PANANAW NG ISANG TAGASUPORTA (A Supporter's Point of View - Book 2)

POV 182 - YOU HAD A MISUNDERSTANDING WITH SANDRO AND HE MET AN ACCIDENT

Nagkaroon kayo ng hindi pagkakaunawaan ni Sandro. Nag away kayo at naging dahilan yon para maaksidente siya pauwi galing sa inyo.

Ipinaalam sa iyo ni Vincent ang nangyari.

"A-ate Faith Alexandria, can we talk?" Aniya pagpasok niya sa faculty. Pinapasok mo siya sa faculty room ng paaralang pinagtratrabahuhan mo at tsaka mo isinarado ang pinto.

"Have a seat."  Animo. "Thank you ate. Alam ko biglaan to. Pero di ba nagpunta si kuya sa inyo kagabi?" Aniya. "Yes, why?" You asked. "Ate, nag- away ba kayo?" He asked you."Nag- away? Oo nag- away kami pero hindi malala, bakit?" Sabi mo. "Ate, kailangan mong sumama sa akin ngayon sa ospital hindi na namin alam kung anong gagawin namin para makaalala si kuya."  Ani Vinny. "Teka lang, sandali. Anong makaalala? Anong ospital? Saang ospital? Bakit siya naospital? Anong— anong nangyari? Vincent what happened? What are you.... What are you saying?" Kinakabahan mong sabi. "Ate sinugod ng ambulansiya si kuya kagabi sa ospital. Naaksidente si kuya ate and ikaw.... Ikaw lang ang tinatawag at hinahanap niya. Hindi niya... Hindi niya kami kilala lahat."  Aniya. Napatakip ka ng bibig dahil sa narinig mo. Agad mong kinuha ang mg gamit mo. "Let's go. Puntahan natin ang kuya mo Vinny. Kailangan ko siyang makita. Gusto ko siyang makita. Kailangan—. "

Hindi mo natapos ang sasabihin mo dahil bigla kang napahagulgol. Pakiramdam mo ay kasalanan mo kaya siya naaksidente pauwi.

Pagdating niyo sa ospital, napatingin kaagad si Sandro sayo. At sa wakas, nagsalita na siya.

"Faith Alexandria? Adi?!" Aniya. Mas lalo kang humagulgol nang makita mo ang kalagayan niya. May benda siya sa ulo at may halos duguan ang mukha niya. Ang bunsong kapatid nilang si Cheska ay ayaw tumahan sa pag- iyak dahil sa labis na pag- aalala. Tinabihan mo siya sa hospital bed.

"I'm sorry, adi. Kung hindi sana tayo nag- away kagabi, hindi ka sana maaaksidente."  Sabi mo. Niyakap ka niya nang mahigpit. "Sorry rin kung hindi ako nag ingat. Dapat pala sinabi ko na lang na inaya ako ng mga kaibigan kong uminom that night. And pumayag ako. Minsan lang naman eh. Nadatnan mo tuloy akong lasing. And dahil nag- away tayo nung umuwi ka at nagtampo, napilitan akong magdrive nang lasing. And I met an accident because of that."  Aniya. "Adi, sorry!!! Nag- alala ako kaninang sinabi sa akin ni Vincent na naaksidente ka at nandito ka sa ospital."  Sabi mo habang umiiyak. "Wait— sino si Vincent? Sino sila love? Mga kapatid mo ba sila? At parents mo ba yan?" Sabi niya sayo. "N—no. They are your family. Hindi mo ba sila naaalala?" Tanong mo kay Sandro. Umiling siya. Napayakap ka sa kanya. He hugged you even tighter. Napatingin ka sa pamilya niya habang nakayakap ka kay Sandro. Isa lang ang ibig sabihin nito. "Bakit naaalala mo ako?" You asked him. "Because you are the girl that my heart beats for." He answered. Napahinga ka nang malalim.

You started to research.  And you found out that he's suffering from infantile amnesia so he can't remember his family.

Sinabi iyon ng doktor sa kanyang pamilya.

"He has infantile amnesia. He can't remember anything related to his family. And yung mga nangyari sa kanya since he was born." Napaiyak ang kanyang pamilya. At maging ikaw ay naiyak rin. Hindi mo alam kung anong gagawin mo para matulungan siyang makaalala.

You showed him his baby pictures. "Adi, this is your dad. He is the president of the Philippines."  Sabi mo. "This beautiful lady is your mom. She is a lawyer. Your dad's name is Ferdinand "Bongbong" Marcos."  Sabi mo. "My mom? What is her name?" He asked. "Louise. Marie Louise Araneta Marcos." Sagot mo. "How about her? Is she your sister?" Tanong niya sabay turo kay Cheska. "Nah. She's your youngest sibling. Francheska Louise." Sagot mo. "The two other guys there who are they?"  He asked you. Napatingin ka kay Simon at Vinny. "Joseph Simon and William Vincent. Mga kapatid mo rin sila." Animo. Lumapit si Cheska sa kanyang panganay na kapatid at tumabi sa kanya sa kama."Kuya.... Please magpagaling ka naaa. Naiiyak na ako kasi ikaw yung pinakaprotective kong kuya eh. Tapos ngayon biglang wala na. Hindi mo na ako maalala. Kuya ano bang kailangan naming gawin para maalala mo na kami?" Sambit ni Cheska habang umiiyak pa rin. Kitang kita mo ang sakit sa kanyang mga mata na makita ang sitwasyon ng kanyang kapatid na hirap maalala ang kanyang pamilya. Sandro hugged his sister after hearing those words from her. And he suddenly felt his heart beating faster like it remembers something about the girl that he's hugging right now. But still his memories failed to go back and his condition failed to progress.

Lumipas ang isang linggong pananatili niya sa ospital. Wala pa rin siyang maalala tungkol sa kanyang pamilya.

"Adi, wala ka pa rin bang maalala tungkol kina tita, tito, Simon, Vincent at Cheska?" Tanong mo. "I can't remember anything about them. Pero di ba sabi mo, pamilya ko sila?" Aniya. Agad kang tumango. "Maaalala ko rin siguro sila." Ani Sandro. Pagkalipas ng dalawang linggo, unti unti nang gumagaling ang mga sugat ni Sandro mula sa aksidente. At unti unti na rin niyang naaalala ang lahat.

"Adi! Where's mom and dad?" He asked you. "They went home. Ayaw nilang nakikita kang nagkakaganyan. Nahihirapan silang makita ang kalagayan mo. Hindi ka pa fully recovered mula sa aksidente. Teka, naaalala mo na sila?" Animo. "I— I think so." Aniya. "You think so? So that means you are not sure?" Animo. "Nah. Not unless I'm going to see them again today." Aniya. Pinapunta mo ang kanyang buong pamilya sa ospital. Pagdating nilang lahat, nakahanda ka na sanang umalis pero pinigilan ka nila.

"Aalis na po muna ako para po sa privacy."  Animo. "Adi no." Ani Sandro. "Iha wag na." Sabi ng presidente. "Dito ka na lang muna, Faith. Baka hindi na naman kami maalala ni Sandro eh. Mabuti nang nandito ka." Sabi naman ng first lady. "M—mom?!"  Tawag ni Sandro kay first lady. Lumingon naman si attorney Liza sa kanya. "Anak? You already remember me?" She asked her son. "Yes ma." Ani Sandro. Napayakap sa kanya ang kanyang ina habang tumatangis. "Anak! You're back! We were so worried about you. Bakit naman kasi nagkaamnesia ka pa? Mamamatay kami sa pag- aalala sayo." Sabi niya. "Adi kinabahan ako noong nakutuban kong may amnesia ka. Akala ko pati ako nakalimutan mo na." Animo. He held your cheeks. "I will never forget the woman who made me feel special despite being criticized. Where is my little sister?" Aniya. Agad na lumakad si Cheska papunta kay Sandro.

"Kuya?" Sabi niya kay Sandro. Hinawakan ni Sandro ang kanyang mga kamay. "Ading ko, sorry ha? Hindi ka nakilala ni kuya kaagad."  Sabi ni Sandro sa bunso nilang kapatid. "Kuyaaaa!" Saad ni Cheska. Magang maga ang kanyang mga mata dahil sa sobrang pag- iyak. "Cheska, Cheska stop crying. Your eyes are swollen already. Sobra na yang pag- iyak mo. Stop crying baby. Baka ikaw naman ang hindi makahinga. Magpalit pa tayo ng pwesto."  Aniya. Agad na tumahan sa pag-iyak ang kanilang bunsong kapatid. Binigyan siya ni Simon ng tubig. "Drink this first." Ani Simon kay Cheska na hinihingal ngayon. Kinabukasan agad na nadischarge sa ospital si Sandro.