උක්කුං මාවත් ඇදගෙන කොහෙදෝ අස්සක රිංගනවා.මයෙ ඇස් ලොකු උනේ ගප්පියා උන්න විදිහ දැකලා.
උඩ ඉඳන් පාතට පාත ඉඳන් උඩට බලන ගමන් මම ගිහින් ඉන වටේ අත දාලා ගප්පියව ළඟට ඇදලා ගත්තා.
"උක්කුං යන්න"
මට උක්කුංව සිහිඋනේ දැන්.නළල කසන ගමන් උක්කුං දිහා බලද්දි මහ කැත හිනාවක් දාලා පොඩි එකා යන්න ගියා.
"මාව වඩා ගන්නකො සංසක අයියේ~"
කියන පමාවට මං උස්සල ගප්පියව වඩා ගනිද්දි ඌ මයෙ වටේ කකුල් බැඳගත්තා.සරීර කූඩුව ඩිංගක් විතර බර උනාට ගප්පියව මට බරක් නෙවේ.
"මට හාදුවක් ඕනි"
මම නළලට හාදුවක් දුන්නා.
"මෙතෙන්ටත්"
නහයටත් හින්නි හාදුවක් තිව්වා.
"මෙතෙන්ට"
කම්මුලටත් එබෙන්නම හාදුවක් දුන්නා.
"මේ පැත්තට"
අනිත් කම්මුලටත් එහෙමම දුන්නා.
වැහුනු ඇහිපිය මට පෙන්නද්දි එතෙන්ටත් හාදු තැවරුවා.
මා දිහාවට තොල් උල් කරාම තොල් වලිනුත් හාදුවක් තිව්වා.
"හරිද??"
"මදි"
මං මූණම හාදුවලින් නෑව්වා.හීනි උන ඇස් වලින් එයා හිනාවෙනවා.පොඩි එකෙක් වගේ.
"මොකද මේ හුරතලේ~"
"මාව උර්තල් කරන්න ඉන්නෙ ඔයා විතරනේ~"
මම තොල් වලින් හාද්දක් තිව්වෙ සද්දෙ එන්නම.
"බණ්ඩාරයෝ"
"මොකෝ??"
"බණ්ඩාර "
"ම්ම්ම්??"
"සංසක අයියේ"
"ඇයි?????"
"මගෙ හුංචි කුචයියෝ!!!!!"
"හු#තෝ!!!"
මයෙ යටිතොල පුපුරන්නම හපලා අතෑරියා.
"ලේත් එනවා.."
මං නාහෙන් අඩද්දි ගප්පියා මයෙ යටිතොල ඉරුවා.
"ඤම් ඤම් ඤම් රහයි"
මොකෙද්ද මන්දා මූ නම්.පිසාචයා.මා දිහාවට තොල් දික් කරන් එද්දි මං තරහට අහක බලා ගත්තු හන්දා ඌ මයෙ බෙල්ල අල්ල ගත්තා.
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
