මං නගාට හිත හැදෙන්න වචනයක් කතා කරාවි කියලා එයා බලාපොරොත්තු වෙයිද...
මං ඒ ගැන කතා කරොත් එයාට වදයක් වෙයිද....
දැන් ටික දොහක් නිසා අමතක කරලා ඇත්ද....
හිත හිතා ගප්පියා එක්කම වලව්වට ගොඩ වැදුණු මං කෙලින්ම ගියේ මූණ අත පය හෝදාගෙන නා ගන්ඩ.ගප්පියා නම් මුණ අත පය ඩිංගක් හෝදා ගත්තා.
පහළ උයන කුස්සිය පැත්තෙන් ගෙට ගොඩ වෙද්දී මන් දැක්කෙ සීතා අම්ම එක්කල කැකිරි පලන නගාව.
ගප්පියා වැනෙනවා වාගේ දැනුන හන්දා ඌ දිහාව බලද්දී අර ගැන නගා එක්කල කතා කරන්ඩ එපා කියන්න වාගේ ඔලුව දෙපැත්තට වනනවා.
"ඔන්න අයියන්ඩි අද මාළු ඇඹුල් තියල් හැදුවා.රසද කියන්ඩකෝ..."
හැඳි මිටෙන් මාළු ඩිංගක් අරන් පිඹලා පිඹලා ඇගිලී තුඩු වලින් අල්ලාන් මයෙ කටට ලං කරලා වල ගැහෙන කම්මුලින් හිනා වෙලා මා දිහාව බලන් ඉන්නවා. මයෙ ඇස් දැවිල්ලයි වාගේ බොලව්.
"රසයි"
"සැර වැඩි ද? අයියන්ඩිට සැර කන්ඩ බැරි හන්දා සැර දැම්මේ නෑ ඔන්න වැඩිය."
"නෑ .ගාන."
නගා සතුටින් හැරිලා ගිහින් ආයේ ඩිංගක් හැන්දට අරන් ආවා.
"ඉද:හ් පෙරේත පැටියාට."
"පංකාදු පහයි මයේ රන් මැණිකෝ.."
"මාළු කෑල්ලට පානිය නොදා ඉඳහන්!!"
"බත් බෙදහන් අපිට!!! යස්සනි- "
ගප්පියා මයෙ නගාගේ කොන්ඩෙන් ඇදලා මයෙ කාමරේ දිහාවට දිව්වා.නගා ඌ දුවපු දිහා බලාන තනියම හිනා වෙනවා.
හිනා වෙලා ඉදහන් මයෙ රත්තරනේ.මේ අයියන්ඩිට ඕනි උබල හිනා වෙලා ඉන්නවා දකින්ඩ විතරයි.
මං මයෙ කාමරේට එනකොට අනිත් අයිතිකාරයා උගේ කර ගැට ගහන කමිසේ ගලවලා බිම දාලා වියන් ඇදේ හතර ගාතේ දාලා පෙරලිලා ඉන්නවා.
මං උගේ කමිසේ අහුලලා මයෙ පුටු ඇන්දේ එල්ලුවා.ජනේලෙත් ඇරිය හුලං ටිකක් වදින්ඩ.
සරුමක් කමිසයක් දාන් ලක ලෑස්ති වෙලා පුටුවෙන් ඉඳගත්තා විතරයි මයෙ අම්මා කාමරේට එබුනා.
YOU ARE READING
|| දෑල ||
Historical Fictionගතින් ගත සිතින් සිත එක්කල ආත්මගත ප්‍රේමණීය බැඳීමක පුරාවත 🕊️ ආරම්භය : වෙසක් මස පළමුවැනි දා (2024)
