ATEŞİN KOYNUNDA

36. BÖLÜM "ASLAN KRAL"

Merhabalaaar, biz geldik♥️

1M Olduk biiiiz, her biriniz iyi ki varsınız!💫

Lütfen oylarınızı ve yorumlarınızı eksik etmeyin olur mu?♥️

Umarım bölümü seversiniz, keyifli okumalar😚

***

Gözümdeki gözlükleri hırsla iteleyip "Keşke beni doğurmasaydın," diye bağırdığımı hatırlıyordum.

Annem sessiz gözyaşları içinde hasta yatağımın bir ucuna oturmuştu ve çaresizce bana doğru uzanırken, titreyen dudaklarına engel olmak istiyormuş gibi onları birbirine bastırıyordu. "Lütfen Gülden," diye fısıldıyordu ancak sözleri, altı yaşındaki Gülden'in umurunda bile değildi.

O Gülden, sarhoş babasının ona yaşattıkları yüzünden yine bir ameliyat olmak zorunda kalmış ve yine sargılar içinde uyanmıştı. O Gülden'in canı deli gibi yanıyordu ve istediği en son şey, gözlük takmaktı. O Gülden dünyaya bir çift camın ardından bakma düşüncesinden nefret ediyordu ve daha da nefret ettiği bir şey varsa, o da arkadaşlarının alay konusu olmaktı.

"İstemiyorum! Bu gözlükleri de istemiyorum! Seni de istemiyorum! Kimseyi istemiyorum ben!"

Avuçlarımla yüzümü kapadığım ve hıçkıra hıçkıra ağladığım o an zihnimde hala tazeydi, hiç unutmamıştım. Annemin "Gülden," diyerek saçlarımı okşamak için bana doğru biraz daha uzanmasını, parmaklarını dokunmaya bile korkuyormuş gibi usul usul değdirmesini hiç unutmamıştım. "Lütfen Gülden, lütfen bebeğim... Yapma böyle bak, ben... Ben çok üzülüyorum."

"Ben de üzülüyorum!" demiştim hıçkırarak. "Niye sürekli hastanedeyiz ki? Ben niye sürekli gözlük takıyorum ki?"

"Gülden..."

"Babam niye bana bunu yaptı ki? Ben ona hiçbir şey yapmadım! Babam beni niye sevmedi ki?"

Annemin tek cevabı daha çok ağlamak olmuştu. Bana doğru uzanmış ve bir an sonra beni kollarının arasına alarak bana sımsıkı sarılmıştı. Babam adına bahaneler üretmemişti. Onun neden bir baba gibi değil de bir canavar gibi davrandığı konusunda bana hiçbir şey söylememişti. Tek söylediği tüm bunların geçeceğiydi. "İyileşeceksin bir tanem," demişti. "Artık daha iyi olacaksın..."

"Artık ameliyat olmak istemiyorum!"

"Olmayacaksın, söz veriyorum... Bu sondu, ben yanındayım."

"Söz mü?"

"Söz..." Ellerimi yüzümden çekmiş ve gözlerimdeki ve yanaklarımdaki yaşları usulca silmeye başlamıştı. "Ben hep yanında olacağım, seni asla bırakmayacağım. Hep koruyacağım..."

"Hep mi?"

"Hep..."

"Ya babam geri gelirse? Ya canımı bir daha yakarsa?"

O an anlayamasam da şimdi hatırlarken annemin gözyaşlarının neden daha da hızlandığını biliyordum. "Gelmeyecek," demişti başını iki yana sallarken. "Gelmeyecek, sana hiçbir zarar veremeyecek..."

"Zaten babalar çocuklarına zarar vermemeli hiç, değil mi?"

"Hı hım, vermemeli..."

"Anneler de?.."

"Evet, anneler de..." Annem gözlüğümü yeniden burnumun üstüne yerleştirirken başını sallıyordu. "Hiç kimse evlatlarına zarar vermemeli..."