Β' Μέρος - Κεφάλαιο (40)

518 58 27
                                    

Βγάζει από την κρεμάστρα και μου πετάει ένα λεπτοΰφαντο φόρεμα, κοντό που φτάνει λίγο κάτω από τα μπούτια και φέρει μαρμάρινη όψη με χρώματα του μπλε και πράσινου ανακατεμένα. Έχει ψηλό λαιμό και η κόψη του μακριού του μανικιού στο τελείωμα ανοίγει σαν γαρύφαλο.

Του ρίχνω μια ματιά και ύστερα το κάνω στην άκρη.

«Δεν μπορώ να το φορέσω αυτό»

«Ναι. Μπορείς», με κοιτάζει επίμονα και λέει.

«Δεν νομίζω πως έχω αρκετή αυτοπεποίθηση»

«Είσαι παλαβή»

«Μα αυτό είναι διαφανές σχεδόν»

«Αυτό είναι το νόημα», της σηκώνω το φρύδι και εκείνη σταυρώνοντας τα χέρια στο στήθος με κοιτάζει και λέει. «Συμφωνήσαμε πως αυτό θα πετύχει μονάχα αν κάνεις ό,τι σου πω και χωρίς να φέρεις αντιρρήσεις», μου θυμίζει.

«Σίγουρα έχεις καταχωνιασμένο κάπου μες στην στην ντουλάπα σου κάτι λιγότερο προκλητικό»

«Τίποτα αρκετά καλό αν είναι να τραβήξεις την προσοχή του αφεντικού», δεν απολαμβάνω ιδιαίτερα την επιλογή των λέξεων που χρησιμοποιεί. «Και δεν είναι προκλητικό», με μαλώνει με τρόπο. «Είναι σέξυ», με διορθώνει στρατεύοντας εκείνο το ακαταμάχητα γοητευτικό της ύφος.

«Καλά», ξεφυσάω ηττημένα για πολλοστή φορά απόψε. Την πρώτη συνέβη επειδή μου πήρε τα μαλλιά με μασιά. Δεν περίμενε φυσικά πόσο χαμηλά θα κατέβαινε το μαλλί μου στην ίσια του μορφή πράγμα που την δυσκόλεψε να το σηκώσει ψηλά σε μια αψεγάδιαστη αλογοουρά.

«Τέλεια!», επικροτεί τον εαυτό της με παλαμάκια. «Σου έχω και ασορτί παπούτσια να φορέσεις», σκύβει χαμηλότερα και ψάχνει μέσα σε ένα τεράστιο σορό από γόβες και πλατφόρμες να μου βρει το ιδανικό ζευγάρι.

Μου παραδίδει στο χέρι δύο μαύρα ψηλοτάκουνα πέδιλα. Μειδιώ στη σκέψη και μόνο να τα φορέσω αυτά. Αλλά η Αμελί δεν έχει την δική μου αίσθηση του χιούμορ.

«Και πού είσαι; Θα με αφήσεις να σε βάψω», ανοίγω το στόμα έτοιμη να αρνηθώ την προσφορά της αλλά ξέρω πως δεν πρόκειται να δεχτεί ουδεμία αντίρρηση. «Φόρεσε τώρα το φόρεμα να σε δω», ξεφυσώ παραδιδόμενη στην στυλιστική της επιμέλεια.

Δεν έχω ιδέα τι ρίχνει και τι βάζει στο πρόσωπό μου ώσπου με ενθαρρύνει να κοιτάξω στον καθρέφτη. Και το σαγόνι μου πέφτει επειδή μέσα από το τζάμι με κοιτάζει μία ξένη.

Πρωταθλητές στην Αμαρτία Donde viven las historias. Descúbrelo ahora