ATALAN TİMİ (TAMAMLANDI)

ÖZEL BÖLÜM 1

Selam canlaaaar ben geldimmm.

Atalan timini özledik miiii????

O zamaaaannn gelsin özel bölümmmm.

Bölüm düzenlendi.

♟️♟️♟️

"Komutanım?"dedi Mert.

"Ne var Çömez?"dedim.

"Allah aşkına siz iki çocuğu nasıl o kadar rahat büyüttünüz?"dedi.

"Anası ana da, sende sorun var oğlum. İkiniz de aynı kararda değilsiniz ki çocuklar aynı olsun. Biriniz anya dese öbürünüz Konya diyor anasını satayım. Ağzınız bir olacak ağzınız. Bak bizim Alp'e."dedim gülerek.

"Adamın emrinden çıktığı var sanki de."dedi Yiğit gülerek.

"O değil de, ben kızımı özledim abi. Ne bu böyle ya, önceden dağdan inmek istemezdim."dedi Ahmet.

"Sen mi ben mi valla. Burnumda tuttu güzelim."dedi Samet.

Hepimiz bir anda evlenip çoluk çocuğa karışmıştık.

Evet belki çocuklarımız kazık kadar olmuştu ama bu onlara olan sevdamızı bir günden bir güne eksiltmemişti.

Evlat sevdası öyle bir şeydi ki, insan o sevgiyle adeta deli oluyordu.

Güzel kızım Asena erkek kardeşine gerçekten bir anne gibi bakıyor ve bu beni çok gururlandırıyordu.

Oğlumuz Göktuğ aynı ablası gibi silahlara, üniformaya ve bayrağa sevdalı bir çocuktu. Daha 5 yaşında olsa da mükemmel bir olgunluğa sahip ve bizi Asena gibi her dakika şaşırtan, mükemmel duygular hissettiren bir çocuktu. Bizi her saniye şaşırtan iki evladımız vardı.

Bunların yanı sıra, Alp'le on senedir evliydik.

Hiç annelik yapamam, iki işi bir arada tutamam diye düşünürken Alp bana öyle güzel destek olmuştu ki.

Tabi bunun yanında Aysun, Derya ve annemin desteği çok büyüktü.

Çocuklara biz görevde olduğumuz sürece hep onlar bakmış, asla eksikliğimizi hissettirmemişlerdi.

Hatta öyle ki, babamlar Asena'dan sonra dayanamamış, birde üstüne ben hamile olunca yanımızdaki evi alıp oraya yerleşmişti.

Şimdilerde okul çıkışlarında çocuklar oraya gidiyor, biz görevdeyken anneanneleriyle uyuyorlardı.

Bizden sonra herkes çoluk çocuk sahibi olunca gerçekten hiç birine lojman yetmemiş ve sırayla bizim olduğumuz siteden birer ev almışlardı.

Kimisi bize çok yakınken kimisi biraz arkada kalıyor, ama hepimiz birbirimize yürüyerek ulaşabiliyorduk.

Çocuklar yaşıt olduğu için okula hep birlikte gidiyor, birlikte dönüyor ve bir arada büyüyorlardı.

Şükürler olsun ki iki evladım da bir günden bir güne göreve gidiyoruz diye şikayet edip ağlamamıştı.

Hatta aksine ikisi de görevimizin farkında olup biz ne zaman evden çıksak bizi asker selamıyla uğurlamışlardı.

"Siz babasınız, ben anayım ana. Üç gündür dağdayız zaten. Hasret kaldım çocuklarıma. Susun da hızlanın. Alacağımızı alalım da gidelim, evlatlarım bekliyor beni. Yarın hafta sonu, atış talimi yapacağım kızımla ben."dedim gülümseyerek.

"Hayır daha hala atış talimi diyor ya. Dokuz yaşında çocuğa daha şimdiden atış yaptırıyor."dedi Ahmet.

"Gerizekalı, sen de oğluna Bora-12 veriyorsun. Ben sana bir şey diyor muyum?"dedim.