|| දෑල ||

පරිච්ඡේදය 7

"වෙද අත්තා කොහෙද?"

ගප්පියාලයේ ගෙපිලේ කොරවක්කෙක් වාගේ ඉදගෙන කල්පනා කර කර උන්න මයෙ ඇස් වල ඉස්සරෝම ගැටුණේ නහර පැදුන තරුණයි කිවැකි කකුල් දෙකක්.පාදේ ඉඳන් ඉහ දක්වාම බලාන ගියාම තේරුණා පිටගම්කාරයෙක් බව.

"උබ ගප්පියද?"

ඔක්කොගෙම අඩම් තේට්ටම් වලට ලක් වෙලා ඉන්න මාත් කාටහරි මයෙ හයි කාරකම් පෙන්නන්න ඕනි හන්දා ගෙපිලෙන් නැගිටලා සරම් කොනක් අල්ලාන අත් පිටිපස්සට බැඳ ගත්තේ අඩුම පිටගම්කාරයාටවත් වලව්කාරකම පෙන්නන්න. ඌත් මයෙ හිසේ සිට පාදාන්තය දක්වා බැලුවා විගහට.

ඔය අල්ල පනල්ලේ ගෙයි දොරකඩ අස්සේ රැකන් උන්න ගප්පි පුතා මිදුලට ආවා.මූ මෙච්චර වෙලා මං මක්කද කරන්නේ බලන්ඩ දොරකඩනේ ඉදලා තියෙන්නේ බලන් ගියාම.

"ඌ ගප්පියාගේ අප්පා. උබ කවුද කියපන් ඉස්සල්ලා."

මයෙත් එක්ක තියෙන තරහව පිටගම්කාරයා පිටේ තියලා කපනවා වාගේ.ම්ම්ම්.... යසයි යසයි.

"උබ නේද ගප්පියා.මං දියත.මාව මතක නැද්ද උබට?"

"නෑ"

ගප්පියා කියන නාමය හරි~ ප්‍රසිද්ධයි වාගේ.ඕකටත් තරහා පුරයිද දන්නෑ ඊලඟට.

"අන්තිමට මුණ ගැහුනේ හින්නි සන්දියෙනේ.කාරි නෑ."

ඔය වන්ගියේම වැට කඩුල්ල පැන්නේ බේත් හේත් හොයන්න ගිය වෙද මහත්තයා වෙද්දී ඇවිදින් දියතැයි කිව හාදයා දිහාව බලලා විට පාරක් ගැහුවා බිමට.

"මෙහෙ ආවේ?"

දියතයා මායි ගප්පියායි දිහාත් බලලා වටපිට බලාපු විදියෙන් තේරෙනවා මොකක් නමුත් හොරයක් ඇති වග.

"කාරි නෑ.කාරි නෑ.යමල්ලාකෝ ගෙට.ඔක්කෝටම කලියෙන් ආගන්තුක සත්කාර කරලා ඉන්ට එපැයි."

එහෙම කියලා වෙද මහත්තයා ඌව දක්කාන ගිහින් ගෙපිළේ වාඩි වෙන්ඩ හදාපු මැටි කණ්ඩිය උඩ වාඩි කෙරෙව්වා. දියතයා බෙල්ලත් අබරවාන වටපිට බලනවා.වටපිට නෙවේ බොලව් මූ බලන්නේ ගප්පියා දිහාව.

මං පොඩි එකාවත් ඇදගෙන සියඹලා ගහ යටට ආවා.මා එක්කළාම ඇදිලා ආවට මොකෝ මං හිතුවා මූ තරහා මරහ අමතක කරාය කියලා.