PANANAW NG ISANG TAGASUPORTA (A Supporter's Point of View - Book 2)

POV 120 - YOUR GRADES ARE FALLING

Today is the moment of truth. Today is the issuance of report card for the first grading period. Natatakot kang ipaalam sa mga magulang mo ang tungkol doon. Tinext mo ang kuya Sandro mo.

Kinuha nga ng kuya Sandro mo ang card mo. You got the highest mark in your class though bumaba ang average mo compared last school year. From 95% average, naging 94% ito.

"Bumaba ng one percent. Sayang yung one percent. I'm such a disappointment."  Sabi mo sa kuya mo. "No, you're not. Why would you be a disappointment if you did your best?" Sabi ng kuya mo. "Their expectations are too high for me. Siyempre matatalino kayong tatlo tapos ako, hirap na hirap abutin yung standard."  Sabi mo. "Hindi mo naman kailangang abutin yung standard." Sabi ng kuya mo. Agad ka niyang ipinasyal sa isang park. At nakita niyo roon ang nagtitinda ng dirty ice cream.

"Kuya para naman tayong bata nito. Bakit kasi sa dinami dami ng mga pagkain dito ice cream pa ang napili mong bilhin?"  Tanong mo sa kapatid mo. "Dahil favorite mo." Sabi niya sayo. "Ikaw kuya, what is your favorite?" You asked him. "Your ate Faith." Sagot niya. "Ano kuya? Pagkain ang tinatanong ko. Hindi tao." Saad mo. "Miki and empanada." Sagot niya. "Kuya di ba ang favorite isa lang? Bakit sayo dalawa?" Tanong niya. "Well pasensiya na ading ko. Hirap akong mamili between Miki and empanada." Sabi ng kuya mo sayo. "Kapag nagmahal ka kuya, mahihirapan ka rin bang mamili?"  Tanong mo sa kanya. "Hindi. Kasi umpisa pa lang, alam ko na kung anong gusto ko. Kaya kahit gaano pa karami ang mga babaeng tumambad sa harapan ko, alam ko kung sino ang pipiliin ko. Dahil alam ko kung ano or should I say sino ang talagang gusto ko." Sabi niya sayo.

Pagkatapos niyong mag- usap, niyaya ka na niyang umuwi.

"Let's go?" Sabi niya. "Okay kuya. But how about my grades?" Saad mo. "Your grades is good. You don't have to pressure yourself." Sabi niya. "But kuya—".

Naputol ang sinasabi mo dahil pinasakay ka na niya sa sasakyan at tsaka niya ito pinaandar nang mabilis.

Pagdating niyo ng kuya mo sa bahay ninyo, kinumusta ng mga magulang ninyo ang grades mo.

"How was your grades?" Your mom asked you. "It went down by one percent, mom." You answered. "94?"  She asked you again. "Yep. Mom I'm sorry. I failed to make it higher. I was so frustrated with my performance this quarter. I failed to save my Atlantis. I failed to make it better."  Sabi mo. "What rank are you?" She asked you again. "Still the best but I guess I almost fell because my average fell down by one percent." Sabi mo. "You don't have to blame yourself. It's not your fault. You always make us the proudest parents. But you forgot to take care of your health and yourself. You're a good daughter, and we don't want to pressure you to be always on top of the game. Maybe you're thinking na dahil bumaba yung grade mo ng one percent, hindi na kami magiging proud sayo. Sobra sobra na yung pagkasubsob mo sa pag- aaral. Ngayong tapos na ang unang markahan, gusto naming makabawi sayo. Kaya halika, ilalabas ka namin. Tawagin mo ang mga kuya mo, anak. Mag- bonding tayong family." Sabi ng mommy mo sayo.

Tinawag mo naman ang mga kapatid mo at pumunta kayo sa favorite ninyong resto.

"Mom?" Tawag mo sa mommy mo. "Yes anak?" She answered. "Dad?" Tawag mo naman sa daddy mo. "Yes baby girl?" He responded. "Kuyas?" Tawag mo mga kapatid mo. "Yes ading ko/bunso/baby?" Sabay sabay nilang sabi. "Aren't you disappointed with my performance?"  You asked them. "Of course not. Why would we be disappointed? Proud na proud kami. Lagi."  Sabi ng panganay mong kapatid. "Kahit pumalpak ako?"  You asked. "Oo. Wala namang perpekto." Sabi naman ng pangalawa mong kapatid. "Kuya bakit hindi kayo nagagalit sa akin kahit na bumaba na yung grade ko?"  You asked them. "Dahil mahal ka namin. At kaya siguro hindi galit si dad at mom kahit bumaba yung grade mo ng one percent ay dahil ayaw nilang iparamdam sayong disappointment ka. Or ayaw ka nilang i-pressure na maging magaling sa lahat ng mga gagawin mo. Lalo kang madi- disappoint sa sarili mo kapag pinaramdam nila sayong kulang pa rin yung effort mo. Kaya siguro hindi ka nila pinagalitan at pinagsabihan." Sabi ng kuya mo. "You know anak, hindi kami disappointed sayo. Alam mo kung bakit?"  Sabi ng daddy niyo. Kumunot ang noo mo. "Well, anak hindi ka naman namin prine- pressure pagdating sa grades mo na kailangan ma- maintain mo ang pagiging top student mo. You can't always remain on top of your game. Time will come na may darating na mas better sayo. Ang sa amin lang, kahit hindi ka na top student, ang mahalaga binigay mo lahat. Wag mong piliting maging magaling sa lahat ng bagay dahil minsan, dahil sa kagustuhan mong maging magaling nakakalimutan mo nang maging mabuti." Sabi ng mommy mo. Bigla kang naiyak. "Napakaswerte ko po sa pagkakaroon ng magulang na naiintindihan ang pinagdadaanan ko. I'm too pressured without knowing that I was the only one who thinks that I am a disappointment. I felt relieved."  Sabi mo. "Thank you for all your sacrifices. I love you all."  Sabi mo. "We love you more our only princess."  Sabi nila.

"Alam mo anak, kumain ka nang kumain. Deserve mo yan, okay?" Sabi sayo ng mga magulang niyo. "Naiiyak talaga ako, mom. Ano po bang ginawa ko para maging deserving sa pagmamahal ninyo at pag- unawa?" Saad mo. "Wala anak. Deserving ka kasi mabuti kang tao. Mabait kang anak." Sabi niya. Tumayo ka sa kinauupuan mo at niyakap mo ang iyong ina mula sa likod. Hinaplos niya naman ang iyong ulo.

"Paano naman kami ng mga kuya mo anak? Wala ba kaming yakap mula sa aming pinakamamahal na bunso?" Sabi ng daddy mo. "Si paps naiinggit." Sabi ng kuya Sandro mo. "Pati naman ikaw kuya. Wag ka nang in- denial."  Sabi ng kuya Vincent mo. "Jusko, siya siya. Yayakapin ko kayong lahat. Wag kayong mag- alala. Hindi naman ako madamot pagdating sa paglalambing."  Sabi mo sa kanila.

Pinakamahigpit ang yakap na ibinigay mo sa panganay mong kapatid.

"Sobrang higpit naman yata ng yakap mo ading ko." Sabi sayo ng kuya Sandro mo. "Ay, ayaw mo ba kuya? Sige. Iba na lang. Wait, puntahan ko lang yung jowa ko sa kabila."  Biro mo. Biglang napatayo ang kuya Sandro mo at napaharap sayo.

"O kuya bat ang sama bigla ng tingin mo?" Tanong mo. "Kailan ka pa nagkaroon ng jowa nang hindi namin alam?" Tanong nila sayo. "Mmm, last year." Natatawa mong sabi. "H- hoy! Anong last year?! Bakit hindi namin alam?" Tanong nila."Dahil di ko sinabi?"  Nagbibiro mong sabi. "Francheska Louise Araneta Marcos!!!" Sabay sabay nilang sabi. "Okay kuya. I surrender." Sabi mo. "So, may boyfriend ka na nga? Umamin ka nga." Sabi ng kuya Sandro mo. "Kuya Sandro, kuya Simon, kuya Vinny, wala talaga akong boyfriend, okay? Haha. Masyado naman kayong seryoso." Sabi mo. "Sinasabi ko sayo ading ko umayos ka talaga." Sabi ng kuya Sandro mo. "Aayos na aayos na jusko. Sige kuya salamat sa pagpapagaan ng pakiramdam ko."  Sabi mo. "Wag ka kasing masyadong magpa- pressure." Sabi ng panganay mong kapatid. "I love you mga kuya." Sabi mo. "Mas mahal ka namin bunso." Sabi nila.