ATALAN TİMİ (TAMAMLANDI)

ÖZEL BÖLÜM 3

Evet, vedalar insanı çok yoruyormuş cidden.

Atalan timine veda ederken gerçekten hasta oldum inanır mısınız?

Hayalimdeki karakteri yazdım ve gerçekten pek çok konuda Hilal'de kendimi buldum.

Bir nevi kendimle vedalaşır gibiyim.

İster istemez birdaha eskisi gibi olmayacak bazı şeyler sanırım.

Neyseee lafı uzatmayalım.

Son özel bölüm geldi canlarım.

Bir tane de veda bölümü yazıyorum ve Atalan timi bu defa sahiden bitiyor.

Sizleri seviyorum. Keyifli okumalar.

Bölüm düzenlendi.

♟️♟️♟️

Bazen kendimi o kadar şanslı hissediyorum ki.

Ben hayatımda hep beş on sene falan görev yapıp bir gün al bayrağa sarılı döneceğim toprağa diye bekliyordum.

Her zaman bunun hayali gülümsetmişti beni.

Şimdi geriye dönüp  bakıyordum da, iki tane dünya güzeli evladım vardı.

Kızımın yanı sıra oğlumda mükemmel bir asker olmuştu.

Onların dimdik duruşu, babalarına verdikleri asker selamları beni öyle güzel gururlandırıyordu ki.

Bu hayattaki en güzel gurur sadece al bayrağın altında kan dökmek değilmiş.

Bu hayattaki en güzel ve en büyük gurur, o bayrak için her şeyi yapabilecek evlatlar dünyaya getirmekmiş.

Annem Asena'ya hamile kaldığımdan beri hep şey derdi.

'Evlatların en büyük örnek alacağı insanlar sizlersiniz. Siz nasıl yetiştirirseniz evlatlarınız öyle olacaklar.'

Bu söz ilk başta beni biraz düşündürdü. Sonuçta ben istediğim kadar eğitim vereyim, etrafında farklı örnekler de olacak dedim kendi kendime.

Ama fark ettim ki, çocuklar temelden yüklüyordu kendilerine bazı şeyleri.

Mesela Göktuğ tam babasının kopyası olmuştu.

Onun gibi merhametli ama aynı zamanda da sert.

Bunun yanı sıra Asena aynı bendi.

Konu görev olunca Asena bambaşka bir insan oluyordu.

Kimseyi takmıyor, umursamıyor, insanlara çok kıymet verse bile görevi her şeyden önde geliyor ve bu benim en büyük gururlanma sebebim oluyordu. Hemde her zaman.

"Ne düşünüyorsun?"dedi Mert beni dürterek.

Bizim çocuklar artık emekliydi.

Evet çok yaşlanmıştık ama yinede aynı deli hallerimizde yaşıyorduk hayatı.

Biz yaşımızın insanı değildik, olmak isteyen de yoktu zaten.

Yerine göre deli dolu çocuk gibi, yerine göre her birimiz birbirinden yaşlı, ama güzeldik işte.

Şimdi çocuklarımız hep birlikte bahçede mangal yakıyordu.

Her birisi bir şey peşinde, her birisi görevinden yada işinden konuşuyor, büyüklerinden taktik alıyor ve Umay'ın güzeller güzeli kızıyla oynuyorlardı.

Evet, Umay'ın bir kızı olmuştu.

Dört yaşında olan bu güzellik herkesi peşinde pervane ediyor, özellikle bizim koca delikanlılar onunla evcilik bile oynuyordu.