Metrisin Önü (b×b)

43. Bölüm

bölüm şarkısı: unutmak istiyorum- tolgahan tarıoğlu

Ali karmakarışıktı. Sanki bütün hisleri birbirine girmiş de hepsi dolanmış içinden çıkamıyordu bir türlü. Her gece uymadan önce bu anları kafasında kurgulamış karşısında onu görünce nasıl davranacağını düşünmüştü. Hiçbirinde bu denli çaresiz ve kırgın hissetmemişti. Şimdi tam bu anda karşısında canı kadar sevdiği insan dururken hiçbirşey olmamış gibi yanından çekip gitmek kalbini seksen yerinden yaralanmış gibi acıtmıştı. O kadar da belirgindi yaraları.

Beklemiyordu. Onu karşısında görmeyi beklemiyordu. Bir sene boyunca bu anı düşlediğini bile yeni fark ediyordu. Öfkeliydi. Hala onu deli gibi sevdiği için kendine öfkeliydi. Kollarına alıp sarmalamak istediği için öfkeliydi. Ona canı çıkar gibi baktığı için öfkeliydi. Geçen zamanın arkasından bunların hepsini o yapmışken acı içinde yüzüne bakmasına kendsini izlemesine öfkeliydi. En çok da kırgınlık belirmişti bütün bu öfkenin ardından. İkisi bir evde sıcacık dinlenirken o kapıyı ikisine de kapattığı içindi en büyük kırgınlığı.

Bir şeyler olduğunu kabul ediyordu. O anı düşündükçe Yavuz'un de sebepleri olduğunu tahmin edebiliyordu. Sadece bir kez olsun hiçbir şey düşünmeden elini tutsun istemişti Ali. Bir kez olsun sadece ikisini düşünsün. Yapmamıştı. Ali karşısına dikillip hesap sormak "Neden?" demek istiyordu. Ama alacağı cevabın sadece sessizlik olacağını da iyi biliyordu. Yavuz'un bu ilişkide ne kadar kapalı olduğunu bile çok sonraları fark etmişti. Konuşmuyor, kendisi ile ilgili bir şeyler anlatmıyordu. Ali onun yaşadığı evin nasıl bir cehennem olduğunu tahmin edebiliyordu. "Belki," dedi. "Belki ben de soramadığım için cesaretsizdim." Yavuz her şeyi bırakıp gelemediği için korkaktı. Ali ise Yavuz beni öldürüyorlar diye hıçkıra hıçkıra ağlarken kim diyemediği için korkaktı belki.

Şimdi daha birkaç dakika önce buğulu gözler ile kendine bakan kara gözleri düşündükçe delirecek gibi hissediyordu. Ama artık onlar için çıkacak bir yol olmadığını da biliyordu. İkisinin artık yan yana bile gelemeyeceğini biliyordu. Ali her şeyi atlatmıştı. Bir gece bir arka sokakta cılız bir lambanın altında terk edilirken bir daha ikisinin toparlanamayacağını anlamıştı. Hıçkıra hıçkıra ağlayıp şehri terk ettiği karanlık yolda anlamıştı. Bazı şeylerin enkazı kolay kolay toparlanmazdı. Terk edilişler kolay kolay unutulmazdı.

Yavaş adımlarla kardeşinin odasına girerken aklından kara gözleri hızlıca attı. Ali gidecekti buralardan. Kardeşi iyi olunca geri dönecekti hayatına. Burası artık ona ait değildi. Ali de buraya ait değildi. Bu yollara bu havaya ait hissetmiyordu. Kardeşi böyle bir durumda olmasa sittin sene de gelmezdi buralara. 

Kapıdan girdiği an gözleri arkadaşı ile buluşurken Cevo onun kızarmış gözlerine bakıp bir şey olduğunu hemen anlamıştı. Özellikle Yavuz ile ilgili bir şey olduğunu da tahmin etmek çok zor olmamıştı onun için. "Keşke gönderseydim en baştan." diye kendi kendine mırıldanırken ayağa kalkıp Ali'nin yanına yaklaşmış kendinden uzun olan bedenin omzuna kolunu atmıştı. 

"Hoşgeldin yavrum yüzünde güller açıyor."

Yatakta yatan genç kız ikiliye bakıp gülerken Ali kaşlarını çatıp kolunun altından çıkmıştı arkadaşının. "Başladın yine cıvık cıvık." diye homurdansa da onu ne kadar özlediğini de telaştan yeni yeni fark ediyordu. Cevo onun dosttan öte kardeşiydi. "Hayatım ben hep böyleyim. Bir şeye başlamama gerek yok." Ali'nin yanaklarını iki eliyle büzerken en son kumral oğlan kafasını geriye çekip kıkır kıkır gülen kardeşinin yanına yaklaşmıştı. 

"Kikirdediğine göre iyileşiyorsun."

Kızın suratındaki gülüş birden solarken korkarak abisine bakmıştı. "Gidecek misin hemen?" Ali'nin kaşları çatılırken biraz daha yaklaşmıştı kardeşine. Beliz'in gözleri belirgin bir şekilde dolarken "Ne oldu birden? Niye ağlıyorsun?" demiş. Burnunu çeken kız "Gidecek misin abi?" diye sorarken Ali bir an ne diyeceğini bilememişti. Kızın yanağından bir damla yaş düşerken hızlıca onu kollarının arasına çekmişti.