"හා !! කෙහෙටද?"
"පහතරට දිහාට"
"ගිහින්?"
"ගිහින්~ මුහුද පේන ඉසව්වකින් පැලක් අටෝ ගන්නවා."
"වැලි බත් කෝම්පිට්ටු වලට ලුණු ඩිංගක් ඉහලා කන්න මනාපයි වගේ."
මං ගප්පියාගෙ ඉනට ඇන්නාම මූ ඇබරිල ගියා.ඩිංගක් ඇල්ලුවත් ඇති කිචි හන්දා දහ අට වන්නමම නටනවනේ.
"එහෙනන් උබ කියහංකෝ හොඳ තැනක්"
"මීදුමෙන් පිරුණු කොළ පාටින් දිලිහෙන කඳු ගැට්ටක් උඩ පැල්කොටේ අටවගමු~~"
ගප්පියා දීපු මල් මුදුව මං අතින් උගෙ මුණේ රේඛා දිගේ දුවද්දි කියන වචනයක් ගානේ ඇහි පිල්ලමක් නොගහා මං කියන දේ අහන් ඉන්නවා.
"අපි දෙන්නට බැරියැ ඔය තියෙන ගස් ගෙඩියක් මඤ්ඤොක්කයක් තම්බන් කන්න ....
මං බලන් ගියේ කොස් ගස් එහෙම ඒ ඉසව්වල වැහි වැහැලා...
පොලොස් කාලෙට පොලොස්..
කොස් කාලෙට කොස්..
වැල වරකා ඩිංගක් එහෙමත් රස බලන්න බැරියැ...."මල් මුදුවෙන් මං තට්ටුවක් දැම්මාම ගප්පියාගෙ ඇස් ගැස්සිලා ගිහින් ඇහි පිල්ලම් ගහන්න ගත්තා.
"ඒත්-?"
"උබ ආසා නැද්ද?"
මං අස්සේ ගුලි ගැහිලා උන්න ගප්පියා මල් ගොල්ලෙ ඈතට කැරකිලා ගියා.
"මට මතකයි යට ගිය දවස කවුදෝ~ කීවා..
' ආලවන්තකම් පාන්නේ ගෑනු පිරිමි මිසක් පිරිමි පිරිමි නෙවේය...
ආලවන්තකම් දාන්න ගෑනියෙක් හොයා ගනින්' ය කියලා.."
"උබට මම-"
මං වැල් ගොල්ලෙන් නැගිටිද්දිම ගප්පියා නැගිටලා මට කොකම් පාපා දුවන්න ගත්තා.රන් මැණිකේ අපේ දිහා මාරුවෙන් මාරුවට බලනවා.
"මෙතන එතකොට උබද ගෑනි මමද ගෑනි?"
පොඩි ඇටයට කොහොමත් මට වඩා වේගෙන් දුවන්න හැකියි. උබත් අතාරින්න එපා සංසක.
"වරෙං!! දුවන්නේ මොකද.බලමු ගෑනි කවුද කියලා"
අපි දෙන්නා පොඩි උන් දෙන්නෙක් වාගේ ගස් ගල් මැදි කරන් අල්ලන සෙල්ලම් දානවා.මං මෙහෙට දුවනකොට ඌ අරහෙට දුවනවා.මං අරහෙට දුවනකොට මූ මෙහෙට දුවනවා.
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)