Fotoğraftaki Yansıma

Huzurlu

Bora gittikten kısa süre sonra başlayan silah sesleri en sonunda bitince bağırmaya başladım.

"Yardım edin!"

"Kimse yok mu?"

Yaklaşan ayak seslerini duyunca daha kuvvetli bağırmaya başladım.

"İmdat!"

"Biri bana yardım etsin!"

Adin içeriye girince endişeyle bana baktı.

"Eyşan."

"Adin." dedim, ağlamaklı bir ses tonunda.

Hızla yanıma geldi ve Bora'nın bağladığı halatı çözdü.

Karşıma geçtiğinde yüzüne baktım.

Korkmuştu.

Bana doğru eğilerek "Sana zarar verdiler mi? İyi misin?" diye sorduğunda hızla boynuna sarıldım.

Timsah gözyaşlarımı akıtırken "Çok korktum." dedim.

Saçımı okşarken "Özür dilerim. Benim yüzümden sana zarar gelsin istemezdim." dedi.

Sesi çok huzurlu, yatıştırıcıydı.

Gerçekten korkmuş olsam bile yaklaşımı beni sakinleştirebilirdi.

Bana baktı ve "Sana zarar verdiler mi?" diye soedu.

Kafamı iki yana sallayarak bir şey olmadığını anlattım.

"Seni evine götürmeden önce hastaneye uğramak ister misin?"

"İstemiyorum."

"Öyleyse evine götüreyim." dediğinde "Adin." diye mırıldandım.

"Efendim."

"Evime gitmesek olur mu? Korkuyorum."

Bunları söylerken yüzüne bakmamıştım.

"Tabii ki. Nereye gitmek istersin?"

Gözlerimi kaçırırken "Birkaç gün sende kalabilir miyim?" diye sordum.

"İstiyorsan tabii ki gelebilirsin ama otelde kalıyorum. Yanımda rahat edebilecek misin?"

"Sana yük mü olacağım?" diye sordum.

Adin tebessüm ederek beklemediğim bir hızda beni kucağına aldı ve "Gidelim." dedi.

Sanki kırılmış bir kızmışım gibi ona sokuldum ve "Teşekkür ederim." diye fısıldadım.

"Seni bu duruma sokan benim. Teşekkür etme."

"Olsun." dedim.

"Onlar yüzünden öleceğimi sanmıştım ve sen beni kurtardın."

"Şimdi bunu düşünme." dediğinde başımla onu onayladım.

Birlikte dışarıya çıktığımızda tüm adamları saygıyla başlarını öne eğdi.

"Ilgaz arabanın kapısını aç."

Adamı arabanın arka kapısını açtığında beni arabays oturttuktan sonra arabanın çevresinde dolanıp yanıma oturdu.

İki adamı da öne oturunca "Otele." dedi.

"Emredersiniz Adin Bey."

Araba çalışırken Adin cebinden telefonumu çıkarıp uzattı.

"Birisi delicesine aradı."

Fatih benim için çok endişelenmiş olmalıydı.

"Teşekkürler." dedim ve telefonumu alıp açtım.

Tahmin ettiğim gibi tüm aramalar ve mesajlar Fatih'e aitti.

Mesajlarını okumadan direkt onu aradım.

Telefonumu direkt açtığında "Gökhan." dedim.

"Neredesin sen?" diye bağırdığında sesi dışarıya kadar gelmişti.

Adin göz ucuyla bana bakarken "Gökhan çu an Adin'in yanındayım ve iyiyim." dedim.

"O şerefsizler kimdi? Adin'in adamları mı?"

"Hayır." dedim.

"Olay çok karışık. Sana detaylıca anlatırım ama şimdi değil."

"Es... Eyşan burada delirdim. Sen bana sonra anlatırım diyorsun. Sen bana söylesene, Adin ile neredesin? Ne yapıyorsunuz?"

"Beni o korkutucu adamların elinden Adin kurtardı. Şimdi onunlayım."

Fatih'in sakinleşmek için derin nefesler alıp verdiğini duyabiliyordum.

"Bana en kısa sürede dön. Yoksa hiçbir şeyi umursamam, gelirim yanınıza."

"Tamam, yazarım."

"Tamam. Ben babana yola çıktığımı yazdım, sen de yaz."

"Tamam, onu da hallederim."

"Kendine dikkat et."

"Sen de öyle."

"Görüşürüz."

"Görüşürüz."

Telefonu kapattığımda Adin, "Nişanlın mı?" diye sordu.

Anlamasına şaşırarak "Nereden öğrendin?" diye sordum.

"Bir erkekle yapıyorsun ve parmağında tektaş var. Anlamak zor değil."

"Evet, nişanlımdı."

"Sinirli gibiydi. Aramızda yaşananlardam haberdar mı?"

"Haberi var."

"Yine de benimle durmana izin verdi. Bu yaşananlar da sizin için normal şeyler değil."

"Severek nişanlanmadık. O yüzden pek beni önemsemez."

"Öyleyse onca araması..."

"Ona cevap vermiyorum diye sinirlendiğinden."

"Nişanın sebebi ne? Aileler, iş?"

"Ailemsi."

"Karışık gibi duruyor. Ben hiç sorgulamayayım. İstersen anlatırsın."

"Teşekkürler."

Fatih'in dediği gibi babama da yazmam lazımdı.

Babamla olan sohbete girdim ve ona da içi rahat olsun diye mesaj yazmaya başladım.