I'm Married to Mr. Heartbreaker

Chapter 24

Hindi ako tumigil sa kakaiyak nang makaalis si Jerome. I am bad. I don't deserve him. All he ever do to me is to love me.... unconditionally. Pero anong ginagawa ko? Lagi ko nalang siyang sinasaktan. Parang dinudurog nanaman ang puso ko. Bakit paulit ulit ko nalang ito ginagawa sa kanya? Sign ba ito ni God para ihinto ko na ang lahat nang meron kami? Maybe we're not meant fpr each other. Maybe I'm not the one for him. Maybe he can find someone better.... Someone who is worth it.

Naramdaman ko nalang na may taong nakaupo sa tabi ko. Nilingon ko siya at to my surprise, He was looking at me. Tinitignan niya ako na para bang hindi niya ako maintindihan. Of course! Sino lang ba makakaintindi sa nangyayari sa akin? Ni panigurado akong hindi pa nila naeexperience itong sakit na nararamdaman ko. Pagod na ako. "Bakit ka umiiyak? Did something bad happened?" Bad? Di ko nga alam kung masama ba itong nangyari sa akin. I have a freaking baby that's currently inside me. Nakipagbreak ako sa taong mahal ko kasi mali pang makipagpatuloy sa isang relationship na tulad nito. Sa mata nang mga tao si Jerome ang magiging masama. Siya ang Home wrecker. At ako ang malanding babaeng hindi makuntento sa asawa niya. So, is this bad?

"Nakakapagod pala. Gusto ko nang mamatay. Pagod na pagod na ako. Hindi ko na kaya, Nathan." Nanghihinang sinabi ko sa kanya. Nanglaki ang mata niya nang dahil sa sinabi ko. Iniharap niya ako sa kanya ang hinawakan ang balikat ko. He is tensed and furious at the same time. He look mad. "Tangima! Ano bang sinasabi mo dyan?! Gusto mo nang mamatay? Tang Ina. Ano bang nangyayari sayo ha??"

"Bakit ka ba nagagalit? Buhay ko ito. At ayoko na. Gusto ko nang mawala sa mundo. Ubos na ubos na ako. Sobrang ubos na ako." humagulgol ako sa harap niya. I feel so helpless. I feel so sad. I feel so weak.

"Angie. Please don't cry." lumambot ang boses niya at mahigpit akong niyakap. Paulit ulit niyang sinasabi na wag ako umiyak. Na tumahan na ako habang yakap yakap niya parin ako. I... Feel safe. I feel safe in his arms.

Nangkumalma ako at akmang tatanggalin niya na ang yakap niya sa akin, mas lalo kong hinigpitan ang kapit ko sa kanya. "Care to tell me what exactly happened?" What will I do now? Should I tell him? Or mas maganda bang kausapin ko muna si Jerome. Sa huli, umiling lang akong bilang sagot. At mukha naman naiintindihan niya iyon. Ikinulong niya ang mukha ko gamit ang kanyang kamay. He caresses my cheeks. "Angie, please wag mo nang sasabihin yung sinabi mo kanina ah? Gusto ko man malamang kung ano talaga ang nangyari pero nirerespeto kita. I can wait. Hindi mo lang naman ako asawa eh. Kaibigan mo din ako. At kung meron masamang nangyari sa iyo, sabihin mo sa akin."

Napayuko lang ako. Ano bang magiging reaction niya pag nalaman niyang buntis ako? Magagalit ba siya? Itatakwil niya ba kami ng anak ko? Kasi kung ganoon ang mangyayari mas okay na sa akin ilihim ito. Nathan is a heartbreaker. Nathan loves to play and he don't do commitments. Isa pa.... Meron siyang mahal.

Kinabukasan nakarecive ako nang text mula kay Jerome at nakikipagkita siya. Wala ako sa sariling pumunta sa lugar kung saan niya gustong makipagkita. So this is it. Nakita kong nakaupo si Jerome sa table na kung saan niya pinareserve. Nasa isang room kami kung saan pwede kaming mag usap, privately. Nakita ko ang pagkislap ng mata niya nang nakita niya ako.

Umupo ako sa harap niya. Kailangan kong lakasan ang loob ko. "Baby..." sabi niya sa akin sabay abot ng kamay ko. Gusto ko nanaman umiyak pero pinigilan ko.

"Hindi ka naman nakikipaghiwalay sa akin diba? Diba hindi mo naman sinasadya na sabihin iyon?" desperadong tanong niya sa akin sabay hinalik-halikan ang kamay ko. "You can't understand." Napayuko nalang ako. At umiling iling. Suminghap siya. "Why? Can you please tell me what's happening?"

"Make me understand, please?"

Eto na. Lalakasan ko na ang loob ko. "I'm pregnant."

"Bullshit!" Malakas na sabi niya at binitawan niya ang kamay ko. Ginulo gulo niya ang buhok niya na para bang hindi na niya alam ang gagawin niya. "Angie naman!"

"Bakit ka ba ganyan? Bakit lagi mo nalang ako sinasaktan? Bakit lagi mo nalang ako winawasak? Bakit di ako sapat?" tuloy tuloy na tanong niya sa akin habang umiiyak na siya. Again. He's crying because of me. Ako naman, walang ginawa kung hindi umiyak. "Jerome, alam mong mahal kita--"

"Ang sakit mong magmahal Angie!" Pinutol niya ang sasabihin ko at hinampas ang mesa. "Ang sakit. Ano ba ang ginawa ko para saktan mo ako ng ganito? Ano bang ginawa ko para saktan mo ako ng paulit ulit?"

"Intindihin mo naman ako. Hindi lang naman ikaw ang nasasaktan Rome. Hindi lang ikaw dahil nasasaktan din naman ako." tumayo ako at lumapit sa kanya. Nanginginig na hinawakan ko ang kanyang balikat. "Sorry. Sorry kung lagi nalang kitang sinasaktan. Pero Rome, hindi ko gustong mangyari yun. Hindi ko gusto. Kasi mahal na mahal kita. Hindi ko gustong mangyari iyon." Nanghihinang sinabi ko sa kanya. He is my everything. But right now, we can't be together. Masyadong magulo.

"Mahal na mahal kita kaya ko gagawin ito. Ayaw kong patuloy kang masasaktan ng dahil sa akin. Gagawin ko ito hindi dahil sa gusto ko, gagawin ko ito kasi kailangan ko." Tuloy ko pa habang siya ay tahimik lang.

"Jerome, you deserve someone better. Yung mas worth it. Hindi katulad ko na sobrang fucked up. Hindi katulad ko, na lagi nalang binibigay sayo ay sakit." hindi ko na mapigilan ang paghagulgol at unti unting nanghina at napaupo nalang sa sahig. Naramdaman ko ang pag luhod niya sa harapan ko. Hinawakan niya ang baba ko para itaas ang tingin sa kanya at hinalikan ako. Hindi ko mapigilan hindi humalik pabalik. As he deepened the kiss, nararamdaman ko parin ang pag iyak niya. Siguro siya din, nararamdaman niya ang pag iyak ko. Ang sakit ng halik na iyon. Masakit sa puso. Na para bang ito na ang huli. Nang kapusin kami ng hininga ay niyakap niya ako. Niyakap niya ako ng sobrang higpit.

"Maybe you're right. I do think I deserve someone better. Pero Angie. Hindi na siguro ako makakahanap ng babaeng katulad mo. Katulad mo na sobra kong mamahalin. Yung sakit na ito... Worth it. Kasi mahal kita. I love you so fucking much that I will do anything that you want. Siguro nga, paraan na ito ng Dyos. Na sinasabi niyang itigil na natin lahat ng ito kasi nagkakasakitan na tayo. Pero alam kong he have reasons. Siguro nga kailangan na natin itigil ito. Siguro nga kailangan na kitang bitawan. Masyado na kasi tayong nagkakasakitan. Masyado nang masakit. Siguro nga." binitawan niya ako at mabilis na hinalikan ako ulit sa labi. "God. I will miss kissing and hugging you. I will miss everything we do. I will miss you."

"Jerome. Sorry. Hindi ko gustong mangyari ito. Hindi ko gustong saktan ka. Hindi ko gusto." patuloy parin ang pag iyak ko habang mahigpit ko syang niyakap.

Inalis niya ang pagkayakap ko sa kanya at hinawakan ang kamay ko. "Alam ko. Hindi mo na kailangan sisihin sarili mo. Hush now. Masama sa baby mo yan kung patuloy kang iiyak. I am okay. Don't worry about me. Ikaw ang dapat mag ingat kasi dalawa na kayo ni baby oh!" pinasigla niya ang boses niya at ngumiti sa akin. Paano niya nagagawang ngumiti? Ang mahal ko ay nasasaktan pero ngumingiti parin para sa akin upang gumaan loob ko. How can he be this selfless? How can he love me this much?

"I guess, you'll never be mine. Pero hindi kita sisisihin o si Nathan o ang baby mo. Kasi blessing iyan." sabay himas sa aking tyan. "Angie, tandaan mong mahal kita. Tandaan mo na kahit anong mangyari mahal na mahal kita. Please don't cry. Please?" tumango na lang ako sa kanya. "I guess, this is it. I guess this is Goodbye."

"Goodbye? Why are you saying Goodbye?"

Ngumiti lang siya. "I'll let you go now. Please be happy."

-----

A/N: Sumakit puso ko at nagdrama habang tinatype ko ito. HAHAHAHAHA. Woohooo!