Πρωταθλητές στην Αμαρτία

Α' Μέρος - Κεφάλαιο (2)

Φτάνω στην ακαδημία φορτισμένη ακόμη από το τραγικό συναπάντημα με τον παραλίγο δολοφόνο μου μα πιέζω τον εαυτό μου να το ξεπεράσει γρήγορα.

Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της τελευταίας μου βδομάδας στην δουλειά και πέραν από το σύνηθες πρόγραμμα που έχω να φέρω εις πέρας μου ανατέθηκε επιπρόσθετα να προπονήσω σαν αναπληρώτρια το νέο, ανερχόμενο αστέρι του ελληνικού τένις, Κυριάκο Λουκρέζη.

Μόλις εννιά ετών, το καστανόξανθο πιτσιρίκι με την φράντζα κατάφερε να διεκδικήσει την πρωτιά στο μεγαλύτερο εθνικό πρωτάθλημα που διοργανώνεται μία φορά κάθε χρόνο στην Αθήνα ανταγωνιζόμενος παιδιά μεγαλύτερα της ηλικίας του.

Έχει δυνατά χτυπήματα για αυτό και προτιμά να παίζει επιθετικά από την γραμμή βάσης. Μία τακτική που ενώ συνήθως εντυπωσιάζει τον θεατή ενέχει ταυτόχρονα το ρίσκο της αποτυχίας. Και αυτό γιατί ο παίκτης συχνά κινδυνεύει να χάσει το παιχνίδι από δικά του λάθη.

Και σε αυτές τις ηλικίες αυτό που μετράει περισσότερο είναι η σταθερότητα. Και ενώ σε αυτό αποσκοπεί η σημερινή προπόνηση ο Κυριάκος δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνεται.

Κοπανάει συνέχεια όλες τις μπάλες αναγκάζοντάς με να πετάγομαι δεξιά και αριστερά για να τις επαναφέρω στο κέντρο. Όταν του ζητάω να μετριάσει τη δύναμή του μου ρίχνει ένα απαθές βλέμμα και παίρνει ξανά θέση ετοιμότητας χωρίς καμία πρόθεση να υπακούσει.

«Λύγιζε λίγο τα πόδια», τον συμβουλεύω όταν μια μπάλα του βρίσκει τα δίχτυα. Ούτε και εκεί όμως δίνει σημασία.

Όταν μας απομένουν είκοσι λεπτά προπόνησης αφιερώνω τα τελευταία δέκα στο σερβίς του που χρήζει βελτίωσης.

Βέβαια παρόλες τις οδηγίες που του δίνω γνωρίζω πολύ καλά πως δεν θα καταφέρει να τις αφουγκραστεί όλες.

Για αυτό και επιμένω στα βασικότερα.

«Αυτό έγινε επειδή κατέβασες την ρακέτα πολύ νωρίς», του εξηγώ ύστερα από δυο τρία εσφαλμένα σερβίς. «Προσπάθησε όταν πετάς την μπάλα να κρατάς το χέρι ακίνητο», σχολιάζω μετά από λίγο και το αγόρι εκπνέει θυμωμένα.

«Οκ, το κατάλαβα», σαλτάρει και μου φωνάζει. «Σε άκουσα την πρώτη φορά. Δεν είμαι χαζός», μένω με το στόμα ανοιχτό αγνώμων για το τι είναι καλύτερο να πω.

Είναι ένα παιδί, υπενυθυμίζω στον εαυτό μου. Και τα παιδιά έχουν ξεσπάσματα.

Σκέφτομαι λοιπόν ότι το καλύτερο που μπορώ να κάνω είναι να πάω με τα νερά του.

Αναστενάζω.

Ο Κυριάκος αδειάζει το μισό καλάθι με τις μπάλες και αφότου μαζεύουμε είναι η ώρα να χρησιμοποιήσουμε το χαλί στρωσίματος των γηπέδων.

Πρακτικά ήτανε ένα δίχτυ φτιαγμένο από καουτσούκ το οποίο καθώς το έσερνες πάνω στο χώμα, εξομάλυνε την επιφάνεια ώστε να βρίσκει η μπάλα παντού την ίδια αναπήδηση.

Μιας και το γήπεδο είναι μοιρασμένο στα δύο ο καθένας μας πρέπει να πάρει από ένα τέτοιο μηχάνημα και να το σύρει ο δικό του μισό. Ο Κυριάκος όμως σηκώνεται και φεύγει.

«Δεν θα στρώσεις το δικό σου;», έχει ήδη κλείσει την συρματοπλεγμένη πόρτα πίσω του όταν μου απαντάει.

«Δεν μπορώ, θα αργήσω στο γυμναστήριο», αποκρίνεται βιαστικά και φεύγει.

Προετοιμάζω λοιπόν το γήπεδο μοναχή για επόμενη χρήση και αφού ποτίζω το χώμα με λίγο νερό φεύγω για τη γραμματεία.

Εκεί βρίσκω τον Κυριάκο καθιστό στον καναπέ να δακτυλογραφεί με μανία την οθόνη του κινητού του δίπλα στο κλιματιστικό.

«Πώς τα πήγε;», ο επικεφαλής της Ακαδημίας, κύριος Βαγγέλης Αδαμόπουλος καταφτάνει ανυπόμονος να ακούσει την αξιολόγησή μου.

Του ζητώ να μεταβούμε προς τα έξω ώστε να μην μας ακούει ο Κυριάκος και στο μεταξύ παραλαμβάνω τον καφέ που ζήτησα από την Παναγιώτα να μου ετοιμάσει.

Είναι η υπάλληλος που εξυπηρετεί στο κυλικείο που στεγάζει η ακαδημία στα εσωτερικά της γραφεία.

Του μιλώ όσο ειλικρινέστερα μπορώ.

«Είναι καλός, πολύ καλός για την ηλικία του. Απλά έχει λίγα θέματα πειθαρχίας. Δεν είναι πολύ... συνεργάσιμος», με κοιτάζει με κατανόηση.

«Ναι, ναι το προσέξαμε και εμείς αυτό»

«Οπότε είναι συνέχεια έτσι;»

«Σχεδόν πάντα. Τις προάλλες έβρισε τον προπονητή του επειδή έχασε κάποιες μπάλες στα ράλι. Και όταν τον βάλαμε να παίξει ματς με τον Θοδωρή πέταξε τη ρακέτα στα σύρματα και άρχισε τις φωνές»

«Καταλαβαίνω. Δεν του αρέσει να χάνει», λέω με ένα χαμόγελο που ο κύριος Βαγγέλης ανταποδίδει. Έζησα μια ζωή σχεδόν μες στον πρωταθλητισμό, κάτι ήξερα από περηφάνεια και εγωισμό.

Σε κανέναν δεν άρεσε να χάνει, ωστόσο ορισμένοι το έπαιρναν πατριωτικά και αντιδρούσαν με άσχημο τρόπο. Κάπου εκεί χανόταν ο σεβασμός στον αθλητή καθώς και στο ίδιο το άθλημα, πράγμα που δεν υπήρξε ποτέ θετικό.

«Αυτό όμως δεν τον δικαιολογεί», ολοκληρώνω λέγοντας.

«Φοβάμαι πως για αυτό φταίω εγώ», ακούγεται μια τρίτη φωνή κάπου πίσω μου και στρέφομαι στην πηγή της.

Κάτι που μετανιώνω δευτερόλεπτα αργότερα.