Tüylerim diken-diken olmuştu. Duyduklarım gerçekmiydi? Ateşin öylece kalmasına bakılırsa gerçekti. O sırada Ateş ayağa kalktı. İreli gitti ve ekranda yok oldu. Kardeşine doğru gitmiş olmalıydı. Ekranın bu tarafında ben olanları tahmin etmeye çalışıyordum. Şuan sarılıyor olmalıydılar. Ateş kardeşinin adını bir kaç kez söylemiş, gerçekten burdamı diye kontrol etmişdi. Sena gerçektende buradaydı. Onu henüz göremesemde sesini duya biliyordum. Bir an aklıma burada onları dinlememin doğru olmadığı gelmişti. Onların kendi mahremleri vardı. Ben iki günlük biriydim. Onları dinlemeye hakkım yoktu. Bunun için telefonu kapatıp Senanın geldiğini, artık Ateşin mutlu olacağını düşündüm. Çok iyi birşeydi bu. Heleki İlaydanın abisi bulunmuşken.
Aklıma Ateşin deminki dileği gelmişti. Mum üflerken dilek tutmasını rica etmişdim, ondan. Dileğinin ne olduğunu tabiki biliyorum. Senanı dilemiş olmalıydı. Ve dileğinin üzerinden 1 dakika bile geçmeden kabul olmuştu. Sihir gibiydi gerçekten.
Olanları düşünürken beklemeye başladım. Ama bekleyemiyordum. Şuan Ateşi görmek istiyordum. Nasıldı acaba. Ne hiss ediyordu. Sena ona ne anlatıyordu. Olanların hepsini merak ediyordum. Ama beklemekten başka şansım olmadığını biliyordum. Ateşe yazıp rahatsız etmek istemiyordum.
Biraz sonra uyumaya yatağıma geçmiştim. Ama gözüme uyku gitmiyordu. Ateş benimle konuştuğunu unutmuşmuydu?
Saat 8 olmuştu. Dün akşam uyuya kalmıştım. Telefonumu alıp mesaj gelmiş mi diye bakmıştım, ama mesaj filan yoktu. Hayal kırıklığına uğratmıştım. Ateş beni unutmuştu. Ne bekliyordum ki? Hayatının bir parçası mı olacaktım?
Yatağımdan kalkıp İlaydanı aradım. Abisi bugün geleceğini söylemişti. Gelmişmiydi acaba? Bir kaç saniye sonra İlayda telefona cevap vermişti.
İlayda:Selam, canım.
Ben:Selam, nasılsın, ne yapıyorsun?
İlayda:İyiyim, hazırlık yapıyordum, abin geleceği için. Bende seni arayacaktım, bize gel diye.
Ben:Yap, canım. Bilmiyorum abinle konuşacaklarınız vardır, gelmeyeyim, ben.
İlayda:Lütfen, Yağmur. İsrar ediyorum. Gelmezsen kırılırım.
İlaydaya hayr demek istiyordum, ama kafamın bir şeylerle meşgül olması lazımdı. Ateşi düşünmekten deli olacaktım.
Ben:Tamam, geliyorum.
İlayda:Harika. Bekliyorum.
Konuştuktan sonra kalkıp giyinmeye başladım. Hala Ateşin beni umuramazmış gibi davranışı aklımdan çıkmıyordu. Evet kardeşi gelmiş ola bilirdi. Ama bir tane mesaj yazmak çok mu birşeydi? Neyse evden çıkıp yürümeye karar verdim. Yorulursam otobüse binecektim.
İlaydalara vardığımda kapını annesi açmıştı.
-Geç kızım İlayda abisiyle birlikde oturuyorlar.
Geçsemiydim acaba diye düşünüyordumki, İlayda benim olduğumu anlamış kapıya gelmişti. Beni içeri davet etdikden sonra abisiyle tanışmaya odaya geçmiştim. Abisi oturmuşdu. Beni gördükden sonra ayağa kalkmıştı. İlayda bizi tanıştırma faslına geçmişti.
-Tanışın abim.
-Bu da Yağmur, abiciğim.
Abisi adımı duyduğunda bir garip mi olmuştu, yoksa bana mı öyle gelmişti?
