Πρωταθλητές στην Αμαρτία

Γ' Μέρος - Κεφάλαιο (52)

Τα ήθελες και τα έπαθες...

Κάποιος σοφός άνθρωπος κατάμουτρα θα μου έλεγε, αν του εξιστορούσα όσα συνέβησαν τον τελευταίο μήνα. Και όλα ξεκίνησαν την ημέρα που αυτός ο διαολομένα γοητευτικός άνδρας μπήκε στον δρόμο μου. Δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου τελευταία μαζί του.

Η πρώτη μας καθώς όπως και κάθε άλλη συνάντηση που ακολούθησε υπήρξαν κραυγαλέες. Η ζωή μου ήταν ήσυχη μέχρι πρότινος. Και εκείνος βρήκε να εισβάλει μέσα της με ιδέες και προτάσεις και όνειρα και να ταράξει τον κόσμο μου συθέμελα.

Και εν μέρει σκέφτομαι πως αξίζω τούτο το αίσθημα της ταπείνωσης. Συχνά θυμάμαι τον Λάμπρο και το πώς εκμεταλλεύτηκα τα αισθήματα του για μένα. Και όλο αυτό επειδή δεν μπόρεσα να κοντρολάρω την λαχτάρα μου για έναν άνδρα που κανονικά ούτε που θα έπρεπε να φαντασιώνομαι να συνευρίσκομαι μαζί του.

Αλλά η επιθυμία είναι επικίνδυνο πράγμα και εγώ έχω αποδειχθεί φρικιαστικά ανισόρροπη. Του οφείλω μια εξήγηση... μια συγνώμη... χίλιες συγνώμες που και πάλι δεν θα αρκούσαν να επανορθώσω για το κακό που έκανα.

Δεν είμαι εγώ τέτοιο άτομο. Δεν χρησιμοποιώ τους άλλους, επιλέγω να τους απομακρύνω γιατί έτσι ξέρω να βαδίζω. Μόνη μου και χωρίς βοήθεια έχω μάθει να συντηρώ τον εαυτό μου, αν αυτό μπορεί να αποκαλεστεί συντήρηση καθώς ως τώρα μοιάζει με σκέτη επιβίωση.

Μια στιγμή αδυναμίας όμως κατέδειξε τον αληθινό μου χαρακτήρα. Είμαι ένα φριχτό άτομο που του αξίζει όλη αυτή η κατρακύλα στην οποία έχει περιέλθει. Είναι γραφτό μου μάλλον να μιζεριάσω...

Το μόνο που δεν καταλαβαίνω είναι ένα. Γιατί μαζί μου να πάρω στον λαιμό και τη μητέρα μου; Εκείνη σε τι φταίει; Εκείνη είναι που τα τραβάει όλα χωρίς κανέναν να την βοηθήσει. Δεν το αξίζει αυτό.

Αν είναι να τιμωρηθεί κάποιος... αυτός πρέπει να είμαι εγώ.

Προσπαθώ να ξεδώσω στην γυμναστική από το πρωί κι όλο τρέχω και τρέχω ασταμάτητα σαν να προετοιμάζομαι για μαραθώνιο. Στην αρχή μουσική παίζει στα αυτιά αλλά το μυαλό εύκολα παραστρατεί στις πρόσφατες ιδιωτικές μου στιγμές με τον Θέμη και το στήθος μου πονάει. Η καρδιά μου αδειάζει και νιώθω να σκοντάφτω σε μια αόρατη λακκούβα που με ρουφάει στο μαύρο, απύθμενο εσωτερικό της.

Δεν υπάρχει λύτρωση από πουθενά.

Πιέζω τον εαυτό μου να φτάσει στα όρια έτσι κοντεύω να λιποθυμήσω όταν σταματώ το τρέξιμο λαχανιάζοντας σαν το σκυλί που κοντεύει να φύγει από υπερθερμία.