SOĞUK

**Kavga**

BU  BÖLÜM  CANIM  KARDEŞİM  MUSTAFA  ÜLGERE  İTHFEN  YAZILMIŞTIR.  İYİKİ  VARSIN  CANIM  KARDEŞİM. 

BERFU’NUN   AĞZINDAN
Asel,   sonunda  geri  çekilmişti  gözyaşları   yanaklarından  çenesine  süzülüyor  oradan  da  aşağı  akıyor  yere  damlıyordu.  Evet,  o  ikimiz  için  ağlıyordu  ama  ben  aptal   kaderim  için  ağlıyordum.  Hayat   belki   bana  acımamıştı   ama  görüyordum  da   hayat  hangimize  acımıştı ki.  Azıcık  mutlu  olduğumuzda,  bir  annenin  şımaran  çocuğuna  attığı   tokat  gibi,  kaçımıza   o    tokatı  atmamıştı  sanki. 
Hayat,  bana  acımamıştı  belki  ama  görüyordum ki   hayat  hem  kalbimdeki  hem de  karşımdaki  şu  iki  adamada  acımamıştı. 

Biz;  Umay,  ben  ve  Asel  hayattan  tokatımızı  yemiştik  ancak  hayat  bize  acımasızca  vurmaya  devam  ediyordu. 
Asel,  gözyaşlarını  bile  silmiyordu  damlayan   her  bir  gözyaşının  yerini  yenisi  çabucak  kapatıyordu.  Karşımda  ki  yıkılmaz  gibi  görünen adam  devrilmişti.  CEHENNEMİM  KENDİ  ATEŞİNDE  YANIYORDU.

-Asel  dedim  bana  döndü  hala  ağlıyordu   o   erken  büyümek  zorunda   bırakılmış  bir  çocuktu,  şu  an   da  sadece gözlerine  baktım   ve  konuştum 
-Asel  üzgünüm,  kalbimi  senin  avuçlarına  bırakamayacağım   için  üzgünüm,  beni  sevmene  izin  veremeyeceğim  için  üzgünüm,  seni  sevemeyeceğim  ve  senin  için  eriyen  bir  kar  tanesi olamayacağım   için  üzgünüm,  döktüğün  her  bir  göz  yaşı  ve  her  gün  kırılacak  bir  parçan  için  inan ki  çok  üzgünüm  dedim.

Göz  yaşları  daha  hızlı  akıyordu  hıçkırmaya  başladığında  anladım  ki  o  yalnız  kendi  için  ağlamıyordu.  O  BİZİM  İÇİN  AĞLIYORDU,  HİÇ  GERÇEKLEŞMEYECEK  HAYALLERİ  İÇİN   AĞLIYORDU,OLMAYACAK  BİZ  İÇİN  AĞLIYORDU.  CEHENNEMİM  ŞU AN,  KALBİMİ  DAĞLIYORDU.

Onun  yanına  gittim  gözyaşlarını  yanaklarından  sildim,  bu  yakışıklı   çocuk  kanıyordu  ve  vicdanım  beni  yarı  yolda  bırakmıştı.
BEN  ŞU  AN  GÜNEŞE  YÖNELMİŞ   BİR   AYÇİCEĞİNE BENZİYORDUM.  AYÇİCEĞİNİN  GÜNEŞE  YÖNELMESİ  GİBİ  BENDE  UMAY’A  YÖNELMİŞTİM.  DUYGULARIM,  VİCDANIM,  AŞKIM  VE  KALBİM  SADECE  VE  SADECE  ONA  DÖNÜKTÜ  BENİM.’

Asel  ayağa  kalktı  ve  bana  sıkıca  sarıldı  şaşırmıştım  sarılışı  anlam  yüklüydü  o  beni  seviyordu  ve  bunu  sarılması  ile  belli  ediyordu.
-Elveda  demek  istemiyorum  kar  tanesi  dedi  kafasını  geriye  yatırdı  ve  gözlerime  baktı
-Lütfen  Berfu  seni  sevmeme  izin  ver,  yaşamak  için  tek  sebebim  olmana  izin  ver, avuçlarında   erimeme  izin  ver  kar  tanesi  dedi  Asel  de  hak  ediyordu  birini  sevmeye  ihtiyacı  olmalıydı  ona  baktım
-Asel  seni  üzmek  istemiyorum  anlasana    dedim 
-Üzmeyeceksin  aksine  mutlu  edeceksin  senden  başka  bir  şey  istemem  yalnızca  sevmeme  izin  versen  olmaz  mı?  Dedi    masumca,  vicdanım  ağır  basıca  cevap  verdim
-Tamam  o  zaman  mutlu  olacaksan,  bir  yarana  merhem  olmayı  başaracaksam  eğer  beni  sevmene  izin  veriyorum  dedim  ve  deponun  çıkışına  doğru  yürüdüm.  Asel’in  teşekkür  ederim  gibi  bir şey  söylediğini  duymuştum  ama  geri  dönmedim. 

Çıkışa  geldiğimde  beni  getiren  siyah  arabaya  bindim  ve  tekrar  Umay  ile  gittiğimiz  şirkete  arabayla döndük.  Loş   depoda  fark  etmemiştim  ama  üzerim  baya  tozlanmış  ve  bileğim  mosmor  olmuştu. Umay  yokluğumu  bile  fark  etmemişti  kesin.  Bileğimi  kapatırdım  ve  üzerimin de   düştüğüm   için  battığını  söylerdim.  Eğer  Asel  ile  buluştuğumu  öğrenirse  neler  olacağını  tahmin  bile  edemiyordum.  Otelden  içeri  girince  yanıldığımı  anladım
-Nerde  lan  bu  kadın  diye  bağıran   kişi  Umay’dı
-Nerde  olacak  gelir  birazdan  diye  bağıran  kişi  ise  Dalya  olmalıydı,  Umay’ın  çalışanlara  ve  korumalara  bağırdığını  duydum
-Bir  kadını  koruyamadınız  öyle  mi?  Siyah  camlı  bir  araca  binip  gittiğini  gördünüz  ve  bir  şey  yapmadınız  öyle  mi.  Diye  bağırınca  odaya  girme  zorunluluğu  hissettim  sanki  herkes  Umay’ın  yakıcı  öfkesinden  kaçmıştı  da  etrafta  kimse  yoktu.