SÂYE

11. AŞKIN MÜHRÜ

Bölüm şarkıları
Bengü~Aşkım
Kibariye~Yanayım
Melis Kar~Yatıya

Ve karşınızda yeni bölüm...

Öncelikle bölüme geçmeden önce herkese hayırlı ramazanlaaarr❤️

Yorum ve vote atmayı unutmayın lütfenn

İyi okumalar

Seviliyorsunuzzzzz
⚖️🖤

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

İçimde anlamlandıramadığım bir huzurla damarlarımda kol gezen bu hisse yenik düşerek kendimi arasında bulunduğum kollara bırakmıştım. Uzun süredir belki de hiç kendimi bu kadar huzurlu hissettiğimi hatırlamıyordum. Sahi ben neredeyse hiçbir zaman kendimi mutlu hissedememiştim, ta ki hayatıma o girene kadar...

Bakışlarımı odaklı olduğu duvardan çekerek başımı göğsünden kaldırıp yeşillerinde ki karanlık ormanda gezintiye çıktım. İçlerinde kuş cıvıltıları eşliğinde akan bir gölün şırıltısını dinlerken yaşanılan o huzur vardı ve beni git gide içine çekerek buna bağımlı hale getiriyordu. Parıldayarak beni izleyen bakışları öyle güzeldi ki adeta ömür boyu bu manzarayı izleyebilirmişim gibiydi.

O an zihnimde beliren soruyla nefesim kesilerek kalbim sıkışmıştı sanki, ya bir gün beni bırakırsa? İşte o zaman bu hayat benim sonum olurdu, yaşamaya bu denli bir şevkle geri dönmüşken eğer elimden alınırsa bu sefer nasıl nefes alırdım bilmiyordum.

"Böyle bakmaya devam edersen biz buradan çıkamayız hırçın kedicik." dediğinde kaşlarımı çatarak üzerine yayılmış olan bedenimi geri çekerek gözlerine bakmayı sürdürmüştüm.

"Hırçın mı? Ne hırçınlığımı gördünüz acaba Araf bey?" diyerek elimin altındaki çarşafa biraz daha sarınmıştım. Her ne kadar az önce yaşananlardan zevk almış olsam da utanç duygum kendini belli etmeye başlamıştı.

"Hmm!" diye mırıldandıktan sonra yüzünü bana yaklaştırarak burnunu burnuma dokundurup hafifçe sırıtırken çarşafın altından belime temas eden eli ise yavaşça aşağı doğru kaymaya başlamıştı. "Sırtımda ki pençe izlerini başka bir kedi mi yaptı acaba?"

"Hey!" dedim kalçama inmek üzere olan elini son anda tutarak. "Gitmemiz gerek artık aslancık ya da yavru kedicik mi desem? Ayrıca başka bir kedi değil tırmalamak sana beş metreden yakın bile duramaz, bilmem anlatabildim mi?"

"Mırrr!" diyerek yüzünü boynuma gömdüğünde kendimi tutamayarak kahkaha atmaya başlamıştım. Koskoca mafyayı kendime kedi etmiştim ya, aferindi bana. "İşte benim haşin kızım." dediğini gülüşlerimin arasında duyar gibi olmuştum.

"Araf gerçekten gitmemiz lazım artık. Çocuklar dışarda ağaç olup meyve bile vermiş olabilirler." dedim kahkahamı zor bela durdurduktan sonra boynuma gömülü saçını okşarken.

"İyi, bir halta yaramış olurlar."

"Araf!" diyerek uyardığımda kafasını hızla boynundan çekerek bakışlarını bana çevirmişti.

"Güzelim zaten senden iki hafta ayrı kalan zihnim özlemden sikti belamı, bir dur da tadını çıkarayım." dediğinde kalbim heyecanla kasılmaya başlamıştı tekrardan. Bu nasıl bir duyguydu bilmiyordum ama onun için her şeyi yapabilirmişim gibi geliyordu.