Sonradan Gele Bela: Altın Onlu serisinin ikinci kitabıdır. İlk kitap +200 bölüm sınırına ulaştığında bölüm eklenemeyeceği için hikaye buradan devam edecektir. Son sezonda Altın Onlu olmadıkları için bu kitabın başlığında o kısım yer almamaktadır. İl...
'En çok kanatır kazanır sandık. Kan kaybederken birbirimize aşkla bakıyorduk bunun bir hastalık olduğundan habersizce.'
-SOBE-
🍃
-ASYA-
Sakin olmalıydım. Sakin olmam gerektiğini biliyordum. Herkesin- neredeyse herkesin- bu hayatta en iyisi olduğunu, en iyisini bildiği bir konu vardır. Benim araba sürmek, Doruğun dövüşmek, Berk'in yazmak, Harika'nın silah kullanmak gibi. Fakat bu bizim çevremizi kapsıyordu, Doruk'tan daha iyi dövüşen, benden daha hızlı araba süren birileri elbet vardı. Karşılaşmamış olmamız olmadığı anlamına gelmezdi. Benim en iyi olduğum konu ölüme yürümekti, sessizce, parmak uçlarımla, yüzümde en sahici kahkahamla ölüme yürümemdi. Asiye'yi en iyi ben anlardım. Neyi neden yaptığını en iyi ben anlardım.
PEKİ NİYE ANLAYAMIYORDUM?! Ömer kavgamızın üzerine Lavinia'yı alıp gitmişti. Çok ağır konuşmuşum. Ne kadar komikti değil mi? Başkaları sizin üzerinize dağları bırakırken sorun olmazdı da siz omuzlarına bir taş bıraktığınız da kötü olurdunuz. Normal şartlar da Lavinia'yı bu evden çıkarmasına öldürseler izin vermezdim fakat yalnız kalmam gerekiyordu. Düşünmeliydim. Anlamalıydım. Anlamaya çalışmalıydım. Yoksa bu öfkeyle Asiye'yi gerçekten komalık edebilirdim!
Saçlarımı hızla ev topuzu yapıp odanın içinde oradan oraya yürürken tırnaklarımı kemiriyordum. Sakin olmam gerekiyordu, Anka ve Ares için- ya da ismi artık her ne olacaksa- onun için sakin olmalıydım. Gel gelelim olamıyordum. Çünkü öfkem Asiye'ye değil kendimeydi. Ben nasıl bunu fark etmezdim? Yıllar öncesi beni fark etmedikleri için kızmışken aynı şeyi ben nasıl fark etmezdim?
'Fark etmek istemedin.'
Beynimin içinde en olmasını istemediğim insan belirmişti. AKİF! Burada olmadığını, beynimin içinde olduğunu biliyordum. Susacaktı. Ben ne yapacağımı düşünürken o da eninde sonunda susacaktı..
'Cevabı daha bu gece aldın kızım..' dedi alayla gülerek. Ben kafamı hafif yana eğip onu duymazdan gelmeye çalışıyordum. ' Herkesi mutlu etmek için aptal, mutluluk nidaları atan bir kıza büründün. Asya Simal olsaydın görürdün..'
'SİKTİR GİT!' diye bağırdım tüm öfkemle. Bomboş odaya. Sinirden titreyen vücudumla beraber. Ama aldığım karşılık Akif'in kahkahaları olmuştu. Susmuyordu! SUSMUYORDU! Ellerimle kulaklarımı kapatırken ayna da kendime bakıyordum. Sahi bu gördüğüm aciz kız ben miydim?
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Öfkeliydim kendime. Asiye'nin değişen ruh halini fark edememiştim. Belki vücudunda onlarca belirti vardı ama ben sadece bakmıştım, görmemiştim. Diğerleri görmeyebilirdi fakat aynı şeyleri ben yaşamışken nasıl görmezdim? Ellerimi kulaklarımdan çekip derin bir nefes aldım. Sakin olmazsam parçaları beynimde birleştiremezdim.
