Ethereal (gxg)

Chapter 71

Sakto naman pagdating ko at lumabas din si Amaia sa gate nila. My heart suddenly ached when I saw tears flowing down her face. It feels like lahat ng sakit na nararamdaman niya ngayon ay nararamdaman ko din mas sobra pa nga siguro sa sakit yung nararamdaman ko.

Bumaba agad ako sa kotse nong naglakad siya papunta kung saan yung exit nitong subdivision nila. Hinawakan ko siya sa braso para pigilan bago ko siya ipaharap.

Mas lalo lang ako nasaktan ng makita ko yung mukha niya sa malapitan na nababasa na sa luha niya.

Hindi ako nagsalita at hinila nalang siya papunta sa kotse. Binuksan ko yung passenger seat bago siya inilalayan makapasok. Buti nalang talaga tahimik lang siya at hindi na nagprotesta.

Lakad takbo naman yung ginawa ko para makapasok sa driver seat. Agad ko naman pinaandar yung kotse paalis ng bahay nila.

I will bring her to the place that will help her release the anger inside her.

Minuminuto ko naman siyang sinusulyapan habang nagmamaneho ako. She's still silently crying while looking out the window. Kinakagat niya rin yung labi niya para pigilan yung hikbi na gusto kumawala.

If God allows me to take all her pain and transfer it to me, I will do it in a heartbeat to see her happy again. I'm sure that all the information she heard a while ago will change her. But I hope that will not happen.

Hindi naman nagtagal ay narating na namin yung lugar. Agad naman akong lumabas bago binuksan yung pinto sa passenger seat para siya'y palabasin.

Nilibot naman niya yung tingin sa lugar. Kumalma na siya ng kunti pero may nakikita pa rin ako na luha gustong tumulo. Siguro pinipigilan niya lang dahil abala siya sa kakatingin ko saan kami ngayon.

"Why did you bring me her?" She suddenly asked. Her voice cracked that make my hand bowl into a fist.

I hate hearing her voice right now.

"You can release all the pain and anger here. No one's going to hear you except me." I said, looking directly into her eyes.

Iniwas naman niya yung tingin saakin. Yinakap niya yung sarili bago ulit umiyak. I immediately look away. I can't bear seeing her cry.

"Sobra yung galit ko ngayon. Sobra yung sakit na nararamdaman ko ngayon." Humhikbi pa siya habang sinasabi yun. Gusto ko siyang yakapin pero pinipigilan ko lang yung sarili ko.

"WHY OF ALL PEOPLE YUNG PARENTS KO PA!" She the shouted still crying. "BAKIT YUNG PARENTS KO PA?" Mas lumakas naman yung pag iyak niya. And I'm just here beside her, listening while she's releasing the pain and anger, she's feeling right now.

"DID I DESERVE THIS PAIN? DID I DESERVE THIS BETRAYAL?" Sigaw niya pa bago bumaling yung tingin niya saakin.

Namumugto na yung mata niya dahil sa pag iyak at sobrang basa na rin nong mukha niya dahil sa luha.

"Why Nicki?" She cried while punching my chest repeatedly. Masakit oo pero hindi ko siya pinigilan kasi alam kong mas masakit pa rito yung nararamdaman niya ngayon. "Bakit pati ikaw ay walang tiwala saakin?" Walang tigil yung paghambas niya sa dibdib ko.

Hindi ko na rin mapigilan yung luha na kumuwala. I immediately grab both of her hands to stop her. Tinignan ko rin siya diretso sa mata. Medyo natigilan din siya nong makita niya yung mga luha na naguunahang kumuwala.

"I trust you Amaia. I trust you the most. I trust you more than myself. I don't have a choice at that time." Umiiyak kong sambit. Yung boses ko ay parang nagmamakaawa na sana maintindihan niya ako.