Sonradan Gelen Bela: 2.KITAP 🐍✨️🦋🥀

Eski Bir Dostu Bekler Gibi (4×52) FİNAL 💜

4.Sezon/ 51.Bölüm/ 166.Bölüm

🍃

-BERK-

Sevgi her zaman fayda sağlamaz. Her şeye yetmez ya da her şeyin üstesinden gelmez. Bazen birini çok seversin, çok ama çok seversin ama bunun dünyanın en yanlış şeyi olduğunu bilirsin. Birbirini sevmek birlikte olmak için yeterli değil..

Ve kitabımın son sayfasını da bu cümle ile bitirdim. Bu sahneyi başka bir kitaptan almıştım- telif hakkını almıştık tabii ki- isteseydim belki buna benzer veya bundan değişik ama aynı anlamları içeren sözler yazabilirdim ama son olaylardan sonra içimden hiçbir şey yazmak gelmedi. Şansıma kitabımı ölümlerden, kayıplardan önce bitirme noktasına getirmiştim, geriye sadece son kalmıştı. Sonunu yazdım mı diye soracak olursanız.. hayır. Sanırım okuyucularımdan büyük bir küfür yiyecektim ama yazmadım. Düğünümüzün olduğu günde bitirdim. Belki bir zaman sonra acım dindiğin de devamı gelirdi ama şimdi gelmeyecekti.

Laptopumu kapattım. Ardından yavaşça ayağa kalktım. Bomboş yatak odasına baktım. Aybike iki gün öncesi kendi eşyalarını alıp gitmişti, Asiye ve Ömer ile yaşayacaktı. Ben mi onu terk etmiştim o mu beni terk etmişti bilmiyorum. Bildiğim tek şey iki gün öncesi Harika'nın ölümünden sonra, o duvarı yıktıktan sonra ben basıp gitmiştim. Geri geldiğim zaman ise evde bir değişiklik olduğunu hemen anlamıştım. Onun gibi kokmuyordu ev. Yatak odasına çıktığım zaman Aybike'ye dair hiçbir şey yoktu, o an gittiğini anladım. Gittiği için kızmadım çünkü o gitmeseydi ben gidecektim. O sadece benden önce davrandı.

Her şeyi iki günde halletmiştim. Şirketi Aybike'nin üzerine geçirmiştim ama tabii ki de haberi yoktu, iş onun kararına gelene kadar CEO'muz ilgilenecekti olaylarla. Ukrayna'ya bir bilet aldım. Asya ve Umay gittiğimiz yere gitmek acı mı verecekti yoksa beni kendime mi getirecekti bilmiyorum. Bildiğim tek şey artık burada kalamayacağım idi..

Laptopumu çantama koydum ardından valizlerimi alıp yatak odasından çıktım. Merdivenlerden inerken arkamda her şeyi bırakıyordum. Aybike'yi, hayallerimizi, aşkımızı, dostlarımı. Hiç biri gideceğimi bilmiyordu. Hiç birini görmek istemiyordum. Bilseler de kal demezlerdi zaten, kal deseler de ben kalmazdım zaten. Valizlerimi bagaja yerleştirdim ardından şoför koltuğuna geçtim. Arabayı havalimanına doğru sürerken yüreğime dolan ağrıyı, yutkunamayışımı görmezden gelmeye çalıştım.

Sonra bir şey oldu. Ne oldu bilmiyorum. Ama sanki.. Asya'nın sesini duydum ' Gideceksen git ama veda etmeden gidersen asla kendini affetmezsin' demişti bilemiyorum. O yüzden direksiyonu başka yöne kırdım. Sonun da geleceğim yere vardığım zaman arabadan inmeden önce Aybike'ye konumumu attım. Bir şey yazmadım. Geleceğini biliyordum..

Denizin karşısında durmuştum, güneş batmak üzereydi kızıllığı gökyüzünü kaplıyordu. Ellerimi ceplerime yerleştirip denizi izledim. Dakikalarca. Aybike'ye ondan asla gitmeyeceğime dair bir söz vermiştim ama başaramamıştım. Başaramıyordum.

''Gidiyor musun?'' sesini duyduğum da başımı arkaya çevirdim. Aybike gülümseyerek yanıma yürüdü. '' Veda etmeden gidersin sanıyordum..''

''Onu amaçlamıştım..'' dedim yerden bir taş alıp denize atarken '' Ama sanki Asya'nın sesini duydum sana veda etmeden gidemezdim..''

''Ben sana veda etmeden gittim ama..''

''Sen benden önce davrandın sadece..'' dedim bakışlarımı ona çevirirken '' O gün o eve gelseydim ben gidecektim zaten..''

''Gidişini görmek istemedim..'' dedi tebessüm ederken '' Benden uzun zaman önce gitmiştin biliyorum, Sıla'nın Berna olduğunu öğrendiğin de gitmiştin. Acılarımız yan yana kalmamızı sağlasa da kalbimiz çoktan ayrılmıştı..''