SÂYE

27. ŞAH VE MAT

~Bölüm Şarkıları~
Fettah Can~Sen en çok aşksın
Kenan Doğulu~Rütbeni bileceksin

Yeni bölümden herkese merhabalar efenim!!!

Nasılsınız?

Bu kitabın niye okunmaları ve beğenileri yükselmiyor yahu??

Neyse, yorum ve vote atmayı unutmayın lütfennn! 🥺

"Gece ateşim, gündüz güneşim, taptığım ilk aşksın... Gözleri yeşim, sen ilk eşim, sen en çok aşksın..."
diyerek sizleri yeni bölüme uğurluyorum.

İyi okumalar!
Seviliyorsunuzzzz
⚖️🖤

~~~~~~~~~~~~

Senelerin oluşturduğu güç kırıntısının içimden yavaşça ayrıldığını hissederken bakışlarım zemine takılı kalmıştı. Zihnimin duvarlarını delerek bedenimi ele geçiren düşünceleri durduramıyordum.

Onu bizden alacaklar...

Nefesim kesilirken etrafımda ki sesler sadece kulağıma uğultu olarak ulaşıyordu, omzumda hissedebildiğim parmaklara bile tepki veremiyordum. İçim çıkana kadar ağlamak istiyordum, o bir intikam aracı değil, sadece küçük bir çocuk diye haykırmak istiyordum ama tek yapabildiğim öylece durmaktı.

Onu öldürecek...

Asla benden almasına izin veremezdim... alamazdı. O sadece bir çocuktu, bizim güç gösterimizin bir oyuncağı olmazdı.

Zihnimde acı bir ses kahkaha atmaya başladığında ellerimin titrediğini fark edebilmiştim. Hayır, burada olmazdı. Savcı Lavinia kriz geçiremezdi, yapamazdım! Bakışlarım bulanıklaşırken derin nefesler almaya çalıştım lakin hepsi boğazımda düğümleniyormuş gibiydi.

Sen mi kurtaracaksın onu?! Senin gibi beceriksiz sadece oturup zırlamayı bilir! Anla bunu, sen hiçbir şeysin!

Hayır, onu benden almasına izin veremezdim. Hayır, o daha çok küçüktü, ona dayanamaz...

"Ben... ben..." güçlüyüm, ben kurtaracağım onu...

Etrafıma sarılan kollarla burnuma dolan yağmur kokusunu hissedebiliyordum fakat bedenim bir nebze de olsa sakinleşse bile yine de kıpırdayamıyordum, onu kurtarmalıydım.

"Sâye..." diyen sesi duyabiliyordum. Transa mı girmiştim? Neden cevap veremiyordum? "Beni duyuyor musun?... Sâye?!" Yanağıma sarılan elleri hissediyordum, cevap vermeliydim.

Ne iyi olmayı başarabildin ne de kötü, sen sadece bir ahmaksın. Güçlü olduğunu mu sanıyorsun?! Şu haline bir bak! Sen hayatımda gördüğüm en zavallı insansın!

"Lavinia savcım iyi misiniz?" diye haykıran ses zihnimde yankılanırken omuzlarımdan sarsıldığımı fark edebiliyordum. Savcı... ben savcıydım. Ben onu kurtarabilirdim...

"Güzelim lütfen bir şey söyle, lütfen." diyen boğuk sesle derince bir nefes aldığımda öksürerek karşımda ki Araf'a tutunmuştum. Gözlerimi hızla kapatıp açarak nerede olduğumu çözmeye çalıştım, derin nefesler alarak bakışlarımı etrafta gezdirdiğimde ne olduğunu anlamak benim için bir hayli zordu.