Πρωταθλητές στην Αμαρτία

Γ' Μέρος - Κεφάλαιο (65)

Το πρήξιμο στη μύτη του έχει υποχωρήσει ευτυχώς. Δείχνει μωλωπισμένη τώρα έχοντας αποκτήσει μια ελαφρώς κιτρινωπή απόχρωση.

Κοιτάζοντας τον τώρα συνειδητοποιώ ότι καθόλη τη διάρκεια της διαδρομής δεν σκέφτηκα διόλου πώς να δικαιολογήσω την ανεξήγητη παρουσία μου εδώ απόψε. Μετά από εκείνο το φιάσκο δηλαδή που έλαβε χώρα στα Χανιά.

Πιστεύω ότι θα με πετάξει έξω από στιγμή σε στιγμή αλλά περιμένει υπομονετικά να ξεκινήσω.

«Δεν μπορούσα να σε βρω στο τηλέφωνο», σαχλός τρόπος να το κάνω βέβαια.

«Τι κάνεις εδώ Ρεβέκκα;», διασύρω τον εαυτό μου οικειοθελώς... Καλύτερα να κρατήσω το στόμα μου κλειστό αυτήν τη φορά και να απαντήσω εμπράκτως στην ερώτηση του.

Η ώρα είναι μεσάνυχτα... άρα είναι είτε τώρα είτε ποτέ.

Μετακινούμαι στη μέση στου καθιστικού και το πρώτο που ξεφορτώνομαι αφήνοντας το να πέσει στο πάτωμα είναι η σκούρα μπλε, βαμβακερή ζακέτα μου. Ακολουθούν τα παπούτσια, η φόρμα και το λευκό μου φανελάκι ώστε απομένω μονάχα με τα εσώρουχα.

Η στάση του Θέμη αλλάζει. Εκεί που έδειχνε θλιμμένα απογοητευμένος κι έτοιμος να τα παρατήσει τώρα μοιάζει τελείως αφυπνισμένος.

Απομακρύνεται από την πόρτα αλλά ανακόπτει το βήμα του κάπου στα μισά της πορείας να με φτάσει. Έτσι συνεχίζω...

Τα δάχτυλα μου φτάνουν στο κλιπ του μαύρου σουτιέν να το λύσουν κι αυτό σωριάζεται στα πόδια μου. Σκέφτομαι πως τελευταία φορά που έμεινα γυμνόστηθη μπροστά του ήτανε τότε εκείνο το βράδυ που μου πρωτοανάφερε την πρόταση του. Με μόνη διαφορά πως απόψε δεν υπάρχει σκοτάδι τριγύρω να με καλύψει.

Εκείνο το βράδυ υπήρχε μονάχα η δύναμη της επιθυμίας που τροφοδοτούσε την ανάγκη για επαφή.

Τώρα είναι τελείως διαφορετικό. Αφήνω τον Θέμη να με δει... να τον δελεάσω να πλησιάσει περισσότερο για να μάθει αν αυτό που ζητάει από μένα είναι αυτό που στα αλήθεια επιθυμεί. Ειδάλλως όλος αυτός ο κόπος θα αποβεί άκαρπος.

Η ματιά του πλανιέται στο απογυμνωμένο μου κορμί με αφετηρία το πρόσωπο μου και καθώς κατεβαίνει χαμηλότερα το στήθος του φουσκώνει από τις βαθιές ανάσες που εισπνέει. 

Πλησιάζει κι άλλο. Αυτήν τη φορά χωρίς να σταματήσει και ενώ γνωρίζω πως η κίνηση μου σε αυτό αποσκοπούσε τώρα που βρίσκεται σε απόσταση λιγότερη του ενός μέτρου αισθάνομαι τρομοκρατημένη. Νομίζω πως βρίσκομαι στην πιο ευάλωτη μορφή μου μπροστά σε έναν άνδρα με μεγάλη ισχύ στα χέρια του. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.