|| දෑල ||

පරිච්ඡේදය 51

මයෙ අම්මා වරුවක් විතර තිස්සෙ අප්පච්චිගෙ කකුල් දෙක බදාගෙන තාමත් අඩනවා.

"අපෙ මැණිකෙ නාඩා ඉදිල්ලකො.මං මැරුණෙ නෑනෙ."

"මට වාවන්නෑ අපෙ මහත්තයා..!"

අප්පච්චි මයෙ අම්මා දිහා බලාගෙන සුසුමක් හෙලුවා.අප්පච්චිගෙ පපුවෙ තෙල් ගාන ගමන් ඉන්න වෙද අත්තා අප්පච්චිට හුස්මක් ගන්නවත් දෙන්නෑ .තෙල් ගාන ගමනුත් කියවන්නෙ මඟුල් චාරිත්‍ර වාරිත්‍ර සිද්ධ වෙන්න ඕන විදිය.

කටින් පිට කරන වචනයක් ගානෙ මයෙ මූනෙ මඟුල් පෙරහැර බලනවා. බලන්නෙ හරියට 'හහ්!! පුලුවන් දෙයක් කරපං' කියන්න වාගෙ.

වෙද අත්තා නක්කල් හිනාවෙන් බලන හැම සැරේකම මමත් දෙන්න පුළුවන් ලස්සනම හිනාව දුන්නා.මම හිනා වෙනකොට ලස්සනයි කියලා තමා මුත්තම්මාහෙම කියන්නෙ.සමහර විට මෙච්චර බලන්නෙ- ක්හැම්! මං ඔයාට ආසා නෑ.

ඔයා දැන් හිනා වෙන්නකෝ..මොකද ස්වභාව ධර්මය නඩු අහන්න ගත්ත දාට ඔයාට හිනා වෙන විදිය අමතක උනොත් එහෙම.

"සංසක"

"ඕ..අප්පච්චි"

"අම්මව එක්ක යන්න."

"මාව එලවගන්නද අපෙ මහත්තයට ඕනේ"

අම්මයෙ ඇඩිල්ල එන්න එන්නම වැඩි උනත් මම කොහොම හරි අම්මව වාරු කරන් මුත්තම්මගෙ කාමරේට ගියෙ අප්පච්චිගෙන් පහු මයෙ ඊගාව හව් හරණ එතන හන්දා.

"මයෙ අම්මා ඩිංගක් ඇලවෙන්නකෝ.."

"මට මේවා බල බල ඉන්න උනානෙ.මං නම් එසේ මෙසේ පවක් නෙවේ කරල තියෙන්නෙ.මැරිලවත් යන්නෑනෙ."

"දීර්ඝායුෂ ලැබෙන එක පවක් නෙවේ මුත්තම්මෙ."

"උබට තේරෙන්නෑ මයෙ රන් කොටේ.මොන අම්මටද බලන් ඉන්න පුලුවන් තමන්ගෙ දරු මල්ලො මැරි මැරී යන එක....

උන් හැමෝම එකා එකා මියැදෙන හැටි මං බලන් උන්නා.දැන් මයෙ දරුවන්ගෙ දරුවොත් දුක් විදින හැටි බලන් ඉන්න වෙලා.."

මුත්තම්මා මයෙ අම්මගෙ ඔලුව අත ගාන ගමන් හිතේ දුක කියවනවා.

"එකපාර දෙතුන් දෙනා ගහන් යන වෙලේ මාවත් ඇන්න පලයල්ලකෝ.මට මයෙ එව්වො දුක් විඳිනවා බලන්න බෑ බොලව්."