Fotoğraftaki Yansıma

Yanan Anılar

Evde Fatih ile otururken "Sadece para için bu hayatını bırakmaya hazır mısın?" diye sordum.

"Bu hayatımdaki tek amaç da para kazanıp ölmemek."

"Bir ailen, sevdiklerin ya da başka bir şeyin yok mu?"

"Saydıklarının hepsini bireysel yaşıyorum."

Sorduğuma pişman olurken "Fatih..." dedim.

"Bilmiyordum, üzgünüm."

"Önemli değil. Alıştım."

"Anlatmak istersen babamın karakoldan gelmesine biraz var."

"Çok bir şey yok. Babamla annem boşanmıştı. Tek çocuktum ve babamda kalıyordum. Babam ölünce başımın çaresine bakmam ve onun borçlarını ödemem lazımdı."

"Peki ya annen?" diye sordum.

"Bilmiyorum. Babamla boşandıklarından  sonra hiç görmedim."

"Ne zaman boşanmışlardı ki?" diye sordum.

"Ben altı yaşındayken."

Annesini görmeden geçirdiği onlarca yılı düşününce yutkunamadım.

İki günün acısını gözümds büyütüyordum bir de.

"Anladım." diye mırıldandım.

"Artık nişanlım ve beni öldürmek isteyen babası var." diyerek güldüğünde "Babam seni öldürmek istemiyor." dedim.

"Öldürmek istiyormuş gibi bakıyor."

"Sadece bakışları öyle."

"Tabii, öyledir."

Sokak kapısı açıldığında oturduğum yerden kalktım.

Babam, seri adımlar ile yanımıza geldi ve "Hazır mısınız gençler?" diye sordu.

"Hazırız baba."

Babam, odanın kapısından dışarı baktı ve "Halil, Okan! Hadi!" diye bağırdı.

Halil Abi ile Okan Abi iki ceset getirdiklerinde kokusuna dayanamayarak burnumu kapadım.

"Bu ne baba?"

"Biziz."

"Çok açıklayıcı oldu." diyerek cesetlere baktım.

Yaş, cinsiyet, boy gibi bedensel özelliklerimiz cesetler ile aynıydı.

"Bunların biz olmadığımız sanki biraz belli." dedim.

"Yandıklarında öyle olmayacak."

"Evimizi yakacak mısın?" diye sordum, şaşkınlıkla.

"Polise gidip onları anlatmam kurallara aykırı. Bu yüzden şerefsiz Fethi dostlarımıza yüklenecek. Onlara yüklenmemesi için bizim yakılarak cezalandırıldığım söyleyecekler."

"Anladım." diye mırıldandım.

"Yanına alacağın başka bir şey varsa evin her yanına benzin dökülmeden gidip al."

Kapının kenarındaki çantamı işaret ettim.

"Alacağım her şey orada."

"Öyleyse siz önden uçak pistine gidin. Ben de burayı halledip arkanızdan geleyim."

"Baba yeni kimliklerimiz ne olacak? Eskilerini hep attırdın."

"Tanık koruma programına tamamen katılmak riskli olacaktı. Polisin içinde de adamları var. Yeni kimliklerimizi bilmemeleri gerekiyor."

"Ama bize yeni kimlik lazım."

"Mersin'e gittiğimizde kimliklerimiz hazır olacak. Orada eski bir ajan buldum. O halledecek."

"İsimlerimiz ne?" diye sordum.

"Bu kadar iş içinde onu düşünemedim. Yolda söyleyecektim, adama. Sizin istediğiniz isimler var mı?"

Hiç düşünmeden "Eyşan." dedim.

"Eyşan olabilir. Şimdiki ismime de benziyor. Gariplik çekmeyiz."

"Tamam, öyle olsun. Peki sen damat?"

Fatih kendisine damat diye seslenilmesini tuhaf bulmuştu.

Şaşırarak "Bilmiyorum. Sizin seçtiğiniz her isim benim için uygun." dedi.

"İyi, ben arkanızdan gelirken adamı arayıp isimleri söylerim."

"Sen peki? Senin ismin ne olacak?" diye sordum.

"Ertuğrul diye düşündüm."

"Annem, bir erkek kardeşim olursa hep Ertuğrul olsun isterdi." dediğimde babam tebessüm etti.

"Bu ismi severdi."

Annemi düşünmek tebessüm etmemi sağlarken babsm, "Hadi geç olmadan gidin. Polisler biz İzmir'e indiğimizde baskın yapmamış olmalı." dedi.

"Aktarma mı yapacağız?" diye sordum.

"Pilotumuz ile görüştüm. O bizi İzmir'e indirecek. Oradan ayarladığım başka bir pilot bizi Hatay'a indirecek. Böylece herkes sınırı geçip kaçtığımızı düşünecek."

"Ama biz oradan Mersin'e geçeceğiz." dedim.

Babam beni başıyla onayladı.

"Araba ayarladım. Adana'ya kadar farklı iki araçta gideceğiz. Adana'da bir alış veriş merkezinde buluşup tek araç devam edeceğiz."

"İşini riske atmamışsın." dedim.

"Senin güvenliğin söz konusu." dediğinde tebessüm ettim.

"Arkamızdan hızlı gel, bekletme."

Babam beni onaylayınca Fatih ile evden çıktık.

Onun arabasına yürürken Fatih, "İstiyorsan ev yanana kadar bekleyebiliriz." dedi.

"Birçok anımın yanmasını izleyemem."