farah. "Ganoon ba? Sige anak, susunod na ako. Saan ba siya?" Tanong mo. "Sa parking lot po." Sagot ng bata.
Agad kang nagtungo sa parking lot ng paaralan upang malaman kung sino nga ba ang naghahanap sayo.
"Sino ba kasi yung—"
Bago mo matapos ang iyong sasabihin, nakilala mo ang kotse at ang may- ari niyon.
Papasok ka na sana pabalik ng silid aralan ngunit biglang lumabas si Sandro mula sa sasakyan.
"Love? Can we talk?" He asked. You didn't respond. He get in the way where you'll pass pabalik sa classroom. "Iced coffee, flowers and...." Sabi niya. "And?" Tanong mo. "Read the letter." Aniya.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Binasa mo ang sulat mula sa kanya. "Second chance?" Kunot- noo mong basa sa huling bahagi ng maikling sulat mula sa kanya. Tumango siya. "Why?" Nagugulumihanan mong tanong. "I felt guilty kasi. I can't make you feel loved anymore. I wasn't able to fulfill my duty as your boyfriend because of my hectic work schedule na." Sabi niya sayo. "I understand naman na you have your own life and priorities. Why would I demand for your time?" Sabi mo naman sa kanya. "Besides, I know what your priorities are naman. So hindi na ako hihilingna bigyan mo naman ako ng time kasi kahit naman ako alam ko namang hindi na rin kita nabibigyan and nagi- guilty rin naman ako pero wala naman tayong narinig na rant mula sa isa't isa, diba?" Dagdag mo pa. "Kahit na adi. Dapat aware pa rin akong may responsibility ako bilang boyfriend mo." Aniya. Niyakap mo siya habang naiiyak. "Aw, are you crying?" He asked you. You didn't respond. "Aw, I can feel na naiiyak ka. May tumulo eh. Naramdaman ko. Why are you crying?" Tanong niya. "Kasi naman e. Akala ko talaga wala na, tapos na." Sabi mo sa kanya. "Why did you say that?" He asked you again. "Because it's been two months. I celebrated my birthday na we are not okay. Di ba. Hindi mo nga ako binati noon, remember?" Paalala mo sa kanya. "Kaya kita dinalhan ng iced coffee from Starbucks kasi gusto kong makabawi sayo." Aniya. "Aww." Saad mo. "Siguro naman pwede pa rin nating i-celebrate yung birthday mo kahit one month nang delayed." Sabi niya pa. Natawa ka dahil doon. "Ano yun? Period? Delayed?" Natatawa mong sabi sa kanya. "Bumabawi nga ako, e. Ano? Game?" Tanong niya. "Sige. Tutal naman tapos naman na ang klase ko. Kakapa- dismiss ko lang sa mga estudyante ko. Pero san mo naman ako dadalhin?" Sabi mo. "Sa aking palasyo." Sagot niya. "Regine?" Natatawa mong sabi sa kanya. "Tagaytay." Sabi niya. "Ha? Malamig doon ngayon ah. Sigurado ka ba? Wala pa akong dalang damit." Aniya. "Eh di bibili tayo." Sabi niya. "Sige. Tagaytay tayo pero kumuha muna tayo ng damit sa condo." Pagsang-ayon mo.
