Fotoğraftaki Yansıma

Dosya

Odamın camından, götürülen annemin cansız bedenine baktım.

Babamın adamları taşıyordu, annemin cansız bedenini.

Dikkatimi çalan telefonum dağıtmıştı.

Kim olduğunu merak ederek telefonumu elime aldım.

Arayan patronumdu.

Telefonu açtım.

"Efendim."

"Annenin haberini aldım."

"Bunu normal yollar ile öğrendiğini düşünmüyorum." dedim, sert bir ses tonunda.

"Doğru düşünmüşsün."

Camdan dışarıyı inceledim.

Sokağın başında şapka takmış bir adam, evimizi gözetliyordu.

Patronun adamlarından olmalıydı.

"Sokağın başındaki adamına söyle, dikkat çekiyor. Babamın adamları yakında fark eder."

Güldü ve "Acemi daha, hallederiz." dedi.

Derin bir nefes verdim. 

Annemin öldüğü gün bu adam ile uğraşmak istemiyordum.

"Neden aradın?"

"İş var."

"Annem öldü! Ve sen bana iş mi var diyorsun."

"Yakınını kaybettin diye işini savsaklayacaksan bu ilişkiyi bitirelim."

 Küfür etmemek için kendimi tutarken "Söyle, nereye geleyim?" diye sordum.

"Sokağın başındaki adam sana dosyayı verecek."

Telefonu kapattığında arkasından bir küfür savurdum.

En acı günümde bunu bilerek yapmıyorsa ben de Esila değilim.

Üzerimi değiştirip hazırda bekleyen çantamı aldım.

Aşağı indiğimde babamın dikkatini çekmiştim.

"Esila nereye?" diye sordu, merakla.

"Yürüyüş yapacağım. Kafamı dağıtmaya ihtiyacım var. "

"Kadir, Baran!" diye seslendi, babam.

Adamları seri adımlar ile içeri girdiğinde "Esila ile dışarı çıkacaksınız." dedi.

"Baba... Tek kalmak istiyorum."

"Uzaktan takip ederler, birtanem."

Dudağımı büzerek babama baktım.

Bu bakış her seferinde işe yarardı.

"Bakma bana öyle. Kıyamam sana."

Aynı şekilde bakmaya devam ettiğimde babam tereddüte düşmüştü.

"Annenin acısı katlansın diye bana, sana saldırmak isteyecek çok kişi var."

"Biraz açık havada ağlayıp rahatlamak istiyorum. Birilerinin beni izlediğini bilirken rahat edemem."

"Beni de anla güzelim. Sana bir şey olacak diye içim gidiyor."

"Öyleyse sana ara ara mesaj atıp iyi olduğumu yazarım. Sen de rahatlarsın."

Babam, "Düşüneyim." diye mırıldandığında umutla ona baktım.

"Hadi git tek başına ama senden saat başı fotoğraf istiyorum."

"Telefonun mesajlarım yüzünden susmayacak."

"Ne güzel."

"Seni çok seviyorum, babiş." dedikten sonra gülümseyerek yanağından öptüm.

Baran ve Kadir gözlerini kaçırırken babam, "Adamlarım senden dolayı benden korkmayı bırakacak." dedi.

"En azından iş arkadaşlarının yanında böyle davranmıyorum. Bence neresinden kurtarırsan kâr gözüyle yaklaşmalısın."

"Benim ince düşünceli kızım, çok sağ ol."

Sırıtarak "Rica ederim." dedim.

Babamı güldürmeyi başardığımda "Görüşürüz." dedim.

"Görüşürüz güzelim."

Evden çıktığımda gözüm sokağın başında gördüğüm adamı aradı.

Dikkat çekmemek için beni görünmeyen bir yerde bekliyor olmalıydı.

Sokağın sonuna yürüyerek geldiğimde bir bahçenin çitlerinin arkasında bekleyen adamı fark ettim.

İfademi bozmadan onun tarafına döndüm.

Elimi ona uzattığımda patronun gönderdiği dosyayı bana verdi.

Ben yoluma devam edeceğimi sanarken "Esila." den

Ona merakla baktım.

Genelde aracılar ile konuşmazdık.

"Evet?"

"Bu sefer sana hedef olarak verilen adam önemli biri. Bu yüzden patron, seni bizzat götürmemi istedi."

"Daha kendini gizlemeyi beceremeyen biri mi?"

"Beni fark et diye kendimi gösteriyordum." diye ağzının içinde konuştuğunda "Babamın adamlarına da kendini gösterebilirdin." diye onu uyardım.

Benimle tartışmak istemiyor olmalı ki konuyu uzatmadı.

"Neyse, gidelim."

"Bana bu bilgilendirme yapılmadı. Önce dediğini doğrulamalıyım."

"İyi, ara patronu. Sor, doğru mu diyorum."

"Öyle yapacağım." dedim, telefonumu çıkarırken.

Adam beni beklerken patronu aradım ve o açana kadar adamdan bir adım uzaklaştım.

Eğer söylediği yalan ise telefondayken bana saldırmak isterdi.

Arama mesafe koymak en mantıklısı idi.

Patron telefonu açtığında "Beni bu adam mı götürecek?" diye sordum.

"Evet, onu görevlendirdim."

"Başka bir şey var mı? Tekrar arayıp bir şeyleri doğrulamak istemiyorum."

"Yok başka bir şey."

"İyi." dedim ve telefonu kapadım.

Adam bana "Evet?" derken gülümsüyordu.

"Gidelim."