ATALAN TİMİ (TAMAMLANDI)

ÖZEL BÖLÜM 2

Eveeet, bu güzel kitaba yeni bir bölüm daha geldi.

Artık Atalan timiyle yavaş yavaş gerçekten vedalaşıyorum. :(

Sizleri çok seviyorum ve her şey için teşekkür ederim.

Unutmadan şunu söylemek isterim ki, bende hepiniz gibi sıradan bir vatandaşım.

Sağdan soldan öğrendiğim, araştırdığım bilgilerle bu kitabı yazmaya çalışıyorum. Elbette eksiğim, kusurum ve hatam olacak. Asla mükemmel bir yazar olduğumu iddia etmedim.

İçlerine girip o atmosferi de yaşamadım maalesef. Yani demem o ki, ben bu kitabı en baştan beri hislerimle ve hayal gücümle yazdım.

Yazdığınız iyi yada kötü olan her yorum için teşekkür ederim.

Lakin siz ne kadar bilgiye sahipseniz bende aşağı yukarı o kadar biliyorum. Bu kitabın hayali bir kurgu olduğunu lütfen unutmayın ve ona göre davranın.

Elimden geldiğince kusursuz yazmaya çalıştım lakin her insan gibi benimde kusurum olacaktır.

Yani demem o ki, okuduğunuz her kitabı kusur bulmak için değil lütfen keyif almak için okuyun.

Her şey için çok teşekkür ederim. Sizleri çok seviyorum. 🙏🙏🙏

Bölüm düzenlendi.

♟️♟️♟️

Aradan yıllar geçti, hepimiz günden güne büyüdük, çocuklarımız büyüdü.

İnanır mısınız bilmem ama, hepimizin evlatları bizim gibi asker olmak istedi.

Tabi bunun yanında savcı, avukat ve doktor olmak isteyenler de var.

Az çok tahmin edersiniz ki.

Çocuklarımızın yanı sıra bizde büyüdük. Çocuk büyütmek her birimizi büyüttü yani.

Şehitlerimiz oldu, gazilerimiz oldu ama bir gün yıkılmadık, inatla devam ettik.

Aylarca yoğun bakımın önünde bekledik bazen, günlerce yolumuzu gözledi sevdiklerimiz.

Ama biz yılmadık ve yıkılmadık.

Benim güzeller güzeli kızım pansuman yapmayı öğrendi mesela.

Bu sizin için gurur verici bir şey olabilir ama benim için çok acı verici oldu.

Ben görevde vurulup eve yaralı geldiğimde benim küçük kızım, gözünden yaş akmasın diye gözlerinin içine baktığım güzel kızım dudakları titreyerek pansuman yaptı bana.

Oğlum, birtanecik aslanım. Benim elimden içtiğin çorba şifa olsun sana diyerek çorbalar yaptı bana defalarca.

Yemek yapmaktan haz etmeyen ben, çocuklarımla mutfakta güle oynaya yemek yapmayı öğrendim.

Hatta evlatlarımla mutfağa girmek için her operasyon dönüşü canlar attı küçük kalbimde.

Anne, annelik.

Bu öyle üstün bir duygu ki, merhametsiz denen yüreklere bile merhamet ettiren o güzel duygu.

Bakmayın böyle güçlü güçlü bu satırları yazdığıma, konu evlatlar olunca ben duygusal bir kız çocuğu oluyorum.

Bize bu dalgalanan bayrağın altında can alamak ve gerekirse can vermek öğretildi.

Ben kucağıma kızımı alana kadar gerekirse şehadet şerbeti dedim hep.