රත් හදුන් ටික ගලේ ගාලා ගමු..
රත් මල් සාරය එක් කරමු..
කස්තුරි කහ ටිකක් දානවද...කහ ටිකක් තලලා දානවද.. එක්කොත් දෙකම දාමු.
ඒ උනාට මට එහෙම නොකර ඉන්න තිබ්බේ.මං නම් තිරිසනෙක් වාගේ.එවෙලෙ ඔය වගක් සිහි උනේ නැති හැටි.මූණටම දමලා ගැහුවනේ කුලප්පුව කියලා.ගානක් නෑ වාගේ උන්නට ලැජ්ජා හතයි අප්පාවේ.
වෙනිවැල් ගැට ටික තම්බාලා..
කරාබු නැටි හතරක් දාලා..
සුදු ලූණු බික් දෙකයි..
යක් දෙහි බිංදු දෙකයි.. එක්කො දෙහි නොදා ඉමු.
ඌ ආසද මන්දා.අනික මමයැ පටන් ගත්තෙ.මට නවත්තන්න තිබ්බා. ඒක වෙනම කතාවක්.
සුවදනම් හොඳයි.. මවිල් ගස් ටිකත් එක්ක හැලෙයිද දන්නෑ මේවා ගාලා
අනිත් දවසේ පැහැදිලි කරන්න ඕනි.මේක සුදුසු දෙයක් නෙවෙය කියලා.කොච්චර බාර ධූර වගකීමක් ගන්න ඉන්න එකෙක්ද ඉස්සරහට. ඒකනේ මාත් නොතේරුන ගානට පස්ස ගහ ගහා උන්නේ.
"නිලමේ"
හැබැයි එතකන් යමක් කමක් කරන්න තහනමක් නෑනේ.
"නිලමේ!"
සංසක~ සංසක~ සංසක~ කාම ලෝකෙට ආසා කරන්න එපා. උබත් දුක් විඳලා ඌත් අඩල අවසන් වෙන වැඩක් මේක.ඌව උබට අයිති නෑ.කලින්ම නතර කරානන් තමා දෙන්නටම හොඳ.
"නිලමේ!!"
"අ- ඔ- ඔව් මයෙ අම්මෙ?"
සීතා අම්මා ඇස් පොල් කරන් බලන් ඉන්නෙ.
"අහ්- සීතා අම්මා.. ඇයි?"
"මුට්ටියට හිනා වෙන්ටේ මොකෑ?..
උතුරනවාත් එක්කල ඕන්. තැම්බුණා මදෑ.."
සීතා අම්මා වතුර ටික පෙරලා අරන් නාන මුට්ටියට දාලා දුන්නා.
"මට තනියම පුළුවන් අනේ~ සීතා අම්මා යන්ඩකෝ"
"පිච්චෙයි ඇ!"
සීතල වතුර ඩිංගකුත් එක්කරා කෝකටත්.
"රන් මැණිකේ~ කෝ උබ?"
පස්සත් උඩ දාගෙන නගුට වන වන එනවා.වදිනවත් එක්කල.ලෙන්ගතුකම බලහල්ලකො.
"කෝ කෝ යන් නාන්න."
අනිත් බල්ලෝ වාගේ නෙවේ අල්ලන් කරන් ඉන්ට දෙයක් නෑ. මේකි නාවනකන් බලා ඉන්නෙ.පුදුම කික්කියක් තමා.
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
