Ateş:Başka bir sayfanı okuyalım. Atıyorum fotoğrafını.
Konuyu değiştirmeye çalışıyordu.
Ben:Tamam.
Merhaba, Günlük.
Bugün hayatımın en heyecanverici günü ola bilir. Çünki çok zorlukla kazandığım universtenin ilk günü. Orda yeni arkadaşlarım olacağı için çok mutluyum. Yeni insanlar tanıyacağım. Başka bir şehirde olması bir tık beni üzüyor tabi ki. Annemden şimdiye kadar hiç ayrı kalmadığımı fark etdim. Ve bu da beni çok üzmüştü. Ama universte benim için çok önemliydi. Ne de olsa sık-sık evime gidecektim. İlk gün dersinde aşırı heyecanlanmıştım. Hocamız çok iyi birine benziyordu. Yanımda oturan kızı da çok sevmiştim. Neyse beni çağırıyolar, gitmeliyim. Yine seninle dertleşmeye geleceğim.
01.09.2021
Okudun mu diye seslendi Ateş. Evet diye cevapladım.
Ben:Bence sonlara bakmalıyız.
Ateş:Doğru bakalım.-dedi ve bir anda telefonu yüzüme kapatdı. Ne olduğunu anlayamamıştım.
Ben:Bir şey mi oldu?
Ateş?
Biraz bekledikten sonra Ateş cevap yazmıştı.
Ateş:Kusura bakma, Yağmur. Numara aradı kardeşimden olduğunu düşündüğüm için aklım başımdan çıktı. Yüzüne kapatdım.
Ben:Önemli değil. Kimdi peki? Bir haber mi var?
Ateş:Hayr, malesef. Bir arkadaşımdı.
Ne diyeceğimi bilmiyordum. Çocuk acı çekiyordu. Nasıl teselli ede bileceğim hakta bir fikrim yoktu. Derken beni yeniden aramıştı. Telefonu açdım.
Ben:Hadi sonlardan birşeyler okuyalım.
Tamam diyip bana fotoğraf atdı. Okumaya başladım.
Bugün universtede günüm güzel geçiyordu. Ta ki arkadaşım ve beni o çocuk rahatsız edene kadar. Çocuğu tanımıyordum. Universteli olmalıydı. Bakışları rahatsız ediciydi. Kantinde oturmuş gazozumuzu içiyorduk. Çocuk masamızın yanında kitabını düşürdü. Arkadaşım bunu kasıtlı yaptığını söyledi. İhtimal vermemiştim aslında. Ama gün içinde hep o çocuğu görüyordum. Arkadaşımın haklı olduğu kanısına vardım. Neyse ki, eve giderken çocuğu görmedim.
24.05.2024
