KANARYA

ANKALAR

Güneş ışığı... İlk düşündüğü şey bu oldu. Güneş ışığı çok kuvvetliydi. Eliyle gözlerini örtmeye çalıştı ama kolu bir ton ağırlığında gibiydi, hareket ettiremedi. Boğazı da kurumuştu. Dilini çatlamış dudaklarının üstünde gezdirdi. Gözlerini açıp etrafına bakmak istiyordu ama göz kapakları birbirine dikilmiş gibiydi. Çok yorgun hissediyordu. Canı acıyordu. Sıcaktı. Zorlukla "su" diye fısıldayabildi. İkinci kez demesine gerek kalmadan bir kase ağzında yaslanmıştı bile. Kana kana içmek istiyordu ama daha ilk yudumunda boğazı öyle acıdı ki ikinci yudumu alamadı. Öksürerek ağzındaki yudumu geri boşalttı. Sakinleştiğinde biri mendille ağzını sildi. Orenda zorlukla gözlerini açtığında önce her şey bulanıktı. Sonrayavaş yavaş hatlar belirginleşmeye başladı ve annesini gördü. Kucağında yatan Orenda'ya bakıyordu.
"Uyandın."
Zayıf bir tebessüm belirdi dudaklarında. Yorgun görünüyordu. Gözlerinin altı morarmış, yüzü solmuştu. Ama hala güzeldi.
"Anne?" dedi Orenda cılız bir sesle. Zorlukla konuşmuştu ve sesi kendine bile yabancıydı.
"Burdayım Orenda. Kendini zorlama. Boğazın hala yaralı."
Orenda neden bu kadar yorgun olduğunu hatırladı. Aspen onu fena hırpalamıştı. Uçurumdan aşağı kendini atmadan önce de son kez karnından bıçaklamıştı. Elini karnına götürdü. Sargılar içindeydi.
"Ağır yaralandın Orenda." dedi Aryan başını okşayarak. "Neredeyse ölüyordun. Ama Tanrı seni bize bağışladı. Kızımı bana bağışladı."
Bu cümlede çok sıcak bir şeyler vardı. Aryan eğilip Orenda'yı alnından öptü. Tam babasının öptüğü yerden. Orenda onu hatırlayınca gözleri doldu. Uyanınca her şeyi unutur sanmıştı ama hatırlıyordu.
"Bir haftadır uyuyorsun Orenda. Uyanmayacaksın diye öyle korktum ki..."
Orenda annesine baktı. Hala onu seviyordu. Aynı on yıl önceki gibi. Hatta daha fazla.
"Anne..."
Sesi hala çatlaktı ama şimdi kulağa daha iyi geliyordu.
"Kendini zorlamana gerek yok."
Orenda onu duymazlıktan geldi. Bunu söylemeliydi.
"Babamı gördüm."
Aryan'ın eli Orenda'nın saçlarında dondu kaldı.
"Babanı mı gördün?"
"Evet."
Tekrar konuşmak için boğazındaki acının geçmesini bekledi.
"O bana iyi baktı anne. Bana masal okudu."
Aryan gülümsedi. Kırgın, hüzünlü bir gülümsemeydi bu.
"Demek sonunda tanıştınız. Orada olmak isterdim."
"Olacaksın anne. Bizi bekliyor. Birgün tekrar kavuşacağımızı söyledi. Seni hala çok seviyor."
Aryan'ın gözleri doldu.
"Ben de onu çok seviyorum kızım."
Orenda çok az konuşmuştu ama yorgun hissediyordu. Gözlerini zorlukla açık tutarak, "Her zaman bizimle olacağını söyledi." dedi.
"Biliyorum Orenda. Hadi biraz uyu. Uyandığında burada olacağım."
Orenda annesinin gözlerini örtmesine izin verdi ve anında uyuyakaldı.