|| දෑල ||

පරිච්ඡේදය 5

සුදු ඇදුම දාගන්ඩ වලව්වට ආවමයි දැක්කේ ඔක්කොමල්ලා පන්සල් යන්ඩ ලෑස්ති වෙලා ඇති වග.සුදු ඔසරිය ඇදලා මයෙ අම්මා හරි~ හැඩයි.

අප්පච්චි සියාතු අත්තට කියලා ගමකට ඇති වෙන්න නෙළුම් මල් ගෙන්නවාගෙන.ඒත් මයෙ හිතේ මොකද්දෝ දුකක් මෝදු වී ගෙන එන ගමන්.මං කාමරේට වැදිලා ඇදුමක් දාන් ගේ මැද මිදුල දිහාවට එද්දී අප්පච්චි හාන්සි පුටුවේ.

"සංසක"

"අප්පච්චි?"

"තනියෙන් තීරණ කාරණා කරන්ඩ ගත්තේ කවදා ඉදන්ද?"

"..."

"කවි මඩු යන්ඩ අවසර ගත්තේ කාගෙන්ද ?"

"...."

"ම්ම්ම් ම්ම්ම් කාරි නෑ.මට මුල් පුටුවට ආරාධනා කලා යමන් මාත් එක්කලාම."

"එහෙමයි අප්පච්චි"

බක්කි කරත්තෙ නැගලා පන්සල් යන්ඩ යන ගමනේදී වෙද අත්තගේ ගේ පහු කොරන කොට මට දැනුනේ පුදුමාකාර වේදනාවක්. ඌ බලාන ඇති මං එනකන්.

ගප්පියා ගැන හිතුවා විතරයි අඩි දෙකක් ගියේ නෑ ඌ ඉන්නවා සියඹලා ගහ යට කර ගැට ගහන සුදු කමිසෙකූයි සරමකුයි ලා ගෙන පූදපු නැති සුදු නෙළුම් පොහොට්ටු ටිකක් අතේ හිර කොරාන්.

ගප්පියා මාව දැක්කා. මයෙ නගා ඉස්සී ඉස්සී ඌ දිහා බලනවා බලාගෙන මං මූණ දෙන්ට බැරුව බිම බලාගෙන ඔහේ කරබාන උන්නේ අප්පච්චිට ඉහළින් මට යන්ට බැරි වග දන්න හන්දා.ඌව පහු කොරල අඩි 20 ක් විතර ගියාම අපි පස්සේ ගෑටුව පන්සලට යනකම්ම.

කලියෙන්ම පන්සලේ ලොකු හාමුදුරුවෝ මුන ගැහෙන්ට ඕනයි කියලා අප්පච්චි කියාපු හන්දා මයෙ අම්මලා මල් ආසනේ දිහාවට යද්දී මායි අප්පච්චි ආවාස ගේ පැත්තට ඇවිද්දා.

"ලොකු හාන්දුරුවෝ පයින්ඩයක් එවල තිබ්බේ?"

"පයින්ඩය නම් සංසකට."

"එහෙමයි හාන්දුරුවනේ"

"ගුරුන්නාන්සේ හොදටොම වයසයිනේ. සන්සකට අකුරු කාරිය හොඳ ට පුළුවන් හන්දා බැරිද පොඩි එවුන්ට අකුරු ටිකක් කියා දෙන්ඩ?"

මයෙ හිතේ ගොඩ ගැහි ගැහී උන්න දුක අළු වෙලා ගියා වාගේ දැනෙද්දී මං අප්පච්චි දිහා බැලුවේ අවසර ගන්ට.