VEDA

Bal Köpüğüm

Uzaklaşan ayak seslerinden sonra acılar beni içine hapsetmişti. Biri çıkmış bana Veda'n ölmüş diyordu. Söylenen koca bir yalan ve inanmamı bekliyorlardı. Hayır hayır benim Veda'm ölmüş olamazdı. Ya yabancılık çekmediğim kornea gözleri söylenen yalanın ispatı olabilir mi?
Aman Allah'ım varla yok arasındayım, gece ile gündüzün ortasındayım. Uzun bir zaman boşluğundayım. Sönmeyen yangınlardayım. Gerçekle yalanın ortasında sıkışıp kalmışım. Ayrılığa razıydım biliyordum ki ben uzakta hatta benim olmasa da yanında bulunmasam da başkasına ait olsa da en azından yaşıyor nefes alıyor diyordum. 

Yaşadığını bilmek bana yetiyordu. Ne kadar kızgın olursam olayım ölümü sevdiğim kadına yakıştıramazdım. Yaşlı gözlerle bakıyor çevreyi kırmızı görüyordum tıpkı "Bal köpüğümün" üzerine örtülen toprak rengi gibi. Toprağını avuçların içine aldım acım birebir daha artmıştı. Dokunduğum toprak kutupta bozdu oysa ki benim Veda'm sıcacıktı. Toprağına kucak açıp sarılıp kokladım. Nafile aradığım sıcaklık ve koku yoktu. Kelimeler dilimden bir bir sıralandı. Benimle kal gitme sevdiğim ölüm sana yakışmadı. Seni bulmuşken ben ayrılığı hak etmedik.

Yaşanacak bir hayat vardı önümüzde söz vermiştik birbirimize ölüm bile gelse ayıramayacaktı. Ben buradayım sen neredesin sevgilim. Dön gel sevdiğim beni sensiz kalbimi aşksız bırakma. Gören gözlerimi ebedi karanlığı atıp sensizliği yaşatma... Hayallerimizi yarım bırakıp beni sensizlikle cezalandırma. Koruyan dudaklarımı yağmurundan mahrum etme. Duyar mısın sesimi konuşur musun benimle. Seninle her şeye sil başlamak mümkün mü? Ayrılık olmazsa acılar hiç yaşanmazsa aşkı o saf duru haliyle yaşasak ve sen gitmesen benden.

Duy feryadımı Allah'ım Veda'mı geri ver. Biliyorum her şey için çok geç kaldım. Sana dokunabilme imkanım varken söyleyecek cümleleri zamanında ve yerinde söyleyecektim.

Veda'm benim geç kalınmış geçmişim, hiç yaşanmayacak geleceğim olarak kalacak...