Πρωταθλητές στην Αμαρτία

Γ' Μέρος - Κεφάλαιο (75)

Ευτυχώς που με κρατάει από τη μέση γιατί αλλιώς με τέτοια φόρα που με σπρώχνει μέσα θα είχαμε πέσει αγκαλιασμένοι στα πατώματα. Τα χείλη του δεν λένε να ξεκολλήσουν από τα δικά μου και τα χέρια του πλανιούνται παντού στην πλάτη μου. Ψάχνουν απεγνωσμένα να βρουν το φερμουάρ που ξεκινάει από την αρχή της μέσης μου και κατεβαίνει ολόισια στον κόγγυκα.

Αυτό όμως σκαλώνει στις ραφές κι ο Θέμης αποτυγχάνει. Μανιασμένα προσπαθεί να το κατεβάσει κι ενώ τα μεταλλικά δόντια κροταλίζουν, γρήγορα διαδεχόμενα το ένα το άλλο η ροή ανακόπτεται.

Με γυρνάει απότομα μία στροφή να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Μαζί με το μεταλλικό γουργουρητό ακούγονται οι ανάσες μας λαχανιασμένες.

Μόλις ανοίγει το φόρεμα ο Θέμης με γραπώνει από την λεκάνη για να πιέσει τους γοφούς μου εναντίον του. Ύστερα παίρνει το χέρι μου στο δικό του για να το φτάσει στα χείλη του και να αφήσει ένα ευγενικό φιλί προτού έκφυλα το κατεβάσει για να το σφίξει πάνω στον ανδρισμό του.

«Είναι αυτό αρκετά σκληρό για σένα;», αισθησιακά με ρωτάει καθώς η καυτή του ανάσα προσπέφτει στο ευαίσθητο σημείο πίσω από το αυτί μου. Δεν έχω δύναμη να αρθρώσω λέξη.

Μόνος του κάνει να μου αφαιρέσει το φόρεμα και τα δάχτυλα μου μπλέκονται στα μαλλιά του, χαϊδεύουν το πρόσωπο του. Αισθάνομαι υπνωτισμένη κι όταν η μέση μου καμπυλώνει τουρλώνοντας εκούσια τους τους γλουτούς μου στο μέλος του που ασφυκτιεί ακόμα στο παντελόνι του με πιάνει από τον λαιμό.

«Για πόσο ακόμη θα με βασανίζεις;», με ρωτάει. Το φερμουάρ έχει ανοίξει όμως το φόρεμα εξακολουθεί να στέκει σαν εμπόδιο.

«Ίσως θέλω να δοκιμάσω τα όρια σου», πνιχτά καταφέρνω να πω μέσα από τα αγκομαχητά μου. Με τα δάχτυλα ξεκουμπώνει τον χρυσό κρίκο γύρω από τον λαιμό κι αρχίζει να τραβάει το φόρεμα από την μπροστινή του μεριά ξεγυμνώνοντας το στήθος μου.

Και οι δυο του παλάμες τυλίγονται γύρω του μαλάσσοντας το αργά αλλά κτητικά. Οι αντίχειρες του κλείνουν πάνω στις σκληρές μου ρώγες και μου ξεφεύγει ένα σιγανό βογγητό. Η πίεση ανάμεσα στα πόδια μου αυξάνεται.

«Ή μπορεί να ανησυχείς πως μετά θα μου ζητάς και δεν θα χορταίνεις», αυτάρεσκα μου πετάει.

Ο Θέμης αφήνει φιλιά στους ώμους και την αρχή της σπονδυλικής μου στήλης κι όταν διακόπτει για μια στιγμή το γλυκό του βασανιστήριο το κάνει για να ξεφορτωθεί το φόρεμα. Το μόνο ρούχο που απομένει είναι το μαύρο μου στρινγκ, εάν αυτό φυσικά μπορεί να θεωρηθεί τέτοιο.