Πρωταθλητές στην Αμαρτία

Α' Μέρος - Κεφάλαιο (23)

Έχω φιληθεί ξανά στο παρελθόν, βέβαια μετρημένες στα δάχτυλα είναι οι φορές μου, ωστόσο καταλαβαίνω πως αυτό που μοιράζομαι με τον Θέμη δεν είναι ένα απλό φιλί.

Αυτό είναι σκέτη αναμέτρηση.

Γιατί μόλις τα χείλη μου χωρίζονται ελάχιστα να υποδεχτούν την άγρια επίθεση του στόματος του η γλώσσα του εισβάλλει μέσα μου με δύναμη και εγώ χάνω τον λιγοστό αέρα που έχει απομείνει στα πνευμόνια μου.

Και το άσχημο είναι πως μου αρέσει. Ακόμη χειρότερα το λατρεύω. Λατρεύω τον τρόπο που το σώμα μου αναφλέγεται ανταποκρινόμενο στο φιλί του, λατρεύω τους ήχους που βγάζει όταν δαγκώνω το κάτω χείλος του για να μπορέσω να πάρω μια ανάσα και να επιστρέψω μαζί του δριμύτερη.

Είναι σαν πυροτέχνημα.

Το ένα του χέρι τυλίγεται γύρω από τον αυχένα μου και με το δεύτερο πιέζει το κατώτερο σημείο τον οσφυϊκών μου σπονδύλων επάνω του. Η φόρμα του είναι λεπτή και ελαστική, το γκρίζο ύφασμα δεν συγκρατεί τίποτε ώστε η απόκριση του δικού του σώματος με χτυπάει χαμηλά στην κοιλιά.

Και η πίεση που ασκεί επάνω μου διαχέεται και με διαπερνά σαν ένα αόρατο κύμα ηλεκτρισμού που η ένταση του όλο και φουντώνει συσσωρευόμενη στο κέντρο μου. Ψάχνει να ξεσπάσει και να τονωθεί βασανίζοντας με, κάνοντας με να βογκήξω.

«Θέμη», το όνομα του δραπετεύει από το στόμα μου προτού προλάβω να το συγκρατήσω και ακούγεται σαν ικεσία.

Ο Θέμης δεν υπολογίζει ούτε πιάτα, ούτε τραπέζια ούτε τίποτα όταν τα παραμερίζει όλα στην άκρη για να με σηκώσει και να με ακουμπήσει επάνω στην γυάλινη επιφάνεια.

Θέλω να τον αγγίξω εκεί χαμηλά, θέλω να συνεχίσω να τον αισθάνομαι αλλά διστάζω. Μου ανοίγει τα πόδια για να δώσει πρόσβαση στον εαυτό του και τα χείλη του κλειδώνουν πάνω στα δικά μου.

Δένω τα πόδια μου γύρω του και προσαρμόζομαι ψάχνοντας σε ποια θέση είναι τούτη η οξεία, καψερή αίσθηση εντονότερη. Ο Θέμης κατεβαίνει χαμηλότερα από τα χείλη μου στη γωνία κάτω από τη γνάθο και φιλάει τόσο αβυσσαλέα το σημείο που αν κάποιος τούτη τη στιγμή μπούκαρε μέσα θα νόμιζε πως επρόκειτο για μία από εκείνες τις αιματηρές σκηνές με τα βαμπίρ που τρέφονται από τα θύματα τους.

Πιάνω με τα δάχτυλα τις όμορφες μπούκλες του τραβώντας τες με δύναμη. Όχι αρκετή να τον πονέσω, αρκετή όμως για να τον αναγκάσω να με κοιτάξει ώστε να τον φιλήσω ξανά.