ගප්පියා අඹ ගහ උඩ නැගගෙන ඔංචිල්ලාවක් හදනවා.පොඩ්ඩි යට ඉඳන් කටත් ඇරගෙන උඩ බලං ඉන්නවා.
මාත් කෝකටත් කියලා අඹ ගහ යටට ගිහින් උඩ බැලුවා.ගප්පි මලයා මනාප නිදහසේ ඉන්නනෙ.කවුද දන්නෙ දැනුත් සුළං පහස විදිනවද කියලා.
උක්කුං ගිය දවල් ඉඳන් තාම මා එක්ක කතාවක් නෑ.පැත්තක් අල්ලන් කල්පනා කරනවා.මොනවා ඔය තරං කල්පනා කරනවද කියන්න දෙයියො තමයි දන්නෙ.
කොල්ලා හොඳින් නෙවෙයි.මට තේරෙන්නෙ එච්චරයි.නියපොත්තෙන් නිය පොත්ත කඩලම ඇගිලි තුඩු අග මස් වැදැල්ලත් එළියට ඇවිත්.
"ඕක නතර කරන්න.තුවාල වෙනවා ඔයාට."
ඒක නතර කරා.ඩිංගක් වෙලා ගිහින් ඒ ගමන නියපොත්ත කනවා.මං මේ කල්පනා කරේ මුගෙ ඇස් හොර පාට මොකද කියලා.
"හයියෙන් අල්ලගන්න ඈ.නැත්තම් මං තල්ලු දාද්දි උබ උඩින් ගිහින් වලව් මායිමේ ඉදියි."
ඒක අහලා ගප්පි අම්මගෙ රිලා දුව ලණුව අත් වලට හිර කර ගත්තෙ දත් මිටි කාගෙන ඇස් බැමි රැලි කරන්.යුද්ධෙට යන්න වගේ.
ගප්පියා හෙමිං හෙමිං අල්ලගෙනම තල්ලු දාන්න ගත්තා.හුරු වුණාම ඇතෑරියා. දැන් නම් කෙල්ල උඩු ගුවනින් යන්නෙ.
"මොමිය මොමිය මෝ දෙයියා.."
"ආ ආ"
"ඔහොම බෑ.තාලෙට කියන්න..
මොමිය මොමිය මෝ දෙයියා...."
"අ ආ~ අ ආ~ ආ~"
මිනිස්සු ඔංචිලි පදිනකොට ගයන්නෙ ඔංචිලි වාරම්.මයෙ මිනිහා ගයන්නෙ වැදි වාරම්.ඒකාටම හරියන්න ඉන්නවනෙ පොඩ්ඩිත්.
"ඔන්න නගේ~"
"ආ~"
"ඔය අඹ මල~"
"ආ~"
"නෙලා වරෙං~"
"ආ~"
වැදි බණ ඉවරයි.දැන් පාරු කවි.
මට ඇහේ කොණෙන් පේනවා රන්ලියා මරන්න දක්කන එළදෙනක් වාගෙ එමලිව ඇදන් එන හැටි.
දැන් දැන් ගප්පියෑ හංස ධේනුව දකිද්දි මයෙ හිතත් ඤාව් ඤාව් කියනවද මන්දා.ඕනම කෙනෙක්ට 'ඒකි උබට කැමති බං' කීවම අපේ සිතත් ඒ අදාල පාර්ශවය ගැන ඩිංගක් මෙව්වා වෙලා යනවනෙ ඉතිං.
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
