"Günaydın sevgiliiim.."
Hala konuşmuyordum onunla. Çok fazla düşünüyordum çünkü. Herşey tekrar sarpa saracaktı. Herşey berbat bir sonla bitecek mi emin değildim..
"Sevgilim yeter artık ya!"
İsyan ediyordu. Ne kadar ona aşık olsam da kanseri yendikten sonra aşık olduğum kız yerine başkası gelmişti. Buna emindim.
"Meg gider misin?"
"Hayır ya.."
Sırnaşmaya başlamıştı. Yatağımda otururken önüme oturmuş elimi tutup bana sarılmaya kalktığında onu itmiştim.
"Minho gerçekten yeter. Beni bir erkekle görseydin sende öyle derdin."
"Demezdim."
"Derdin bu arada!"
"Hala bağırıyorsun."
"Ya yeter! Sıkıldım ben bu küslükten! Çok saçma!"
"Saçma mı?"
Ona göre saçmaydı. Bilerek söylememiştim ayağına yatıyordu belki ağzından kaçmış olabilirdi evet ama aklından geçmişti bu. Beni kıran da buydu. İçine şüphe düşürmüştüm.
Eliyle elimi sardığında hala onun dokunuşu dışında kimsenin beni mutlu edememesi daha da zor geliyordu bana. Onu affedemiyorum ama ihtiyacım olan da o. Şu çaresizlik zaten benim ne kadar aşık olduğumun kanıtıydı.
"Gerçekten kırılmanı i-"
"Kırıldım ama."
"Gerçekten bunu demek istemem-"
"Dedin ama."
Yaptıktan sonra dilenen özür kadar saçma birşey yoktu bana göre. Kırılan kalbime bir etkisi yoktu. Hala hüngür hüngür ağlayarak boşluğa bakabilirdim.
"Abartma o kadar da sert demedim bunu."
"Aksine o kadar sert dedin ki."
Sorun bana tokat atması ya da beni o kızdan kıskanması değildi. İsterse önünde dururdum göğsümü paramparça edebilirdi. Kıskanabilirdi.Ben yaptığı ithama ve bunu söylerken aklından geçenlere kırılmıştım.
"Yok yere beni nasıl kırdığın aklına gelir. Belki ağlarsın."
"Ben sana canımı veririm. Hadi sevgilim. Gerçekten böyle hissedeceğini kestirememiştim."
"Yalnız kalabilir miyim?
"Peki. Ama her zaman yanındayım."
O yataktan kalktığında sadece sırtımı dönmüştüm. O odadan çıkmadan çalan telefonuma bakmıştık ikimiz de.Bir numara arıyordu. Eline alıp açtığında sadece ne yaptığını anlamaya çalışıyordum.
Yavaşça telefonumu bana uzattığında hala içindeki şüpheyi dindiremiyordu. Buna gerçekten emindim. Hatta çok fazla emindim.
Görüşmeyş erteledikten sonra eline tutuşturdum telefonumu.
"Al! Ya içindeki şüphe dinecekse al bak! Yok hayatımda senden başkası!! Anlasana ya!"
"Ben sadece-"
"Ne sadece!! Ya bu kadar güvenmiyorsan hala neden buradasın!!?"
Diğerleri bağırmaları duymuştu emindim. Yavaşça kapıyı açan hyunjin odanın içinde kavga eden bize bakıyordu.
"Ya gerçekten-"
"Bitti!!"
"Ne!?"
"Ben bana güvenmeyen bir kızla olmam!!"
