Mutfakta atıştırmalık hazırlarken hayatımı düşündüm. Düne kadar sıkıcı bir hayatım vardı. Evden dışarı sık-sık çıkmazdım. Derslerimi evde çalışırdım. Arkadaşlarımla sık-sık görüşmezdim. Belki de bunalıma girmememe sebep yalnızca kitaplarımdı. Onlar benim herşeyimdi. Onlarla ağlayıp, onlarla mutlu oluyordum. Ama artık hayatımda bir olay olmuştu. Hiç tanımadığım bir kız kayıptı. Ve ben onu bulmaya çalışıyordum. Hemde bir yabancıyla. Kulağa garip geliyordu. Çok garipti hemde. Bunları düşünürken bir koku almıştım. Ahh tostlarr diye bağırı verdim. Neyse ki çok yanmamıştı. O sırada Ateşten mesaj gelmişti.
Ateş:Ne oldu, birşeyler yapa bildin mi?
Ben:Evet. Tostum hazır. Sen?
Ateş:Fotoğrafını atsana. Bakalım hangimizin tostu daha iyi?
Ben:Ben atmasam oluyor mu?
Ateş:Neden? Yapmadın mı yoksa?
Ben:Hayr yapdım. Sadece biraz fazla kızardı.
Ateş:Olsun sen at.
Tamam diyip ona tostumun fotoğrafını atdım. O da kendi tostunu atmışdı.
Ben:Afiyet olsun:)
Ateş:Sana da diyecektim, ama bakıyorum pek afiyet olmayacak gibi:)
Mesajına gülümsemiştim. En son ne zaman biriyle böyle içten konuşmuştum ki?
Ben:O kadar da kötü değil abartma.
Ateş:Tamam kızma şaka yaptım. Yemekten sonra benimle birlikte günlüğü okumaya kararlımısın?
Ben:Evet. Bitirip okuyalım.
Ateş:Teşekkürler, Yağmur.
Ben:Birşey değil.
Tostumu yerken Senanı düşündüm. Kız nerdeydi acaba. Başına birşey gelmemişti umarım. Kötü fikirleri kafamdan atdım. İyi olduğunu düşündüm. Bu aralar Evren olayına fazla inanıyordum. Evrene ne söylersen o sana geri dönüyormuş. Evrene Senanı sağ-salim bir şekilde bulacağımızı iletdim. Kısa sürede geri dön bana Evren- diye fısıldadım.
