*bölüm şarkısı: ezginin günlüğü- gemi
İnsanlar ne der laflarının arkasına sığınan bir adam olmamıştı hiç Ali. Hiçbir zaman birilerine göre yaşamazdı hayatını. Bir gün bisikletten düştüğünde hüngür hüngür ağlarken annesi yanına gelmişti. "Ağlama. Erkek dediğin ağlamaz. Ayıp." demişti sanki hiçbir duyguyu barındırmayan bir robot gibi. Yarasına bile bakmadan "Rezil edeceksin beni." demiş arkasına bakmadan gitmişti. Ali ağlamaya devam etmişti.
Bazen akşamları kardeşinin saçlarını örerdi. Kardeşi küçükken önüne oturur onunla oyunlar oynardı. Acıklı bir şarkı dinlediğinde gözleri dolardı. Bazen aklına babası gelir ağlardı. Utanmazdı Ali. Sert biri değildi. Yavuz'la kavgalı olduğu zamanlar bile sert değildi. Sadece biri ona ne veriyorsa o da onu vermeye çalışıyordu. Çünkü bunu yapmazsa yara alacağını çoktan deneyimlemişti. Annesi bizzat öğretmişti seneler içinde.
Hiçbir zaman yaptığı şeylerden korkmaz göğsünü gere gere gezerdi. Hatalıysa özür dilerdi. Başı dik yoluna devam ederdi. Korkmazdı kimseden. Seviyorum derse elini tutar dilediği sokaktan geçerdi. Kim ne der diye düşünmezdi.
Ama ilk defa korkuyordu Ali. Bu korku kendi için duyduğu bir korku bile değildi. Kalbindeki tazecik sevgi tohumuna duyduğu korku bütün kalbini kaplamıştı. Ali korkuyordu. Elini tutamazdı. Saçlarını okşayamazdı. Bakın bu benim sevdiğim diyip kimselere anlatamazdı. Öldürürlerdi ikisini. Hem manen hem madden.
Dün gece Ali kafası karmakarışık, kendisine dert olana derman olmaya çalışırken Yavuz ona sarılmamıştı. Ali kollarını çekene kadar beklemişti ama. Masanın üzerine bir iki yüzlük bırakmıştı nereden bulduğu bilinmez. Giderken ağlamaktan boğuk çıkan sesiyle "Şimdilik bu kadar var cebimde. Yarın getiririm kalanını." demişti. Ali, Yavuz gidene kadar kendini tutmuştu. İlk defa birinin karşısında ağlamaktan çekinmişti. Sanki onun karşısında ağlarsa Yavuz biraz daha üzülür gibi gelmişti. Üzülsün istemezdi. Ali dün akşam çok sözler vermişti kendine. Yavuz'un omuzlarına yük yüklemeyecekti hiçbir zaman. Yüklerini almaya çalışacaktı. Yok olması gerekiyorsa olacaktı. Yine de Yavuz'a zorluk çıkarmayacaktı. Anlamıştı çünkü onu bir daha öyle acı içinde görürse hıçkıra hıçkıra ağlardı.
'Belki' diyordu son zamanlarda. 'Olmasaydı şu ruhum bu aciz bedenin içinde elini tutardım sıkı sıkı. Okşardım saçlarını kimsenin okşamadığı kadar.'
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Metrisin Önü (b×b)
Fiksi Remaja'bir tek seni sevdim, gerisi yalan...' Ali ve Yavuz çocukluk arkadaşıydı. Düşman olmuşlardı.
