My Professor's Little Tease (Fallen Temptation Series One)

Chapter 33 (Three words)

Chapter 33

Scheids' POV

"Do you understand that, Elle? Nagkakaintindihan ba tayo?" Humina nang humina ang tono ng tinig ko.

My annoyance and anger with her subsided gradually as I stared at her eyes, which were still brave despite being slightly red and filled with tears. Hindi nahuhulog ang mga 'yon kaya mas lalo siyang naging fragile sa mga mata ko. Nahaplos ang puso ko sa kakaibang emosyon niyang 'yon.

Lumunok siya at yumuko pa lalo. Karga-karga ko pa rin siya hanggang ngayon. Ibinaba ko siya sa kama, diretso sa unan ang ulo nito. Pinigilan ang mga braso nito nang tangkain niyang takpan ang katawan. Walang-magawang ipinirmi naman nito ang sarili, ang mukha ay itiningin sa gilid. It's like she doesn't want to see me directly looking at her body that I got tired of pleasing earlier.

Wala itong emosyon. Hindi gumagalaw.

"Uh," ungol nito sa nakatikom na bibig.

Hindi ko na rin napigilan ang pag-iinit ng mga mata nang bigla na lang siyang pigil na napabunghalit ng iyak sa kinahihigaan. Her chest was rising and falling as she made painful cries. The two muscles in her neck, right on both sides of her throat, became even more visible with their movements over there every time she let out a cry and forced breaths.

Napatanga ako, hindi alam ang gagawin at sasabihin. Huminga ako at hinayaan na lang muna siyang mailabas niya lahat iyon. Pero nang mapansing hindi na lang basta simpleng iyak iyon, na pasakit na pasakit na bawat nanggagaling na tunog dito, I raised my face and hugged her. My hug is tight and sympathetic to whatever is happening to her.

Wala na akong pakialam kahit pa pareho kaming walang suot, my chest kissing and pressing her bare breasts. To feel her without lust felt wonderful. There, too, her heartbeats sing right to my own.

"Tell me your story, Elle... What is your story?" malumanay kong tanong. "Tell me... Show me... Enlighten me... I'll listen..." Dahan-dahan akong lumayo sa kaniya. Idinantay ang palad sa pisngi nito at hinaplos siya roon nang muling gumapang ang isa na namang butil sa mata nito. "Oh, I-I'm sorry... Natakot ba kita?"

Tikom ang mga labi nitong iniiling ang ulo. "I don't know why I'm crying too..." Tumawa ito. Pilit. Her voice, however, is trembling. "I don't know too. Pero hindi mo ako natakot. Hindi ako natatakot sa 'yo."

"But why are you crying? You are not scared of me... Saan ka natatakot? Ano ang iniiyakan mo? Dahil sa... kuwento mo ba?"

"None... Okay lang po ako..."

"Then who are you then? Sino ka, Elle? Paano ka nagkaroon ng ganiyang ka-rare na sakit?"

"Bakit ka ba interesado? Wala ka nang kailangan sa 'kin, 'di ba? Nakuha mo na ang gusto mo..."

Napahugot uli ako nang malalim na hinga, parang nararamdaman ko na naman iyong namahingang galit ko sa kaniya kanina. Nagagalit ako sa walang title na paratang niya. Sa timpla ng tinig at tingin nito sa akin ngayon, parang isang kalaban ako sa paningin niya. At hindi ako kalaban kaya napipikon ako.

"Kagabi, after natin sa classroom, kung sana hindi kita hinabol at dinala rito, iyon ang totoong tapos na ako sa 'yo. Pero nakita mo naman... hinabol at sinundan kita. You should be aware of that... You should have known that it was going somewhere. We are going somewhere."

"Talaga? Kaya gusto mo pa akong paglaruan? Iyon ba iyon?"

"I'm not p-playing with you!" Bahagya ang pagtaas ng boses ko. Naikalma ko lang kaagad kaya hindi ko nadugtungan. "Whatever I said that made you cry, I won't take any of it back," dugtong ko nang maalala ko muli ang mukha niyang umiiyak kanina.