"අයියන්ඩි අද අකුරු කරන්ඩ යන්නේ නැතෙයි?"
"පොඩි උන්ට මහන්සි හන්දා මං එන්න එපාය කීවා."
නගා මයෙ කොට්ට මෙට්ට හදන ගමන් හොර ගල් අහුලනවා.
"අහිතක් හිතන් නැත්තං දොර ඩිංගක් වහන්නද?"
"ම්ම්ම්ම්"
ඉම්පහු නගා මා ගාවට ඇවිදින් එලියට දැම්මේ පොට අස්සේ, හැට්ට අස්සේ හංගාන උන්න ලියුම් කඩදහි ගොඩක්.
"කාගෙන්ද මෙච්චර?"
"දඹගොල්ලෙන් එවන එවන එක මං හැංගුවා.සිංඤා අතේනේ එවන්නේ."
"පෙලවහ ගැන උබ දැනන්ද උන්නේ?"
නගා ඇස් වල කදුළු පුරවාන මා ගාව දණ ඔබා ගත්තා.
"මේ ඉලව්ව අස්සේ මං කියන දෙයක් අහන්නේ උබ විතරයි මයෙ අයියන්ඩි...
මට ඌ එක්කල දීගකන්න බෑ...
ගප්පියා රහස් සේරම උඹේ කනේ තියනව කියලා මං දන්නවා.උබ මට වෙච්ච දේ හිත පෑරෙයි කියලානේ ඇහැව්වේ නැත්තේ."
මං ඇගිල්ලෙන් ඔලුව කැසුවා.
"අන්තිම ලියමනේ තිබ්බා කතිකා කරගන්න මෙහෙ එනවාය කියලා...
අප්පච්චි මට තලාවි ලියුම් හැංගුවා කියලා දැනගත්තාම."
"එහෙම නෑ අප්පච්චි උබට ආදරෙයි.කෝ නැගිටහන්! දණිස් රිදේවි...
දැන් ඉදිමුම් බැහැලද??"
"කතාව වෙනස් කරන්ඩ එපා අයියන්ඩි මට මේකට විසදුමක් දියල්ලකෝ..
ඔලුව ගිනි ගන්නවා වාගේ මට දැයෙන්නේ"
මයෙ ඔලුව නම් ගිනි ගන්න ගත්තේ අර දවස් වලමයි.මැරුණත් ගෙනියන්න දෙන්නේ නෑය කිවාට මං කියලා මොකක් කරන්නද. නගාව උස්සන් ගිහින් හංගන්න කියලයැ.
"මං අප්පච්චිට කියන්නද නිලමේගේ වග?"
"මොකක් හරි.නැත්තම් මට වෙන්නේ නියගලා අලයක් පොල් එක්ක කන්න"
"චි:හ් මූසල කතා නොකියා ඉදින්.මං මොකක් හරි කරන්නම්"
පෙරැත්ත වැඩි වෙද්දි අප්පච්චිට කරන්න දෙයක් නැති වේවි.ඕකුන් හොදින් හෝ නරකින් ඌමන දේ ගන්න යක්කුනේ.
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
