Αυτό δεν σήμαινε ότι δεν θα τον έκανα να μετανιώσει για την επιλογή του. Ξοδέψαμε μία μέρα ολόκληρη παίζοντας τένις στα γήπεδα ενός τοπικού συλλόγου και κάνοντας γυμναστική στον αθλητικό χώρο ενός πολυτελούς ξενοδοχείου στα παράκτια της Χαλκιδικής για ακόμη μία φορά.
Θεωρούσε ότι με βόλευε καθώς μονάχα εκείνος χρειαζόταν να ταξιδέψει Θεσσαλονίκη και από το σπίτι της Αμελί ήτανε κάπου μία ώρα διαδρομή για να φτάσουμε με το αυτοκίνητο.
Κοπίαζε πολύ να βγάλει τις ασκήσεις και με εξέπληττε το γεγονός ότι ήτανε πολύ υπάκουος μαθητής. Σίγουρα πολύ πιο υπάκουος από τον γιο του.
«Πώς τα πηγαίνει ο Κυριάκος;», ξεκλέβω λίγο χρόνο να τον ρωτήσω σαν καθόμαστε να πιούμε νερό μεταξύ των games. Το πρωί χτυπούσαμε μπάλες από ορισμένες γωνίες, με βολεδάκια και προσεγμένα χτυπήματα ενώ προς το μεσημέρι κλειστήκαμε μιάμιση ώρα στο κλιματιζόμενο γυμναστήριο να κάνουμε ασκήσεις ενδυνάμωσης και τώρα το απόγευμα παίζαμε κανονικό ματς τένις.
Μετανιώνω που ρώτησα βλέποντας την ζαρωμένη έκφραση στο πρόσωπο του.
«Όχι καλά. Είναι... απογοητευμένος», τον κοιτάζω με απορία. «Ο προπονητής που τον ανέλαβε είχε ήδη έναν δικό του παίκτη να προωθήσει οπότε σκασίλα του για τον μικρό. Κι αφού φύγαμε από εκεί δοκιμάσαμε με έναν παλιό φιναλίστ που ήρθε από Ουγγαρία να τον δει...», ακούγεται απογοητευμένος. «Δεν συνεργάστηκε. Αλλά ποιος να τον κατηγορήσει;», γέλασε με μεμψιμοιρία. «Ξέρω ότι είναι εύκολο να ρίχνεις το φταίξιμο στους προπονητές αλλά κι ο Κυριάκος... είναι δύσκολο παιδί»
Δεν μπορούσα να μην νιώσω άσχημα. Προτού αναχωρήσω για Θεσσαλονίκη πίστεψα ότι είχαμε σημειώσει πρόοδο με τον Κυριάκο. Αλλά δεν είναι πως πέτυχα καμιά ολική μεταρρύθμιση στο λογισμικό του. Ο χαρακτήρας του παιδιού χρειαζότανε δουλειά. Και δεν υπάρχουν πολλοί, αρκετά πρόθυμοι να ασχοληθούν με τις παραξενιές ενός κακομαθημένου πλουσιόπαιδου.
Μόνο που ο Κυριάκος ήτανε πολλά περισσότερα από αυτό.
«Και έχει φτάσει σε μια ηλικία που το καταλαβαίνει πως όλοι τον απορρίπτουν. Ξέρει ότι φταίει όχι όμως και πώς να το διορθώσει», κουνάει συγκεχυμένα το κεφάλι. «Τέλος πάντων», κατάλαβα ότι δεν ήθελε να μιλήσει άλλο για αυτό. Το νεύμα του ήτανε κοφτό σαν να όριζε μια διαχωριστική γραμμή.
Από τον τόνο του συλλογίστηκα ότι μπορεί να με θεωρούσε υπεύθυνη. Στην τελική με είχανε διαλέξει αμφότεροι ο Θέμης κι ο γιος του. Αισθανόμουν ενοχές, σάμπως τους είχα εγκαταλείψει.
VOUS LISEZ
Πρωταθλητές στην Αμαρτία
Roman d'amourΜια μοιραία συνάντηση, δύο αντίθετες ψυχές και ένας άκαυτος πόθος. Εκείνη αρνείται πως θα πέσει πρόθυμα στο κρεβάτι του. Εκείνος της ορκίζεται πως θα την κάνει δική του. Μια ανήθικη συμφωνία που θα πλέξει τις μοίρες δύο ανθρώπων σε έναν επικίνδυ...
