ගන්නය කියලා මහ ලොකුවට දේකුත් නැති එකේ මේ විඩේම උක්කුංලවත් එක්කගෙනම වලව්වට ආවා.
කෙල්ල ගප්පියාගේ ඇගෙන් බහින්නෙ නෑ.මූත් ඉතිං රිළා අම්මා පැටව් බඩ බැදන් යන්නා වාගෙ හතර අතේ ඇවිදින්නෙ පොඩ්ඩිවත් වඩාගෙනම.
රෑ බෝ වෙද්දි නම් කෙල්ල නිදි කිරා වැටුනා ගප්පියගෙ කරේම.නගාට ගිහින් දුන්නා ළගින් නිදි කරවා ගන්නය කියලා.
ඒ ආව වෙලේ ඉඳන් මූ මදුරුවෙක් වාගෙ කන ගාව කුරු කුරු ගානවා.
"අද විතරක්??"
"......"
"අවුරුදුනේ~"
"......"
"එක පොල් කට්ටයි"
"......"
"ගිහින් එන්නද??"
"යන්න"
"ඔය ඉතිං"
"යන්න කියල කිව්වෙ"
"උබ ඔය යන්න කියන්නෙ 'ගියොත් බලා ගමු' වගේ එකකින්නෙ"
"......"
"තෝ මහ නරක සැමියෙක්.අප්පච්චි හරි-"
"මට මේ කසාදෙ කරගන්න කලියෙන් තව වංගියක් හිතන්න තිබ්බා."
"මම අඩනවා"
"අඩපන්!"
ගප්පියා අඩි පොලේ ගහ ගහ මං ඉස්සරහින් එහෙට මෙහෙට යනවා.උගෙ ඔය එක පොල් කට්ට ඉවර වෙන්නෙ රා කළ දෙක තුනකට වැඩේ දීලා නැගිටගන්න බැරි වෙලා මළ පෙරේතයෙක් වාගෙ එතනම දපලා වැටුනම.බේබද්දා.
"අප්පච්චි!! ඔයා ගියාම මූ මට වෙනස්කම් කරනවා."
"ඔය මිනිහා තමා සේරම කරේ.මහ බේබද්දා.යසට උන්න කොල්ලව කෑවා."
"අප්පච්චිට මොකුත් කියන්න එපා.උක්කුං පුතාට තරහ යනවා."
"......"
"බණ්ඩාර~"
"වරෙං යන්න."
"තරහින්ද ඉන්නෙ ඒයි??"
පිළිකන්නෙන් ගිහින් වලව්වෙ පැත්තක ගමේ උන් රා බොන ගහ ගාවට ගියා.
"සුදු නිළමෙ බොනවද?"
"රා කළයක් කීයද?"
"නිලමෙගෙන් සල්ලි ගත්තැකෑ"
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)