SOĞUK

**Ağla**

BU BÖLÜM BENDEN DESTEKLERİNİ ESİRGEMEYEN, BENİM DEĞERLİLERİMDEN BİRİ OLAN , ABLAM KÜBRA ÇOŞKUNA İTHFEN YAZILMIŞTIR. İYİ OKUMALAR.

BERFU'NUN AĞZINDAN
Heyecan ve korku ile telefonu açtım;

-efendim Melek dediğim an hıçkırıklarını duydum
-Berfu; annem, annem çok kötü yardım etmelisin
-neredesiniz Melek dedim evde olduklarını öğrendiğimde hızla Umay'a döndüm arabayı çalıştırmıştı bile eve deyince çok hızlı bir şekilde eski evime gelmiştik. Arabadan hızla inip eve koştum.

Şizen Teyze yerde kanlar içinde yatıyordu Melek ise başında durmuş gitme anne diye bağırıyordu. Umay'ın telefonla konuştuğunu gördüm ancak önemsemeden hızla Meleğin yanına gittim ve onu annesinin yanından tutup kenara çektim. Şizen teyzenin kanamasının sebebi karnında ki delikti. Kazağını çekince şok olmuştum. Kurşun deliği vardı ve kurşun karnından girmişti. Onu kımıldatmamaya dikkat ederek hızla sırtına baktım giriş deliği olmasına rağmen çıkış deliği yoktu. Ceketimi üzerimden çıkardım ve kanayan yere tampon yapmaya başladım.
Şizen Teyze'nin teni solmuş dudakları morarmaya başlamıştı onu kaybediyorduk. O an duyduğum ses bende rahatlama oluşturdu.

Ambulans, Umay ambulansı aramış olmalıydı. Hızla yanıma gelen sağlık görevlisine genel bilgi verdim ve Melek ambulansa annesinin yanına bindi. Umay arabayı çalıştırıp ambulansın arkasına takıldı hastaneye geldiğimizde Şizen teyzeyi hızla sedyeye aldılar ve ameliyathaneye götürdüler. Önümde ki kapıya baktım.

NE KADARDA BASİTTİ ASLINDA. İKİ KANATA SAHİP OTOMATİK KAPI NORMAL BİR KAPIYA BENZİYORDU; ANCAK ÖYLE DEĞİLDİ. BU KAPININ ARKASINDA İNSANLAR CANLARI İÇİN MÜCADELE EDİYORLARDI. BU AMELİYATHANE KAPISI ASLINDA HAYATIMIZA ÇOK BENZİYORDU, DIŞARIDAN NORMAL GÖZÜKEN BİZİM DE İÇİMİZDE MÜCADELELERİMİZ OLMUYORMUYDU.

Melek ameliyathanenin kapısının önüne çöktü. Delicesine ağlıyordu. KEŞKE AĞLAMAK ÇÖZÜM OLSAYDI DA HAYATIMIZDA Kİ KÖTÜ OLAYLARI AĞLAYARAK ÇÖZSEYDİK.

Yanına gittim ve ona sıkıca sarıldım. Ağla dedim sanki dememi bekliyormuşçasına soluksuz kalırcasına ağladı. GÖZYAŞLARI HIÇKIRIKLARINA KARIŞIYORDU. HAYAT BİZE HİÇ ACIMIYORDU.

Etrafıma baktım beyaz duvarlı uzun hastane koridoru acılarımıza tanık oluyordu. Ağla Melek yanındayım ben, sen ağla dedim.

AĞLAMAKTAN YORULMAK NEDİR BİLİR MİSİNİZ? HİÇ HIÇKIRIKLARINIZ NEFESİNİZİ KESTİMİ YA DA BEYNİNİZ GÖZYAŞLARINA DURMASINI EMRETSEDE DURMAKSIZIN AKTIMI GÖZYAŞLARINIZ. İŞTE KARŞIDA Kİ GÜZEL KIZ, TIPKI BİR ÇOCUĞUN ANNESİNE OYUNCAK İÇİN AĞLAMASI GİBİ AĞLIYORDU ANCAK ARADA BÜYÜK BİR FARK VARDI; MELEK HAYATA KARŞI ANNESİNİN CANI İÇİN AĞLIYORDU.

Ağlamaktan yorulduğu zaman onu kollarından tutup koridorda ki sandalyelerden birine oturdum. Mete'nin dediğine göre Asel konu anne olunca her şeyi hiçe sayabilirdi. Gelmesi lazımdı eğer Şizen teyzeye kötü bir şey olursa Meleğe benden daha çok yardım edebilecek tek bir kişi vardı o da Asel'di.

MELEK ASEL'İ SEVDİĞİ İÇİN DEĞİLDİ DÜŞÜNCEM. ASEL'İN ANNESİ O YEDİ YAŞINDAYKEN KOLLARINDA ÖLMÜŞTÜ MELEĞİN ANNESİDE KOLLARI ARASINDA VURULMUŞTU. Asel şu an Meleği anlayacak tek kişiydi. Umay'dan telefonunu istedim soru sormadan vermişti. Asel'in numarasını bulup ara tuşuna bastım üçüncü çalışta açtı

-Efendim Umay deyince Ben Berfu dedim hafif alayla niye aradın diye sormuştu
-Melek onun annesini vurdular o çok kötü Asel yardımına... diyecekken lafımı kesti
-Hangi hastanedesiniz dedi adresi verince 15 dakikaya oradayım deyip telefonu yüzüme kapattı. Meleğe baktım sadece bitik duruyordu. Omuzları çökmüş gözleri boş bakıyordu. Üzerinde ki eşofman takımı tamamen kan olmuştu ve o kan annesine aitti. Ellerine baktım ellerinde hala annesinin kanı vardı ve yüzüne baktım gözlerinden hala yaş akıyordu.