Μπορεί να το πληρώσω ακριβά το παράτολμο φέρσιμο μου μα ανάθεμα αν μου πει κάποιος ότι δεν άξιζε. Γιατί όποια και αν είναι η έκβαση της αποψινής βραδιάς θα έχω κάτι συγκλονιστικό να θυμάμαι που έπραξα ενστικτωδώς και για το οποίο αισθάνθηκα περήφανη.
Δεν θα αργήσω να το μάθω βέβαια. Τελευταία φορά που κοίταξα τον Θέμη στεκόταν όρθιος, ακίνητος ακόμη μπροστά από τον καναπέ φορώντας εκείνο το σκληρό προσωπείο του αδυσώπητου επιχειρηματία. Και την επόμενη στιγμή ξετίναζε την βότκα από πάνω του βαδίζοντας γοργά.
Και έτσι τρέχω. Ξανά... μακριά του.
Αλλά με φτάνει, γιατί πάντα με φτάνει. Ίσως βέβαια στην προκείμενη περίπτωση να φταίει το γεγονός ότι δεν έχω και καμία σπουδαία έξοδο διαφυγής.
Βρίσκομαι στην κορυφή της σκάλας όταν βλέπω μια μεθυσμένη παρέα από σερνόμενα αγόρια να κόβει τον δρόμο προς τα κάτω υποχρεώνοντας με να καταφύγω στο στενό διαδρομάκι που εκτείνεται δεξιά μου.
Στο τέλος του υπάρχουν σκαλοπάτια, τρία μονάχα και μάλιστα τσιμέντινα που συνεχίζουν σε ένα ολιγοφώτιστο μονοπάτι. Το ακολουθώ με τα χέρια ακουμπισμένα πάνω στους ψυχρούς τοίχους που με περιβάλλουν έως ότου πέφτω πάνω σε μια ξεκλείδωτη ευτυχώς πόρτα.
Περνώντας μέσα της συνειδητοποιώ πως έχω οδηγηθεί σε ένα ημισκότεινο αποθηκευτικό δωμάτιο γεμάτο από παλιά έπιπλα καλυμμένα με σκληρό σελοφάν που τα διαφυλάσσει από την σκόνη και τη φθορά.
Το μέρος είναι στεγασμένο σε κάποιο από τα παλιά κτίρια της πόλης και ο κυρ Μπάμπης έχει χρόνια που είναι ιδιοκτήτης του. Πιθανότατα αυτός ο σωρός από ξύλα είναι ό,τι απέμεινε από την επέλαση της τελευταίας ανακαίνισης.
Δεν έχω χρόνο να χαζέψω ωστόσο... η πόρτα πίσω μου κλείνει για δεύτερη φορά.
Ο Θέμης φουριόζος έρχεται καταπάνω μου και εγώ βηματίζω δειλά προς τα πίσω εισχωρώντας βαθύτερα στο άβυσσο σκοτάδι της αποθήκης.
«Θα έπρεπε να σε βάλω να γλείψεις κάθε γαμημένη σταγόνα που έχυσες», μου φωνάζει. Από τις κυματιστές του μπούκλες των μαλλιών του ακόμη χύνονται μικρές, διάφανες σταγόνες.
«Ω ναι; Γιατί δεν βάζεις μία από τις γκόμενες σου να στο κάνει; Ή μήπως σε χρεώνουν έξτρα για αυτό;», μειδιώ μπρος στην αισχρή του πρόταση.
«Καλό Ρεβέκκα. Πολύ καλό. Αλλά έχεις την παραμικρή ιδέα πόσο κοστίζει το κοστούμι που μόλις κατέστρεψες;»
أنت تقرأ
Πρωταθλητές στην Αμαρτία
عاطفيةΜια μοιραία συνάντηση, δύο αντίθετες ψυχές και ένας άκαυτος πόθος. Εκείνη αρνείται πως θα πέσει πρόθυμα στο κρεβάτι του. Εκείνος της ορκίζεται πως θα την κάνει δική του. Μια ανήθικη συμφωνία που θα πλέξει τις μοίρες δύο ανθρώπων σε έναν επικίνδυ...
