Sonradan Gelen Bela: 2.KITAP 🐍✨️🦋🥀

Kalbim Katilini Arıyor(38×1)🍃

4.Sezon / 39.Bölüm/ 153.Bölüm 

#FinaleSon12Bölüm

🍃🍃

-ÖMER-

Son bakışlar kaldı aklımızda. Beynimin içinde dakikalardır çalan şarkıydı, dönüp duran sözdü. Doruğun yanından çıktığım da hemşireler karşı odaya koşturuyorlardı, insan başına gelecekleri görmeden bilebiliyor biliyor musunuz? Bizim kadar acı yaşadığınız da, bizim kadar ölüm ile iç içe olduğunuz da sanki artık Azrail'i görebiliyorsunuz.

O odaya gitmeden önce orada kimin yattığını biliyordum. İçeri dönmek istedim, Dorukların yanına dönmek. Aklıma gelen ihtimali yok saymak. Asiye abimle konuşup gelecekti, kardeşim, ikizim birkaç dakikaya dönecekti. Ama yapamadım. Ciğerlerim sanki şişmekten patlayacak gibiydi. Kalbim.. yumru büyüklüğünde bir tümöre hapsolmuş gibi sıkışıyordu. Gitmeden ne göreceğimi biliyordum.

Gördüğüm de ise.. donup kaldım. Orada yatıyordu işte, ikizim orada yatıyordu. Beş dakika öncesi Doruğa can çekiştiren kardeşim şimdi can çekişiyordu. Doruk bir şeyler dedi, Berk bir şeyler dedi ama ben duymuyordum öylece donup kalmıştım. İlk kez onu kaybetme tehlikesiyle karşılaşmamıştım, geçen senelerde aylarca komada kalmıştı ama uyanacağını biliyordum, hissediyordum.

İnsan.. ikizinin, kardeşinin pes edip etmediğini hissediyordu. O zamanlar nasıl arafta bize dönmek için savaş verdiğini hissetmiştim. Fakat buradan baktığım da o his içimde yoktu, his ölmüştü. Çünkü o çok önceden ölmeyi kabullenmişti. Doruğu kendisi için döndürdükten sonra bırakıp gitmezdi, normal şartlar da gitmezdi. Fakat şimdi pes etmişti görüyordum. Bir şey yapamıyordum.

Öylece duruyordum camın karşısında. Nefes almaya çalışıyordum. Doruk içeri girdiği zaman göremediğim içeriyi görmeye çalışıyordum. Doktorların nasıl canla başla çalıştığını gözümün önüne getirebiliyordum. Doruğun yalvarışlarını duyabiliyordum. Önce annem ve babam gitmişti, daha sonra kızım. Şimdi de sırada ikizim vardı.

''Beni dinle!'' dedi Asya bir anda kolumdan tutup beni kendine çevirirken '' Doruğun ameliyatına neden ben girdim Ömer?'' diye sordu gözlerinden yaşlar süzülürken '' Çünkü ben onun vazgeçilmeziyim, bunca yıl tepki gösterdiğin o kırmızı çizgiyim. Ama sende Asiye'nin kırmızı çizgisisin, onu Doruk veya biz döndüremeyiz. Sen döndürebilirsin!'' cevap vermediğimi görünce sertçe çenemi tutup yüzümü kendine çevirdi. Tırnaklarını bilerek etime bastırıyordu. Ne yapmak istediğini anlamıştım. Acı çektiğimi hissetmemi istiyordu. '' ORAYA GİR! Benim yaptığımı yap. KARDEŞİNİ DÖNDÜR!''

Haklıydı. Belki biz asla Asiye ile Doruk ve Asya gibi ne olursa olsun ' sen' dememiştik. Haksızsak karşısında durmuş yanında olmamıştık. Fakat bizde birbirimizin kırmızı çizgisiydik. O yüzden derin bir nefes alıp hızla içeri girdim. İçeri girdiğim de ise duyduğum cümle ' Ölüm saatini söyleyin' olmuştu.

''SAKIN!'' dedim hızla Asiye'nin yanına girerken '' Daha değil!'' dedim ellerini göğsüne yerleştirip kalp masajı yapmaya başlarken

''Evlat—'' dedi doktor beni uyarırcasına, Doruk ise Asiye'yi bana emanet etmişti. Yalvararak bana bakıyordu '' Yirmi dakikadır kalbi atmıyor—''

''Kırk beş dakika boyunca kalbi atmayıp da geri dönen hastalar biliyorum!'' dedim onu umursamadan kalp masajına devam ederken '' Aylin hocanın öğrencisiyim Kıvanç Bey!'' dedim bakışlarımı ona çevirirken '' Bırakın yapayım. Ölecekse bile benim elimde ölsün..''

''Ömer—''

''Sizden daha iyi bir doktor değilim, doktor bile değilim. Ama onun ikiziyim..'' dedim gülümseyerek '' Bırakın ellerim yorulana kadar devam edeyim. Yorulduğum anda..'' durup dudaklarımı ısırdım '' Ben ilan ederim gerekirse..''