Mutfakta çok oyalanmıştım. Salona geçtiğimde hava karamıştı bile. Aklıma kayıp kız geldi. Telefona merakla mesaj gelmiş mi diye baktım. Hay aksi mesaj yoktu. Buldu mu acaba. Yazmamakta kararlıydım, ama merakta ediyordum. Numaraya tıkladım ve bir kaç kelime yazıp gönderdim.
Ben:Merak etdim. Ne oldu, bula bildin mi?
Yazmamdan yarım saat geçmişti ama hala mesaj filan yoktu. Bu sırada bildirim geldi. Evet o yazmıştı. Bu arada hala onun kimliği hakkında hiç bir bilgim yoktu. Kız mıydı acaba? Konuşma tarzından erkeği anımsatıyodu.
Numara:Hayr. Onu bulamıyorum. Polis aramaya geçti. Haber bekliyorum.
Bi insanın hüznü mesajından belli olur muydu. Bence olurdu. Telefonun diğer tatafında onun nasıl bir halde olduğunu yazdığı mesajdan anlıyodum sanki. Şimdi bunu birine söylesem normal mesaj işte der. Ama ben mesajın sakinliğinden onu yazanın nasıl olduğunu göre biliyordum. Şimdi onu teselli etmem gerekiyordu. Bunun için doğru kişi olduğumdan emin değildim. Ne de olsa kayıp kız benim numaramı kaybolmamıştan önde ona iletmişti. Delirme sebebi.
Ben:Merak etme. İçimden bir his onu sağ-salim bulacağını söylüyor.
Ne İçimden bir his mi? Ben onları tanımıyordum ki. Neyse artık mesajı göndermiştim.
Numara:İnşallah dediğin gibi olur.
Ben:İnan bana olacak.
Ne dediyimi biliyormuydum. Kız ne haldeydi acaba bunu bile bilmiyordum. Off guya onu teselli ediyordum. Bu düzenbazlık.
Numara:Annem babam perişan haldeler. Nasıl sakinleştireceğimi bilmiyorum.
Dur bi dakika bana bunları mı söylüyordu. Artık benim kız kardeşiyle alakam olmadığına inanmış mıydı? Şimdi ne yazacaktım, ona. Düşünüp şunları yazdım.
Ben:Çok üzgünüm, ama bence üzülmenize değmeyecek. Kardeşin her nerdeyse iyi olduğuna inanıyorum.
Numara:Dediyin gibi olması için her şeyimi verirdim.
