Sonradan Gele Bela: Altın Onlu serisinin ikinci kitabıdır. İlk kitap +200 bölüm sınırına ulaştığında bölüm eklenemeyeceği için hikaye buradan devam edecektir. Son sezonda Altın Onlu olmadıkları için bu kitabın başlığında o kısım yer almamaktadır. İl...
Yorgundum. Bütün gece uyumamıştım. Beni en çok zorlayan şey kemoterapi miydi, neredeyse mideme inen tek şeyin ilaçlar olması mıydı yoksa sürekli birilerinin ölüm anına denk gelmem miydi bilmiyorum. Dün gece yediğim ilaçlardan dolayı önce kusmaya başlamış, daha sonra nefesimin tükendiğini hissetmiştim, Doruk bütün gece başımda durmuştu. Ne kadar güçlü durmaya çalışsa da gözlerinde ki korkuyu, bedeninde ki yorgunluğu görebiliyordum. Başımı tutup su içirirken titreyen ellerini, ateşimin kırka vurunca doktorların ateşimi düşürmesi ilaç verirken Doruğun eski usul başıma ıslak havlu koyması..
''Günaydın..'' dedi Doruk anlıma bir buse yerleştirirken. Sabaha karşı gözlerimi kapatmıştım.
''Gü..naydın..'' diyebildim zar zor. Tedavi sürecinin beni iyileştirmesi gerekiyordu ama sanki daha da kötüye gidiyordum. ''Ne zaman..kalktın..''
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
''Uyumadım..'' dedi dürüstçe. Uyudum deseydi bende inanmazdım zaten gözlerinin altı mosmordu '' Asya ve Ömer ile konuştum, Gece ve Işık bütün gece uyutmamış onları..'' dedi gülümseyerek.
''Yokluğumuzu hissediyorlardır..'' dedim sesim titrerken. Doruk ise hızla yanıma gelerek beni kollarının arasına aldı. '' Çocuklarımı.. sadece bir kez kucağıma alabildim..'' dedim gözlerimden yaşlar hızla süzülürken '' Dayanamıyorum..''
''Ama bunu sen seçtin..'' dedi başını anlıma yaslarken '' Kendine eziyet etmeye son ver..''
''Ne yapacaktım!'' diye bağırdım öfkeyle. Öfkemin sahibi Doruk değildi biliyorum ama.. yaşadığım bunca acıdan, yorgunluktan, korkudan sonra artık kendimi frenleyemiyordum. '' Beni böyle görmelerine dayanamıyorum!''
''Asiye gayet iyi durumdasın..'' dedi ciddiyetle '' Bu raddeye gelmen bile mucize! Onları kucağına alabilirsin ama sen—'' susup derin bir nefes aldı '' Seni görmelerini sen istemiyorsun..''
''Bana baktıklarında lösemi bir anne görmelerini istemiyorum! Dün gece ya yanımız da kalsalardı? Bütün gece nasıl kötüleştiğime tanıklık edeceklerdi! Onların mutlu bir yaşama ihtiyacı var!''
''O zaman onları kucağıma alamadım diye kendine eziyet etmeye son ver lütfen..'' dedi ellerimi tutarken '' Senin için ne kadar zor olduğunu biliyorum Asiye, bende seninleyim. Hepimiz seninleyiz. Ama her geçen gün savaşıyor gibi dursan da vazgeçtiğini görüyorum..''
''Hareket edemiyorum neredeyse!'' dedim hıçkırmaya başlarken '' Tuvalete bile kendi başıma gidemiyorum! Halim yok. Gücüm yok! En son güneşi ne zaman yüzümde hissettim bilmiyorum, en son ne zaman yağmur bedenime süzüldü bilmiyorum. En son ne zaman dans ettim.. en son ne zaman sana dokundum bilmiyorum..'' dememle hıçkırıklarım bedenimden taşmıştı. '' Bazen.. gitmek istiyorum Doruk, bu kadar işkenceye katlanamıyorum. Yoruldum. İki gün öncesi.. on yaşında ki çocuğu morga götürdüler..'' dememle ikimiz de susmuştuk.
